Müjde: Psikolojik Danışma Merkezleri Kapanıyor (Psikolog - Psikiyatr Kapışmasında Son Raunt)
Müjde! Ektiğimiz duyarsızlık tohumları sonunda başak verdi. Hasat mevsimi geldi, nihayet biçiyoruz. Ürününüz bol ve bereketli ola!
Sanırım duydunuz: Psikologların çalıştırdıkları danışmanlık merkezlerinin kapatılması için bir genelge yayınlanmış. Bugün HABERTÜRK kanalında bir psikologla psikiyatr arasında bu konu tartışıldı. Mevcut danışmanlık merkezlerinin bir bölümünün işi çığırından çıkarttığı, vur deyince öldürdüğü, işi tamamen ticarete döktüğü doğrudur. Lakin konuyla ilgili tek doğru maalesef ki bu değildir; sahipsiz bırakılmış bu alanda en az bunun kadar önemli başka doğrular da vardır.
Nedir onlar? Nedir onlar? Hep yazıyorum gerçi, olsun elim kırılmaz ya, bir kez daha yazayım. Varlığım mesleğimin onuruna ve bu toplumun sağlığı yoluna feda olsun.
Özellikle psikologlara ithafen hemen belirtmeliyim ki sürekli savunmada olan, bir kere bile hücum yapmayan kimseler hiç bir maçı kazanamazlar. O yüzdendir ki “En iyi defans, ofanstır” denilir futbolda. Artık oturup sürekli saldırılmasını beklememeli; sürekli olarak “ama, fakat, lakin” diyerek pasif bir biçimde savunma yapmayı terketmeliyiz.
Gerçi bunu ben yıllardır yapıyordum. Lakin ne acıdır ki tek bir meslektaşımın bile desteğini göremiyordum. Şimdi çoğu eminim ki “toplumun yüksek psikolojik menfaati” adına ayağa kalkacaktır! Bugüne kadar hep sustular, ama sıranın kendilerine geldiğini, var olan bir sorunu yok farzetmekle yok olmadığını biraz geç de olsa gördüler.
Neyse. Bugün ortaya çıkan son gelişmeye dönelim tekrar. Bir kısım efendi hazretleri her zaman olduğu gibi yine buyurmuşlar ki:
_Psikologlar uzman değiller-miş!
Cevap pasif bir savunma anlayışını yansıtmamalı, daha agresif olmalı. O yüzden de pratisyen hekimler uzman mıdır mesela? diye sormak lazım hemen.
Psikologların bir kişiye danışmanlık yapması uzman olmayan bir hekimin tanı koyup medikal tedavi uygulamasından, ilaç başlayabilmesinden daha mı risklidir, daha fazla mı tehlikelidir?
Ayrıca üniversite mezunu olanlar bitirdiği alanın uzmanı değillerse, kendi alanlarında hiçbir yetki sahibi olmayacaklarsa söyleyin, bir psikologu psikoloji konusunda psikolog olmayandan ayıran ne olacaktır? Tek fark içi boş bir diplomaya sahip olmak ile 4 – 5 yıllık uzun üniversite hayatında çıkılan kız ya da erkek arkadaşların tatlı hatırasıyla avunmak mı?
Bir lisans (hak, yetki) vermeyen üniversite / lisans eğitimi olur mu! Bu durumda fakülte eğitimi alan inşaat mühendisini inşaat işinin; mimarı proje işlerinin, avukatı da hukukun uzmanı saymayız mı diyeceğiz!
“Ehliyet, yeterlilik, yetersizlik” denir durur hep. Bunlar nedense sadece biz psikologlar için kullanılır. Peki alanda “uzmanlık” dokunulmazlığının ardına sığınmış, sıradan yaramazlıkla hiperaktiviteyi dahi karıştıran; üzüntüyü depresyon sanan, en doğal sıkıntıyı anksiyete kabul edebilen, doğal korkuyu fobi bilen, şu bilindik utangaçlığa ise sosyal anksiyete tanısı koyabilen yaman ehliyetsizler yok mudur, onlara ne diyeceğiz? Onları nasıl ayıklayacağız? Komple bir alanı kapısına kilit vurup kapatacağk mıyız?
_Psikologlar yetersiz-miş?
_Basit bir grip ilacını yazabilmek için bile sürekli masasında tuttuğu vademecum’a bakan hekimler yok mudur alanda? Her hekim sırf hekim olduğu için aynı düzeyde yeterli midir? Bunu diyebilir miyiz?
Doğru düzgün hocası olmayan fakültelerden yetişene hekimlik yapma yetkisi, tanı koyma, ilaç yazma ehliyeti verebiliyoruz ama çoğu Hacettepeden, Ankara Üniversitesinden, ODTÜ'den, Boğaziçinden vb. gelişmiş üniversitelerden mezun olmuş psikologlara bir danışmanlık bile çok, öyle mi! Tek neden, onların yetersziliği, sahi mi? Ey kargalar, nerdesiniz!
Demek danışmanlık yapmak, bir dizi medikal işlem yapmaktan daha riskli, çok daha tehlikeli, denilmek istenilen bu mu yoksa!
Hem bir meslekten kişilerin başka bir mesleğin mensupları hakkında genelleme yaparak "yeterlidir – değildir" demesi ne kadar ahlakidir? Yeterliliğin kanuni tek mercii üniversiteler ve YÖK ‘dür, o kadar!
_Psikologlar terapi yapamazlar-mış?
Bir kişi bunu diyorsa ben hemen, “Terapi yapılmasın ki tedaviler uzayıp gitsin. Böylece daha fazla ilaç tüketilsin; bundan da global ilaç şirketleri kazansın…” denilmeye çalışıldığını anlarım. Size de böyle anlamanızı tavsiye ederim. Ayrıca, “Satılık Hastalıklar” ve “Bir Tıp Doktorunun İtirafları” kitaplarını okumanızı da…
Terapi sadece abdesti olanların dokunabileceği ilahi bir kitap yahut buyruk değildir; o sadece psikolojide yer alan, özü ve esası konuşmaya dayanan bir yardım yönteminin adıdır. Kaldı ki psikologun tek yardım yöntemi terapi de değildir. Ondan daha gerekli olan psikolojik danışmanlıktır, psikolojik destektir, psikolojik eğitimdir. O halde, “Terapi yapamazsın” diyerek psikologların bütün fonksiyonlarına karşı çıkmak art niyetli değilse şayet çok cahil bir algılayışın ürünüdür. Peki öyle lütfettiniz madem; tamam terapi yapamasın hadi diyelim, ya danışmanlık? Şu terapi (konuşma işi) ne yaman şeymiş böyle yarabbi! Adeta cerrahlıktan bile öte!
4 – 5 yıl fakülte düzeyinde insan psikolojisi eğitimi alan birine, kişilere psikoloji biliminin bilgi ve bulguları ışığında konuşarak yardımcı olmak demek olan terapiyi yasaklamak bir imama namaz kıldırmayı yahut öğretmene ders anlatmasını yasaklamaktan daha mantıklı değildir. Bu tutum en hafif deyimle had aşma olayıdır.
Bir hekim uzman olmadığı halde çok hayati bir alanda, insan sağlığı – hastalığı alanında bir sürü yan etkisi olabilen medikal tedaviyi uygulayabilecek ama bir psikolog kendi öz alanında terapi yapamayacak, yani bir kişi ile oturup mesleğinin teknikleri ışığında konuşamayacak!
Terapi yapmak, daha açık bir anlatımla hasta ile psikoloji bilimindeki bilgiler dahilinde karşılıklı olarak konuşmak medikal tedaviden daha mı risklidir, daha mı tehlikelidir?
Terapide en fazla etkisiz kalınılır, ilaçlar gibi hiçbir yan etkisi de yoktur. Peki ya üzüntüye depresyon, sıkıntıya anksiyete, yaramazlığa hiperaktivite, korkuya fobi deyip kutu kutu psikiyatri ilaçları başlamanın mahzuru yok mudur?
_Psikologlar hekimle birlikte çalışmalı-ymış?
Bunu diyebilmenin tek nedeni, “Alanda tek yetkin meslek olarak kalma kaygısının mesleki etik anlayışın önüne geçmiş olmasıdır”, sanırım başka da bir şey değildir.
Niye birlikte çalışmalıdırlar?
Okullardaki rehberlik uzmanları, ceza evlerindeki yahut adliyelerdeki, emniyet teşkilatındaki psikologlar hekimlerle birlikte mi çalışıyorlar?
Maaş dışında bir getirisi olmayan yerlerde tek / bağımsız çalışabilirler; bunun herhangi bir mahzuru yoktur ama iş özel sektörde çalışmaya gelince yok; olmaz, olmamalı, öyle mi?
(Not: Özel sektör = Bol para kazanma ihtimali demektir. Malum, "Sağlık İşi = Ticari kazanç" ya birilerine göre!)
Psikolog psikiyatristin teknisyeni midir ki onun dizinin dibinde çalışsın! Bunu kabul etmiyoruz! Şiddetle reddediyoruz! Bize kimse dışarıdan rol biçemez!
_Ama bazı psikologlar ilaç bile yazıyor-muş?
Bazı psikologlar denildiği gibi şayet ilaç yazıyorsa bunun denetim yetkisi -bir kısım kişilerin zannettiği üzere- psikiyatristlerin değildir. İlgili kuruluşlar vardır, hemen harekete geçmeli, bu kişilere gerekli cezayı derhal vermelilerdir. Bunun bedeli psikologların hayati işlevlerinin tartışmaya açılması olmamalıdır.
Birçok psikiyatri da günlük yaşamın en olağan dalgalanmalarına, en insani duygulara bile hastalık teşhisi koyuyor, ilaç başlayabiliyor. Buna bakarak hekimlik yasaklanmalı diyebilirmiyiz?
_Artık muskacı, falcı bile terapi yapıyor. Eeee? Öyleyse psikologlar hekimle çalışmalı?
“Dam üstünde saksağan, vur beline kazmayı” sözünü hatırlar mısınız? Ya bu şarlatan ruhlu birkaç kişi gibi birlikte çalışılacak hekim de muskacı tıynetli çıkarsa? O zaman komple hekimliği de yasaklayacak mıyız? Samimi isek bunu yapalım! Bulun muskacılık yapanı, verin cezasını. Yoksa amaç üzüm yemek değil de bağcıyı dövmek mi?
Bunlar hayati cevaplardı. Şimdi de en az bunlar kadar önemli bazı sorular…
Bugün ruh sağlığı hizmetleri Anadolu’da sadece devlet hastanelerinde bünyesinde sunuluyor. O da dahiliye yahut ortopedi kliniği mantığında; salt hekim tekelinde, büyük oranda ilaç merkezli olarak. Peki insanların tek ihtiyacı anti depresan ilaçlar mıdır? Çok gerekli olan psikolojik danışmanlık ve psikolojik destek hizmetini insanlara kim veriyor?
Kim verecek?
Ne zaman verilecek?
Toplum tamamen ilaç bağımlısı olduktan sonra mı?
Artık gündelik sorunlara, en insani duygulanımlara bile hastalık deniyor, ilaç başlanıyor. İlaç tüketimi almış başını gitmiş; kullanımı ise çocuk yaşlara kadar düşmüş.
Bugün bir psikiyatri kliniğine başvurup da kendilerine ilaç başlanmamış kaç kişi vardır?
Bu çok daha vahim bir sorun değil midir?
Psikiyatriye başvurmuş herkes sırf başvurmuş olması dolayısı ile hastamı sayılmalıdır? Hastalığın kriteri “bir kliniğe başvurmuş olmak” mıdır, bu hangi kitapta yazıyor?
DSM-IV’ temi mesela?
Bu her fırsatta bilince vuran, “Alanda tek yetkin meslek olarak kalma arzusu" nedendir? Sınırlı sayıdaki hekim zaman alan, periyodik bir doğası olan bu ilaç dışı yardım yöntemlerini nasıl verecek? Halihazırda verebiliyorlar mı? Bunun verilemeyişi üç beş şarlatanın verdiği zarardan daha mı azdır?
…
“Elinde sadece çekici olan her şeyi çivi olarak görür” derler. Ne gariptir ki bu söz bir kez daha doğrulandı. Birileri alandaki sorunları sadece medikal bir gözlükle baktığı için “hasta, hastalık, tedavi” olarak görmeye; karşı çıktıkları psikologlar ise işlevlerini sadece “terapiye” indirgemeye, kendilerini bu minvalde savunmaya devam ediyor. Gerçek sorunlar ve bu sorunların çok elzem olan çözümleri “hasta, hastalık, tedavi, terapi” dar koridoruna sıkıştırılmış, arada kaynayıp gidiyor.
Bir akıl sahibi çıkıp da, “Nasıl kapatırsınız! Biz buralarda adı üzerinde, danışmanlık yapıyoruz” demiyor, diyemiyor.
Toplumun belki yüzde birlik, üçlük, beşlik kesiminin psikiyatrik tedaviye ihtiyacı var. Ama geri kalan yüzde 50 - 60'lık, hatta 80, 90'lık oranının ise belki psikolojik danışmanlığa, desteğe, eğitime ihtiyacı var denilemiyor!
Dediğim gibi, hiç kimse, “Medikal tedaviyi tamam hekim yapsın, zaten yapıyor da; peki halkın psikolojik danışmanlık, psikolojik destek, psikolojik eğitim ihtiyacı ne olacak? Bu ihtiyacı kim, ne zaman, nerede, nasıl karşılayacak” diye sormuyor! Sadece bilgi yüklü hamallara dönüşşmüşüz, sağlıklı düşünce yetimizi niçin, nasıl, ne zamandan beri bu denli kaybetmişiz!
Birilerinin kendilerini anlatmadaki bir başkalarının da anlama husundaki yetersizliklerini görün ve üzerinde kara kara düşünün:
Yıl 2010... Stres, sıkıntı, bunalım çağı... Halen psikolojik yardımı psikoloji eğitim almış kişilerin, yani psikologların sunmasını tartışabiliyoruz! Tuhaf bir akıl tutulması yaşıyoruz nedense. Mesleki kibir ve kişisel hırs gören gözleri adeta kör etmiş.
Olup bitenleri hayretle, ibretle izliyorum. Başkalarının yerine ben utanıyorum. Koskoca bir ülkenin toplum ruh sağlığı birilerinin mesleki narsizimleri ve/veya kişisel menfaat kaygıları uğruna ne acıdır ki feda ediliyor. Ve yine ne acıdır ki bütün bunlar, “Sağlık, hastalık, fayda, yarar” gibi özellikle bir kısım kişilerin diline hiç yakışmayan tertemiz kavramların arkasına sığınılarak yapılıyor. İçimi de en çok bu acıtıyor.
O yüzden de, "Dinime söven bari müslüman olsa!" sözü üzerinde uzun uzun düşünüyorum bu günlerde!
Sanırım duydunuz: Psikologların çalıştırdıkları danışmanlık merkezlerinin kapatılması için bir genelge yayınlanmış. Bugün HABERTÜRK kanalında bir psikologla psikiyatr arasında bu konu tartışıldı. Mevcut danışmanlık merkezlerinin bir bölümünün işi çığırından çıkarttığı, vur deyince öldürdüğü, işi tamamen ticarete döktüğü doğrudur. Lakin konuyla ilgili tek doğru maalesef ki bu değildir; sahipsiz bırakılmış bu alanda en az bunun kadar önemli başka doğrular da vardır.
Nedir onlar? Nedir onlar? Hep yazıyorum gerçi, olsun elim kırılmaz ya, bir kez daha yazayım. Varlığım mesleğimin onuruna ve bu toplumun sağlığı yoluna feda olsun.
Özellikle psikologlara ithafen hemen belirtmeliyim ki sürekli savunmada olan, bir kere bile hücum yapmayan kimseler hiç bir maçı kazanamazlar. O yüzdendir ki “En iyi defans, ofanstır” denilir futbolda. Artık oturup sürekli saldırılmasını beklememeli; sürekli olarak “ama, fakat, lakin” diyerek pasif bir biçimde savunma yapmayı terketmeliyiz.
Gerçi bunu ben yıllardır yapıyordum. Lakin ne acıdır ki tek bir meslektaşımın bile desteğini göremiyordum. Şimdi çoğu eminim ki “toplumun yüksek psikolojik menfaati” adına ayağa kalkacaktır! Bugüne kadar hep sustular, ama sıranın kendilerine geldiğini, var olan bir sorunu yok farzetmekle yok olmadığını biraz geç de olsa gördüler.
Neyse. Bugün ortaya çıkan son gelişmeye dönelim tekrar. Bir kısım efendi hazretleri her zaman olduğu gibi yine buyurmuşlar ki:
_Psikologlar uzman değiller-miş!
Cevap pasif bir savunma anlayışını yansıtmamalı, daha agresif olmalı. O yüzden de pratisyen hekimler uzman mıdır mesela? diye sormak lazım hemen.
Psikologların bir kişiye danışmanlık yapması uzman olmayan bir hekimin tanı koyup medikal tedavi uygulamasından, ilaç başlayabilmesinden daha mı risklidir, daha fazla mı tehlikelidir?
Ayrıca üniversite mezunu olanlar bitirdiği alanın uzmanı değillerse, kendi alanlarında hiçbir yetki sahibi olmayacaklarsa söyleyin, bir psikologu psikoloji konusunda psikolog olmayandan ayıran ne olacaktır? Tek fark içi boş bir diplomaya sahip olmak ile 4 – 5 yıllık uzun üniversite hayatında çıkılan kız ya da erkek arkadaşların tatlı hatırasıyla avunmak mı?
Bir lisans (hak, yetki) vermeyen üniversite / lisans eğitimi olur mu! Bu durumda fakülte eğitimi alan inşaat mühendisini inşaat işinin; mimarı proje işlerinin, avukatı da hukukun uzmanı saymayız mı diyeceğiz!
“Ehliyet, yeterlilik, yetersizlik” denir durur hep. Bunlar nedense sadece biz psikologlar için kullanılır. Peki alanda “uzmanlık” dokunulmazlığının ardına sığınmış, sıradan yaramazlıkla hiperaktiviteyi dahi karıştıran; üzüntüyü depresyon sanan, en doğal sıkıntıyı anksiyete kabul edebilen, doğal korkuyu fobi bilen, şu bilindik utangaçlığa ise sosyal anksiyete tanısı koyabilen yaman ehliyetsizler yok mudur, onlara ne diyeceğiz? Onları nasıl ayıklayacağız? Komple bir alanı kapısına kilit vurup kapatacağk mıyız?
_Psikologlar yetersiz-miş?
_Basit bir grip ilacını yazabilmek için bile sürekli masasında tuttuğu vademecum’a bakan hekimler yok mudur alanda? Her hekim sırf hekim olduğu için aynı düzeyde yeterli midir? Bunu diyebilir miyiz?
Doğru düzgün hocası olmayan fakültelerden yetişene hekimlik yapma yetkisi, tanı koyma, ilaç yazma ehliyeti verebiliyoruz ama çoğu Hacettepeden, Ankara Üniversitesinden, ODTÜ'den, Boğaziçinden vb. gelişmiş üniversitelerden mezun olmuş psikologlara bir danışmanlık bile çok, öyle mi! Tek neden, onların yetersziliği, sahi mi? Ey kargalar, nerdesiniz!
Demek danışmanlık yapmak, bir dizi medikal işlem yapmaktan daha riskli, çok daha tehlikeli, denilmek istenilen bu mu yoksa!
Hem bir meslekten kişilerin başka bir mesleğin mensupları hakkında genelleme yaparak "yeterlidir – değildir" demesi ne kadar ahlakidir? Yeterliliğin kanuni tek mercii üniversiteler ve YÖK ‘dür, o kadar!
_Psikologlar terapi yapamazlar-mış?
Bir kişi bunu diyorsa ben hemen, “Terapi yapılmasın ki tedaviler uzayıp gitsin. Böylece daha fazla ilaç tüketilsin; bundan da global ilaç şirketleri kazansın…” denilmeye çalışıldığını anlarım. Size de böyle anlamanızı tavsiye ederim. Ayrıca, “Satılık Hastalıklar” ve “Bir Tıp Doktorunun İtirafları” kitaplarını okumanızı da…
Terapi sadece abdesti olanların dokunabileceği ilahi bir kitap yahut buyruk değildir; o sadece psikolojide yer alan, özü ve esası konuşmaya dayanan bir yardım yönteminin adıdır. Kaldı ki psikologun tek yardım yöntemi terapi de değildir. Ondan daha gerekli olan psikolojik danışmanlıktır, psikolojik destektir, psikolojik eğitimdir. O halde, “Terapi yapamazsın” diyerek psikologların bütün fonksiyonlarına karşı çıkmak art niyetli değilse şayet çok cahil bir algılayışın ürünüdür. Peki öyle lütfettiniz madem; tamam terapi yapamasın hadi diyelim, ya danışmanlık? Şu terapi (konuşma işi) ne yaman şeymiş böyle yarabbi! Adeta cerrahlıktan bile öte!
4 – 5 yıl fakülte düzeyinde insan psikolojisi eğitimi alan birine, kişilere psikoloji biliminin bilgi ve bulguları ışığında konuşarak yardımcı olmak demek olan terapiyi yasaklamak bir imama namaz kıldırmayı yahut öğretmene ders anlatmasını yasaklamaktan daha mantıklı değildir. Bu tutum en hafif deyimle had aşma olayıdır.
Bir hekim uzman olmadığı halde çok hayati bir alanda, insan sağlığı – hastalığı alanında bir sürü yan etkisi olabilen medikal tedaviyi uygulayabilecek ama bir psikolog kendi öz alanında terapi yapamayacak, yani bir kişi ile oturup mesleğinin teknikleri ışığında konuşamayacak!
Terapi yapmak, daha açık bir anlatımla hasta ile psikoloji bilimindeki bilgiler dahilinde karşılıklı olarak konuşmak medikal tedaviden daha mı risklidir, daha mı tehlikelidir?
Terapide en fazla etkisiz kalınılır, ilaçlar gibi hiçbir yan etkisi de yoktur. Peki ya üzüntüye depresyon, sıkıntıya anksiyete, yaramazlığa hiperaktivite, korkuya fobi deyip kutu kutu psikiyatri ilaçları başlamanın mahzuru yok mudur?
_Psikologlar hekimle birlikte çalışmalı-ymış?
Bunu diyebilmenin tek nedeni, “Alanda tek yetkin meslek olarak kalma kaygısının mesleki etik anlayışın önüne geçmiş olmasıdır”, sanırım başka da bir şey değildir.
Niye birlikte çalışmalıdırlar?
Okullardaki rehberlik uzmanları, ceza evlerindeki yahut adliyelerdeki, emniyet teşkilatındaki psikologlar hekimlerle birlikte mi çalışıyorlar?
Maaş dışında bir getirisi olmayan yerlerde tek / bağımsız çalışabilirler; bunun herhangi bir mahzuru yoktur ama iş özel sektörde çalışmaya gelince yok; olmaz, olmamalı, öyle mi?
(Not: Özel sektör = Bol para kazanma ihtimali demektir. Malum, "Sağlık İşi = Ticari kazanç" ya birilerine göre!)
Psikolog psikiyatristin teknisyeni midir ki onun dizinin dibinde çalışsın! Bunu kabul etmiyoruz! Şiddetle reddediyoruz! Bize kimse dışarıdan rol biçemez!
_Ama bazı psikologlar ilaç bile yazıyor-muş?
Bazı psikologlar denildiği gibi şayet ilaç yazıyorsa bunun denetim yetkisi -bir kısım kişilerin zannettiği üzere- psikiyatristlerin değildir. İlgili kuruluşlar vardır, hemen harekete geçmeli, bu kişilere gerekli cezayı derhal vermelilerdir. Bunun bedeli psikologların hayati işlevlerinin tartışmaya açılması olmamalıdır.
Birçok psikiyatri da günlük yaşamın en olağan dalgalanmalarına, en insani duygulara bile hastalık teşhisi koyuyor, ilaç başlayabiliyor. Buna bakarak hekimlik yasaklanmalı diyebilirmiyiz?
_Artık muskacı, falcı bile terapi yapıyor. Eeee? Öyleyse psikologlar hekimle çalışmalı?
“Dam üstünde saksağan, vur beline kazmayı” sözünü hatırlar mısınız? Ya bu şarlatan ruhlu birkaç kişi gibi birlikte çalışılacak hekim de muskacı tıynetli çıkarsa? O zaman komple hekimliği de yasaklayacak mıyız? Samimi isek bunu yapalım! Bulun muskacılık yapanı, verin cezasını. Yoksa amaç üzüm yemek değil de bağcıyı dövmek mi?
Bunlar hayati cevaplardı. Şimdi de en az bunlar kadar önemli bazı sorular…
Bugün ruh sağlığı hizmetleri Anadolu’da sadece devlet hastanelerinde bünyesinde sunuluyor. O da dahiliye yahut ortopedi kliniği mantığında; salt hekim tekelinde, büyük oranda ilaç merkezli olarak. Peki insanların tek ihtiyacı anti depresan ilaçlar mıdır? Çok gerekli olan psikolojik danışmanlık ve psikolojik destek hizmetini insanlara kim veriyor?
Kim verecek?
Ne zaman verilecek?
Toplum tamamen ilaç bağımlısı olduktan sonra mı?
Artık gündelik sorunlara, en insani duygulanımlara bile hastalık deniyor, ilaç başlanıyor. İlaç tüketimi almış başını gitmiş; kullanımı ise çocuk yaşlara kadar düşmüş.
Bugün bir psikiyatri kliniğine başvurup da kendilerine ilaç başlanmamış kaç kişi vardır?
Bu çok daha vahim bir sorun değil midir?
Psikiyatriye başvurmuş herkes sırf başvurmuş olması dolayısı ile hastamı sayılmalıdır? Hastalığın kriteri “bir kliniğe başvurmuş olmak” mıdır, bu hangi kitapta yazıyor?
DSM-IV’ temi mesela?
Bu her fırsatta bilince vuran, “Alanda tek yetkin meslek olarak kalma arzusu" nedendir? Sınırlı sayıdaki hekim zaman alan, periyodik bir doğası olan bu ilaç dışı yardım yöntemlerini nasıl verecek? Halihazırda verebiliyorlar mı? Bunun verilemeyişi üç beş şarlatanın verdiği zarardan daha mı azdır?
…
“Elinde sadece çekici olan her şeyi çivi olarak görür” derler. Ne gariptir ki bu söz bir kez daha doğrulandı. Birileri alandaki sorunları sadece medikal bir gözlükle baktığı için “hasta, hastalık, tedavi” olarak görmeye; karşı çıktıkları psikologlar ise işlevlerini sadece “terapiye” indirgemeye, kendilerini bu minvalde savunmaya devam ediyor. Gerçek sorunlar ve bu sorunların çok elzem olan çözümleri “hasta, hastalık, tedavi, terapi” dar koridoruna sıkıştırılmış, arada kaynayıp gidiyor.
Bir akıl sahibi çıkıp da, “Nasıl kapatırsınız! Biz buralarda adı üzerinde, danışmanlık yapıyoruz” demiyor, diyemiyor.
Toplumun belki yüzde birlik, üçlük, beşlik kesiminin psikiyatrik tedaviye ihtiyacı var. Ama geri kalan yüzde 50 - 60'lık, hatta 80, 90'lık oranının ise belki psikolojik danışmanlığa, desteğe, eğitime ihtiyacı var denilemiyor!
Dediğim gibi, hiç kimse, “Medikal tedaviyi tamam hekim yapsın, zaten yapıyor da; peki halkın psikolojik danışmanlık, psikolojik destek, psikolojik eğitim ihtiyacı ne olacak? Bu ihtiyacı kim, ne zaman, nerede, nasıl karşılayacak” diye sormuyor! Sadece bilgi yüklü hamallara dönüşşmüşüz, sağlıklı düşünce yetimizi niçin, nasıl, ne zamandan beri bu denli kaybetmişiz!
Birilerinin kendilerini anlatmadaki bir başkalarının da anlama husundaki yetersizliklerini görün ve üzerinde kara kara düşünün:
Yıl 2010... Stres, sıkıntı, bunalım çağı... Halen psikolojik yardımı psikoloji eğitim almış kişilerin, yani psikologların sunmasını tartışabiliyoruz! Tuhaf bir akıl tutulması yaşıyoruz nedense. Mesleki kibir ve kişisel hırs gören gözleri adeta kör etmiş.
Olup bitenleri hayretle, ibretle izliyorum. Başkalarının yerine ben utanıyorum. Koskoca bir ülkenin toplum ruh sağlığı birilerinin mesleki narsizimleri ve/veya kişisel menfaat kaygıları uğruna ne acıdır ki feda ediliyor. Ve yine ne acıdır ki bütün bunlar, “Sağlık, hastalık, fayda, yarar” gibi özellikle bir kısım kişilerin diline hiç yakışmayan tertemiz kavramların arkasına sığınılarak yapılıyor. İçimi de en çok bu acıtıyor.
O yüzden de, "Dinime söven bari müslüman olsa!" sözü üzerinde uzun uzun düşünüyorum bu günlerde!
|
Yazan
|
Bu makaleden alıntı yapmak
için alıntı yapılan yazıya aşağıdaki ibare eklenmelidir: "Müjde: Psikolojik Danışma Merkezleri Kapanıyor (Psikolog - Psikiyatr Kapışmasında Son Raunt)" başlıklı makalenin tüm hakları yazarı Psk.İzzet GÜLLÜ'e aittir ve makale, yazarı tarafından TavsiyeEdiyorum.com (http://www.tavsiyeediyorum.com) kütüphanesinde yayınlanmıştır. Bu ibare eklenmek şartıyla, makaleden Fikir ve Sanat Eserleri Kanununa uygun kısa alıntılar yapılabilir, ancak Psk.İzzet GÜLLÜ'nün izni olmaksızın makalenin tamamı başka bir mecraya kopyalanamaz veya başka yerde yayınlanamaz. |
4 Beğeni 
Yazan Uzman
|
Sitemizde yer alan döküman ve yazılar uzman üyelerimiz tarafından hazırlanmış ve pek çoğu bilimsel düzeyde yapılmış çalışmalar olduğundan güvenilir mahiyette eserlerdir. Bununla birlikte TavsiyeEdiyorum.com sitesi ve çalışma sahipleri, yazıların içerdiği bilgilerin güvenilirliği veya güncelliği konusunda hukuki bir güvence vermezler. Sitemizde yayınlanan yazılar bilgi amaçlı kaleme alınmış ve profesyonellere yönelik olarak
hazırlanmıştır. Site ziyaretçilerimizin o meslekle ilgili bir uzmanla görüşmeden, yazı içindeki bilgileri kendi başlarına kullanmamaları gerekmektedir. Yazıların telif hakkı tamamen yazarlarına aittir, eserler sahiplerinin muvaffakatı olmadan hiçbir suretle çoğaltılamaz, başka bir
yerde kullanılamaz, kopyala yapıştır yöntemiyle başka mecralara aktarılamaz. Sitemizde yer alan herhangi bir yazı başkasına ait telif haklarını ihlal ediyor, intihal içeriyor veya yazarın mensubu bulunduğu mesleğin meslek için etik kurallarına aykırılıklar taşıyorsa, yazının kaldırılabilmesi için site yönetimimize bilgi verilmelidir.
