Modern Hayatın Gücü Aileyi Yıkmaya Yeter mi?
MAKALE #10806 © Yazan Psk.Dnş.İlksen GÜZELCİK | Yayın Nisan 2013 | 3,724 Okuyucu
Büyük bir gururla kucağımıza aldığımız çocuğumuzu, anne dedi, baba dedi sevinçleri ile büyütmeye başlıyoruz. O bir gün para diyene kadar da oldukça keyifli bir süreç yaşıyoruz. Deneyimli yakınlarımızın “bu daha iyi günleriniz, hele bir büyüsünde görürsünüz” söylemlerine pek katılmıyoruz. Ne de olsa çocuğumuz büyüyüp kendi ayakları üzerinde durunca, yükümüzün azalacağına , bir çok zorluktan kurtulacağımıza inanıyoruz.
Yürüdü, konuştu derken, çabucak okullu oluyor çocuğumuz. Bir telaş, bir heyecan içinde yeni rolümüze alışmaya çalışırken, gelecek kaygısı filizlenmeye başlıyor içimizde. Artık en büyük hedefimiz, çocuğumuzun iyi bir eğitim alması, popüler bir mesleği olması. Bu sayede rahat ve mutlu bir hayatı olacağına inanıyoruz.
Bu arada çocuğumuzda para demeyi öğrenmiş oluyor. Daha yakın zamanda bakkalda, markette “ne istersen alabilirsin” dediğimizde, bir sakız ya da bir gofretle yetinirken , hızlı bir tüketiciye dönüşüvermiş çoktan. Bizi tüketim çılgını yapan, sistem çocuğumuzu unutacak değil ya. Tıpkı bizim gibi çocuğumuzun da imdadına kitle iletişim araçları yetişiyor. Filmler, diziler, reklamlar, paparazzi, facebook, televole yapımcıları , bizi dinlendirmek, eğlendirmek için yanıp tutuşuyorlar.
Onlar, çocuğumuzu emek vermeden sahip olmaya, üretmeden tüketmeye programlarken, biz daha çok mücadele etmek zorunda kalıyoruz. Günlük telaşlardan öylesine yoruluyoruz ki, eve gelir gelmez televizyonun başına geçiyoruz. Ne de olsa ailemiz rahat etsin, bir eksiği olmasın diye tüm gün çalıştık, çok yorulduk. Bunca fedakarlıktan sonra “ sessiz olun, haber, film tartışma izliyorum demeye hakkımız vardır. Hele ayak altında dolaşan çocuklar hiç olmamalıdır. Onların dersleri yok mudur? Bir köşeye çekilip ödev yapmalıdırlar. Kendi nasıl yiyecek, giyecek, dershane, telefon, plazma parası kazanarak görevini yerine getirdiyse, çocukta sorumluluğunu bilmeli, ders çalışmalıdır.
İşte model olma rolümüzü unuttuğumuzu gösteren bu yaklaşımla, çocuğu için hep en iyisini isteyen fakat fark etmeden en kötüsünü yapan bir ebeveyne dönüşüyoruz. Okul yaşamının ilk yıllarında işe yarayan “öyle ol, böyle olma, onu yap, bunu yapma” uyarıları işlevini yitirince, “eskiden ne iyi bir çocuktu, ne oldu buna” diye korkmaya başlıyoruz. Ailece bir şey yapmayı, hafta sonları alış veriş merkezi dolaşmak olarak algılayıp, orada da uzlaşmayı başaramadığımız için, tartışarak dönünce, birlikte geçireceğimiz, paylaşacağımız zamanlar azalıyor. Sonra aynı tempo. Hafta boyunca “ sen odana git, ders çalış, oyuncaklarınla oyna, işim var, yorgunum, her şeyin var daha ne istiyorsun” diyerek yalnız bıraktığımız çocuklarımızı, dış dünyadan gelebilecek tehlikelere, daha önemlisi, iç dünyalarından kaynaklanan korkulara teslim ettiğimizi fark edemiyoruz.
Karşılanamayan her gereksinimin yarattığı boşluk bir şeyle dolmak zorunda olduğu için, modern hayatın aktörleri sahneye çıkıyor. Gerçek dünyanın güzelliklerini yaşayamayan çocuk sanal dünyadan beslenmeye başlıyor. Televizyon ve internet kabloları ile eve bağlanan çocuk dünyaya oyuncuların gözünden bakmaya başlıyor.
Devamlı oturan, çabuk sıkılan, sokakta yaşıtları ile oyun oluşturamayan, arkadaşları ile oynayamadığı için çevresini, arkadaşlarını anlama ve tanıma becerilerini geliştiremeyen, paylaşmayı bilmeyen, gittikçe asosyal, merhametsiz, kendi dünyasın da yalnız bireye dönüşüyor. Durumdan rahatsız olup, eleştiren ailesini, sınırsız özgürlüğünün önündeki engel olarak görmeye başlıyor. Gittikçe artan çatışma onu aileden kopma noktasına getiriyor. Ailelerin önemli bir kısmı çocuklarını on dört, on beş yaşlarında kaybetmeye başlıyor. Görünüşte aynı evde, gerçekte ayrı dünyalarda, birbirlerinden habersiz yaşamaya başlıyorlar.
Çocuklarının yarınlarından pişmanlık duymak istemeyen anne babalar, Daha ödemesini bitirmeden çöp olan yeniliklere yetişme sevdasından vazgeçip ailemize sahip çıkma zamanı çoktan geldi. Aksi halde modern hayat canavarı çocuklarımızı yutmaya hazırlanıyor.
Şimdi seçim zamanı. Çocuğunuzu büyütürken geçeceğiniz yolları, her anını paylaştığınız, birlikte büyüyeceğiniz, keyifli bir öğrenme sürecine mi dönüştüreceksiniz, yoksa katlanılması gereken bir yük, zahmetli bir yolculuk mu olacak?
İlksen Güzelcik
Psikolojik Danışman
Yürüdü, konuştu derken, çabucak okullu oluyor çocuğumuz. Bir telaş, bir heyecan içinde yeni rolümüze alışmaya çalışırken, gelecek kaygısı filizlenmeye başlıyor içimizde. Artık en büyük hedefimiz, çocuğumuzun iyi bir eğitim alması, popüler bir mesleği olması. Bu sayede rahat ve mutlu bir hayatı olacağına inanıyoruz.
Bu arada çocuğumuzda para demeyi öğrenmiş oluyor. Daha yakın zamanda bakkalda, markette “ne istersen alabilirsin” dediğimizde, bir sakız ya da bir gofretle yetinirken , hızlı bir tüketiciye dönüşüvermiş çoktan. Bizi tüketim çılgını yapan, sistem çocuğumuzu unutacak değil ya. Tıpkı bizim gibi çocuğumuzun da imdadına kitle iletişim araçları yetişiyor. Filmler, diziler, reklamlar, paparazzi, facebook, televole yapımcıları , bizi dinlendirmek, eğlendirmek için yanıp tutuşuyorlar.
Onlar, çocuğumuzu emek vermeden sahip olmaya, üretmeden tüketmeye programlarken, biz daha çok mücadele etmek zorunda kalıyoruz. Günlük telaşlardan öylesine yoruluyoruz ki, eve gelir gelmez televizyonun başına geçiyoruz. Ne de olsa ailemiz rahat etsin, bir eksiği olmasın diye tüm gün çalıştık, çok yorulduk. Bunca fedakarlıktan sonra “ sessiz olun, haber, film tartışma izliyorum demeye hakkımız vardır. Hele ayak altında dolaşan çocuklar hiç olmamalıdır. Onların dersleri yok mudur? Bir köşeye çekilip ödev yapmalıdırlar. Kendi nasıl yiyecek, giyecek, dershane, telefon, plazma parası kazanarak görevini yerine getirdiyse, çocukta sorumluluğunu bilmeli, ders çalışmalıdır.
İşte model olma rolümüzü unuttuğumuzu gösteren bu yaklaşımla, çocuğu için hep en iyisini isteyen fakat fark etmeden en kötüsünü yapan bir ebeveyne dönüşüyoruz. Okul yaşamının ilk yıllarında işe yarayan “öyle ol, böyle olma, onu yap, bunu yapma” uyarıları işlevini yitirince, “eskiden ne iyi bir çocuktu, ne oldu buna” diye korkmaya başlıyoruz. Ailece bir şey yapmayı, hafta sonları alış veriş merkezi dolaşmak olarak algılayıp, orada da uzlaşmayı başaramadığımız için, tartışarak dönünce, birlikte geçireceğimiz, paylaşacağımız zamanlar azalıyor. Sonra aynı tempo. Hafta boyunca “ sen odana git, ders çalış, oyuncaklarınla oyna, işim var, yorgunum, her şeyin var daha ne istiyorsun” diyerek yalnız bıraktığımız çocuklarımızı, dış dünyadan gelebilecek tehlikelere, daha önemlisi, iç dünyalarından kaynaklanan korkulara teslim ettiğimizi fark edemiyoruz.
Karşılanamayan her gereksinimin yarattığı boşluk bir şeyle dolmak zorunda olduğu için, modern hayatın aktörleri sahneye çıkıyor. Gerçek dünyanın güzelliklerini yaşayamayan çocuk sanal dünyadan beslenmeye başlıyor. Televizyon ve internet kabloları ile eve bağlanan çocuk dünyaya oyuncuların gözünden bakmaya başlıyor.
Devamlı oturan, çabuk sıkılan, sokakta yaşıtları ile oyun oluşturamayan, arkadaşları ile oynayamadığı için çevresini, arkadaşlarını anlama ve tanıma becerilerini geliştiremeyen, paylaşmayı bilmeyen, gittikçe asosyal, merhametsiz, kendi dünyasın da yalnız bireye dönüşüyor. Durumdan rahatsız olup, eleştiren ailesini, sınırsız özgürlüğünün önündeki engel olarak görmeye başlıyor. Gittikçe artan çatışma onu aileden kopma noktasına getiriyor. Ailelerin önemli bir kısmı çocuklarını on dört, on beş yaşlarında kaybetmeye başlıyor. Görünüşte aynı evde, gerçekte ayrı dünyalarda, birbirlerinden habersiz yaşamaya başlıyorlar.
Çocuklarının yarınlarından pişmanlık duymak istemeyen anne babalar, Daha ödemesini bitirmeden çöp olan yeniliklere yetişme sevdasından vazgeçip ailemize sahip çıkma zamanı çoktan geldi. Aksi halde modern hayat canavarı çocuklarımızı yutmaya hazırlanıyor.
Şimdi seçim zamanı. Çocuğunuzu büyütürken geçeceğiniz yolları, her anını paylaştığınız, birlikte büyüyeceğiniz, keyifli bir öğrenme sürecine mi dönüştüreceksiniz, yoksa katlanılması gereken bir yük, zahmetli bir yolculuk mu olacak?
İlksen Güzelcik
Psikolojik Danışman
|
Yazan
Psk.Dnş.İlksen GÜZELCİK
|
Bu makaleden alıntı yapmak
için alıntı yapılan yazıya aşağıdaki ibare eklenmelidir: "Modern Hayatın Gücü Aileyi Yıkmaya Yeter mi?" başlıklı makalenin tüm hakları yazarı Psk.Dnş.İlksen GÜZELCİK'e aittir ve makale, yazarı tarafından TavsiyeEdiyorum.com (http://www.tavsiyeediyorum.com) kütüphanesinde yayınlanmıştır. Bu ibare eklenmek şartıyla, makaleden Fikir ve Sanat Eserleri Kanununa uygun kısa alıntılar yapılabilir, ancak Psk.Dnş.İlksen GÜZELCİK'in izni olmaksızın makalenin tamamı başka bir mecraya kopyalanamaz veya başka yerde yayınlanamaz. |
2 Beğeni 
Yazan Uzman
|
| Makale Kütüphanemizden | ||||
|
Sitemizde yer alan döküman ve yazılar uzman üyelerimiz tarafından hazırlanmış ve pek çoğu bilimsel düzeyde yapılmış çalışmalar olduğundan güvenilir mahiyette eserlerdir. Bununla birlikte TavsiyeEdiyorum.com sitesi ve çalışma sahipleri, yazıların içerdiği bilgilerin güvenilirliği veya güncelliği konusunda hukuki bir güvence vermezler. Sitemizde yayınlanan yazılar bilgi amaçlı kaleme alınmış ve profesyonellere yönelik olarak
hazırlanmıştır. Site ziyaretçilerimizin o meslekle ilgili bir uzmanla görüşmeden, yazı içindeki bilgileri kendi başlarına kullanmamaları gerekmektedir. Yazıların telif hakkı tamamen yazarlarına aittir, eserler sahiplerinin muvaffakatı olmadan hiçbir suretle çoğaltılamaz, başka bir
yerde kullanılamaz, kopyala yapıştır yöntemiyle başka mecralara aktarılamaz. Sitemizde yer alan herhangi bir yazı başkasına ait telif haklarını ihlal ediyor, intihal içeriyor veya yazarın mensubu bulunduğu mesleğin meslek için etik kurallarına aykırılıklar taşıyorsa, yazının kaldırılabilmesi için site yönetimimize bilgi verilmelidir.
