Tutkularım ömrümün kuşluk vaktinde kaldılar..
Demek şairce olurdu elbet,
Birazda hüzünlü
Hayır tutkularımı hep cebimde taşıdım
Elimi cebime soktuğumda
Parmağımın ucundaydılar.

Tutkusuz yaşayamazdım
Parmak uçlarımdan kanıma aktılar.
Sonra Dünyam oldular
Peşinden koşmaya çalıştım tutkularımın.
Bu koşu hiç yavaşlamadı.
Yavaşlayan yaşlanan dizlerimdi belki,
Ama ben 18 lik deli fişek gibi koştuğumu sandım hep
Coşkuyla

12-12-2008 Denizli

Kelimelerden bir kule yapsam
Bir ucu A bir ucu Z de bitse
Arasında tüm söylenebilenler,
Aklın ve duygunun üretebildiği tüm kelimeler

Duygulardan bir kule yapsam
Bir ucu sevgide, nefrette diğer ucu
Arasında tüm duygular halaya dursa

İnsanlardan bir halay kursam
Bir ucunda 7 yaşındaki ben,
diğer ucunda 70 yaşındaki ben
Arada tüm sevgililerim
zaman her an olsa

23-12-2008. Denizli

Hayat, Yaşamak
Ve mutluluk,
Bir sonbahar sabahının tazeliğidir,
Kapıda beni karşılayan,
Traş sonrası
Yüzümde ürperen.
Ferahlıktır,
Limon kolonyasıdır.

Çam dalına sığınan serçenin,
Endişeli kıpırtısıdır.
Küçücük kursağının
Demirci körüğü gibi alçalıp yükselmesidir.
Hayat ve yaşamak.

Bir kar tanesi kadar uçarı ve kısa,
Sona ve başa yakın.

Bir pırıltı,
rengi, cazibesi, parlaklığı ile
aniden ortaya çıkan ve aniden kaybolan
Hayat ve yaşamak.

08.12.2008 Denizli

Elimde bir budama makası
Budayayım dedim kendimi
Fazlalıklarımı
Sonradan ışkın verenlerimi
dallarımda yer bulmuş asalak sürgünleri
Tek tek budadım.
En derinlerimde kalan ve sesi bastırılmış olanı gördüm
Tanıdım.
Yüzüme güneş doğdu.
O da beni tanıdı.
Gülümsedi özlemlerle,
Kahırlanmadı,
Sevinmedi, üzülmedi.
Nerde kaldın dedi
Yıllardır beni buraya neden gizledin dedi.
Üzerime eklediklerin beni nefessiz bıraktı dedi.

Yılardır eklemeler yaptım.
Marifet sandım.
Aslında ben bendim.
Sadece ben
Başka bir şeye de ihtiyacım yokmuş.

Özüm
İki gözüm
Senin ihtiyacın olan
Sende gizlidir
Marifet onu gizlememekte.

3 aralık 2008/ Denizli

Ben şairim
Yaradılıştan,
Kelimeler duvar ustasının elindeki taşlar gibi şekillenir dimağımda
İçimde volkanlar patlar,
seller çağlar,
ben şairim
kendi fırtınamda darmadağın olurum,
yüreğimin közünde kavrulurum,
ah bir de sen olunca
bir de senin ateşin eklenince üzerine
söyle nasıl dayansın buna yürek.

2 aralık 2008/Denizli

Amcam modern bir insandı.
Köyde koyun sürülerinin peşindeyken bile,
Metropollerin en ışıltılı caddelerinin aydınlığını taşırdı,
Zihninde ve o güzel yüzünde.

Yakışıklı adamdı amcam,
Kibar, zarif insandı.
İstanbul Türkçesiyle konuşurdu.
Kürttü.
Sıkı Atatürkçüydü.

Amca kelimesi yüreğimi hep sımsıcak sarmıştır.
Öldüğüne inanamadım.
Yakıştıramıyor insan sevdiklerine o soğuk kelimeyi.

Tabutunu açıp bakmadım.
Çünkü onu hep güzel yüzüyle hatırlamak istedim.
Mehmedin bürosunda
Koltuğa oturmuş,
Benimle sohbet ederken ki hali
onunla son hatıram.


20.12.2008. İstanbul Atatürk hava Limanı