Henüz meslekte çok taze olduğum yıllarda gönüllü bir proje var orada psikolog olarak çalışır mısınız? Diye bir teklif gelmesi üzerine değerlendirdim dururmu. Yetim çocuklar her zaman benim için ince bir nokta olmuştur, onlar söz konusu olunca bende akan tüm sular durulur. Bunun üzerine kabul ettim projeyi. Evime çok uzak olmasına rağmen her hafta giderdim ve benim önce bir sonradan iki tane oğlum oldu.. Onları gün geçtikçe daha çok seviyor ve yokluklarında özlüyor olmuştum. Bazen psikolog olduğumu unutup onlarla yemek yiyip sadece bir abla gibi ödevlerini yapardım lakin bu haz bu ruhun tatmini adeta anlatılamaz derecede bir güzellik. Gel zaman geç zaman derken ben alıştım Efeme ve Alime.. Onca paylaşımın ardından ben yine anlamamışım bir yetime, kurumda büyüyen bir çocuğa dokunmanın, onun sevildiğini, önemsendiğini, tebrik edildiğini göstermenin onlar için ne kadar kıymetli olduğunu.. Merakınızı daha fazla artırmadan bana tüm dünyamı alt üst eden durumu anlatayım.
Yine günlerden birgün sevgi, mutluluk ve huzur dolu bir yürekle gittim Efemin yanına ve derse oturduk, ödev yaptırıyorum oğluma.. henüz 1. Sınıf öğrencisiydi kendisi ve algısı çok açık fakat sevgiye bir o kadar aç.. Beklemediğim bir şekilde Efe o günki dersini çok iyi yapmaya başladı ve ben gayri ihtiyari elimle başını okşadım hani sevimli çocuk görüp de başını sıvazlarız ya tıpkı öyle işte, ardından elimi dizimin üzerine koydum.. İşte beklemediğim ve görür görmez kalbimden birkez daha vurulup çok şey öğrendiğim o olayı yaşadım. Efem eliyle elimi tekrar tuttu ve başına doğru koydu ve bana;” Ne olur devam et abla...” diyince o an zaman benim için durdu, ne yapacağımı nasıl oğluma çaktırmadan ona duyguğum sevgiyle orantılı olan hüznümü nasıl atlatacağımı bilemedim.. Dersi bıraktım ve Efeye kocaman sarıldım.. ve sadece anı yaşaması için, sevildiğini görmesi için ona izin verdim...
Bu olay buradan anlatılırken belki iki boyutlu lakin yaşayan için bir ömür derslik bir olaydır.. Hem kendi çocuklarınızı hem de KARNINIZDA DEĞİL DE KALBİNİZDE BÜYÜTTÜĞÜNÜZ tüm çocukları sevin, göz teması kurun, onlara sevgi ile merhamet ile dokunun..
Tüm çocuklar özel elbet lakin kendi yaşadığım anımdan da görüleceği gibi kurumlarda yaşayan çocuklar ayrı bir özel.. Lütfen onlara sadece zaman değil, sevgi ayırın, ömür ayırın..
Dinlediğiniz için teşekkür ederim.. Şimdi aksiyon alma vakti, Haydi bir Efenin başını da sen okşa!! Olmaz mı???
Bu yazıya atıf yapmak için yazının internet adresine link verilmelidir. Yazı yazarının izni olmaksızın başka bir mecraya kopyalanamaz veya başka yerde yayınlanamaz.
* Yayın Tarihi : 25-05-2019 - 21:11 (1768 gün önce),
* Ortalama Günde 1.35 okuyucu.
* Karakter Sayısı : 2441, Kelime
Sayısı : 363, Boyut : 2.38
Kb.
Lütfen Dikkat :
Sitemizde yayınlanan mesleki anıların telif hakkı tamamen
yazarlarına aittir, eserler sahiplerinin muvaffakatı
olmadan hiçbir suretle çoğaltılamaz, başka bir
yerde kullanılamaz, kopyala yapıştır yöntemiyle
başka mecralara aktarılamaz.
Bu metinden alıntı yapmak için alıntı yapılan yazıya
"Yetimhanede kalan çocuğuma..(Lütfen devam et abla..)" başlıklı yazının tüm hakları yazarı Uzm.Psk.Esra DEMİR'e aittir ve yazı, yazarı tarafından TavsiyeEdiyorum.com (http://www.tavsiyeediyorum.com) Mesleki Anılar Kütüphanesinde yayınlanmıştır. ibaresi eklenmelidir.
Bu ibare eklenmek şartıyla, yazıdan Fikir ve Sanat Eserleri Kanununa uygun kısa alıntılar yapılabilir, ancak yazarının izni olmaksızın makalenin tamamı başka bir mecraya kopyalanamaz veya başka yerde yayınlanamaz.
Sitemizde sayfası bulunan site üyemiz profesyoneller
üye
sayfaları içinden, Mesleki Anılarınız bölümü altında, YENİ
ANI GÖNDERİN linkini izleyerek bu sayfaya
mmesleki anılarını ekleyebilirler.