İşitme kaybı erken dönemde tanımlanıp tedavi edilmediğinde, konuşma ve dil gelişimi zarar görür. İşitme kaybı, 1 000 canlı doğumda 1-3 insidansla en yaygın görülen doğumsal problemlerden biridir. Bu oran yenidoğan taramasının uygulandığı metabolik bozukluklar ve konjenital anomalilerle karşılaştırıldığında, 1 000 canlı doğumda; konjenital hipotroidi 0.25, fenilketonüri 0.08 oranda görülürken, trizomi 21, 700 canlı doğumda bir ve yarık damak 750 canlı doğumda bir oranında görülür. Bu oranlar, işitme kaybının geç tanısının kabul edilemez olduğuna işaret etmektedir. İşitme kaybı saptanan çocuklardan işitme desteği alabileceklerin belirlenmesi ve altı aydan önce gerekli müdahalelerin yapılması ile, bu çocuklar üç yaşında uygulanan ekspresif dil testlerinde normal sınırlarda sonuç alındığı gösterilmiştir. İşitme engeli erken dönemde tespit edilen çocuklarda dil, sosyal ve kognitif yeteneklerin geliştirilmesi ve bu yetenekleri ileride okul ve sosyal bütünleşme için kullanmaları olanaklıdır.

Kalıcı konjenital işitme kaybı ile ilişkili risk faktörleri şunlardır:

-Doğum ağırlığının 1500 gramın altında olması

-Ailede kalıtsal sensörinöral işitme kaybı olması

-Anne Karnında (intrauterin) infeksiyon varlığı (TORCH)

-Kafa yüz anomalilerinin olması (kraniofasiyal)

-Kan değişimim gerektiren düzeyde indirekt bilirubinemi saptanması

-Bakteriyel menenjit geçirmesi

-Ototoksik ilaçların kullanımı

-Apgar skoru:1. dk:0-4 yada 5. dk:0-6

-İşitme kaybı ile ilişkili sendromların bulgularının olması

-5 günden veya daha fazla solunum cihazına (mekanık ventılatör) bağlı olması

Normal insan kulağının duyabileceği en düşük ses şiddeti 0-25 desibel (dB)'dir.
Çocuklarda işitme kaybı derecesine göre; 15-30 dB (Hafif); 31-50 dB (Orta); 51-80 dB (Ağır) ve 81-100 dB (Çok Ağır) olarak sınıflandırılır. Saptanan dereceden daha düşük dB'deki sesler işitilemez.

Amerika Birleşik Devletleri’nde, işitme taraması, halk okullarında okul çağındaki çocuklara uygulanırken, işitme bozukluğunun erken tanısının dil gelişimine katkıda bulunacağının anlaşılmasından sonra, taramanın 2-5 yaşlar arasında yapılmasına ilişkin girişimler başlamıştır. Çocukluk çağı işitme sorunları
için otolaringolog, odiyolog, pediatrist ve dil uzmanı tarafından oluşturulan birleşik komite 1982'de, işitme taramasında yüksek riskli yenidoğanların saptanması ve üç aydan önce odiyometrik taramanın yapılması gerektiğini
belirtmiştir.

1993'te yapılan “Bebek ve Küçük Çocuklarda İşitme Bozukluğunun Erken Tanısı”
konulu bir panelde, yaşamın ilk üç ayında yenidoğanların işitme taraması ile test
edilmesi, iki aşamalı protokole göre Transient Evoked Otoacustic Emissions (TEOAE) ve bu testten geçemeyenlere Auditory Brainstem Responses (ABR) yapılması önerilmişti. 1994'te “JCIH”, işitme kaybı olan bebeklerin yalnızca %50'sinde risk etmeni saptandığı için, görüşünü yalnızca risk taşıyan değil, tüm
yenidoğanlar ulusal işitme taraması gerektiği biçiminde bildirmiştir. İşitme kaybı olan tüm bebeklerin ilk üç ayda tanımlanması ve ilk altı ayda destek tedavisi almaları, eğer ulusal işitme taraması yapılamıyorsa, belirlenmiş yüksek risk ölçütleri olan bebeklerde işitme taraması yapılması önerilmiştir. Amerikan Pediatri Akademisi'nin “Yenidoğan ve Bebek İşitme Kaybının Tanısı ve Tedavisi” başlıklı 1999'da yayımlanan yazısında da, ulusal tarama testinin 3 AYDAN ÖNCE, müdahaleninde altı aydan önce yapılması önerilmiştir