Paydos.

Yuvaya dönme vakti
.
Çok da dönesim yok hani
.
.
Başım ağrıyor

Ateşim var hafiften
“Yürü” diyor arkadaşım “Yürü”
“İyice ateşin yükselmeden tut evin yolunu”
.
.
.
Çanta ağır

Sırtımda
Kaplumbağa tadında
.
Koşturuyorum eve

Bacaklar tazı gibi Vatana kadar


Vatan kırmızı

O an fark ediyorum tazıdan hızlı gittiğimi
.
.
Dinleniyorum
.
.
.
“Yavaşla” diyorum kendime “Yavaşla”
Evde bir bekleyen yok seni
.
.
Karnım aç
“Boş ver” diyorum “Tek başına ne anlamı var yemek yemenin”

Bari bir çikolata al kendine diyen sesle geri duruyor
İki çikolata alıyorum

İstemeye istemeye yürüyorum
“Eve gitmesem mi?”

Gücüm yok
Başım ağrıyor
Hala ateşim var

“Ha gayret” diyorum “Ha gayret az kaldı merdivenlerden sonra evdesin”

Kapının önünde o da ne?
“Merhaba” diyorum
Hoş geldin
Can mısın sen?
Bal mısın?
Çok mu tatlısın?

Işık sönene kadar sevişiyoruz

Ayaklarıma dolanıyor

Gülümsüyor(um)
Kapıyı açıyorum
Ben evvel giriyor eve


Canmış adı
Çok meraklı
Çok tatlı
Çok candan
Uzun tırnaklı
Severken elimi kanattı

Can hoş geldin
Can iyi ki geldin
Neşe getirdin

Beklediğini bilmiyordum
Bilsem bekletmezdim
Hoş geldin CAN
Hoş geldin


Tuğba Demiröz

Domates
Sivri biber
Patates
Patlıcan
Peynir
Yumurta,
Biraz margarin
Tuz bir tutam
Belki kara biber sonunda

İşte benim Menemenim !!!!!

Ya da melemen mi adını tam bilemediğim ????

Her sabah kahvaltısında buluşmayı umduğum
Beş çaylarımın vazgeçilmezi menemenim
Seni babamdan öğrendim


Tabağıma servis edildiğin vakit
Tarifsiz bir iştahla önce küp küp doğranmış patateslerini
Sonra patlıcanlarını yediğim

Sevemedim biberini yıllarca
Domateslerini dışladım tabağımdan
Sana katılan yumurtaya uyuz oldum diyebilirim

Yine de bibersiz, domatessiz, yumurtasız menemen yemedim

İçinde domates olmayan örüntüye menemen demedim

Seni olduğun gibi kabul ettim
Olduğun gibi sevdim

Bazı parçalarını reddetsem de sen onlarla vardın
Onlar yoksa sen olmazdın
Seni babamdan öğrendim

Babam gibi güzel menemen yapabilmeyi istedim

Onun kadar olmasa da gittikçe ustalaştım sende
Nasılsa geldi cesaret bir gün okuldan kızlarla girdik mutfağa
Belki onikimdeydim
Nasılda hazırladım malzemelerini iştiyakla
Tuhaf bakışlar altında
Eleştiri tufanında
Kimi “menemene patates katılmaz” diyordu
Hiçbiri duymamış patlıcan konduğunu
“Belki siz menemen nedir bilmiyorsunuzdur, belki menemen sizin evde başka bir şeyin adıdır” demiştim çocuk saflığıyla ve korku içinde ve şaşkın ve kaygılı performansından

Menemenim ürktüm senden

Peynir konmaz dediler

Soğanda ısrar ettiler

“Soğan olmaz”
“Soğan yemeğe konur” dedim
Savundum seni

Seni sevdiler menemenim
Kimi babam gibi yani ben gibi yapar olmuş menemenini
Sevindim

Başka bir zaman bir arkadaşım menemen yaptı evinde
İçinde patates yoktu
Patlıcan yoktu
Peynir yoktu
En sevdiklerimin yittiği senle yüzleştim
Direndim
Sevdiğim parçalarını aradım
Yoktu parçaların, hiç konmamıştı tavaya

Gülo girdi mutfağa bir gün
Yedi sekiz yıl önceydi
Sana soğan kattı
“Soğansız yap Gülo” dedim
“Sabret güzelim çok seveceksin Kalamış’ta böyle yaparlar menemeni” dedi
Dilim iyi dedi ama sen gel içime sor

Ne yapalım kaderde varsa eksilişler ve artışlar

Bu sefer direnmedim

Yedim

Ne yalan söyleyeyim sevdim


Tuğba Demiröz

İnsan dediğin, bir garip Adem
Adem dediğin yemekte
Adem bir garip oğlan
Karnını doyurmakta

Aciz bir adam Adem aczine kör
Açlıktan sınıfta kalmakta
Karneye rağmen kendini adam sanmakta

Adem dediğin özü unutmuş, gücü kendi sanmakta
Yanılgılarda Adem
Adem batakta

Garip oğlan işte bizim Adem, Ademe eğilmekte, boyun bükmekte
Doymak için Ademe güvenmekte
Kediyi nankör sanmakta
Bir buçuk yumrukluk midesini inekle yarıştırmakta

Tuhaflar ötesi Adem dediğin

Çeşit çeşit….

Renk renk….

Huy huy….


Tahripkardır kimi Adem bir tane erik için dalı indirir
Vahşidir kimi Adem doğumhane kapılarında düşük bekler
İğrençtir kimi Adem böceği çerez eder

Adem dediğin yediğinden belli
Kimi sıcak kimi soğuk yer
Kimi sulu kimi kuru sever

Kimi Adem vardır bolluk içinde yemek seçer
Şükürsüzdür
Kimi Adem elinde boş tabağı aranır
Kimi beleşçidir bedava ne bulursan ye modunda
Bazısı leşçidir mezar kazmada

Adem dediğin bir garip adam
Yemesinden anlarsın karakterini

Aynında diretir kimi
Annesi gibi pişirsin ister eşi
Kimi Adem vardır her gün farklı ister
Bulamazsa masa devirir, huzur kaçırır
Çabuk sıkılır bazı Ademler
Kimisi saatlerce kalır masada
Kimi şipşak hallediverir işini
Bazısı ağzında tutar yediğini
Bazısı löp diye yutar
Kimi iyice öğütür
Çiğner, un ufak eder yiyeceğini

Kimi az yer kimi çok
Kimi Adem kusar yediğini
Kimi lokma komaz ağzına
Adem dediğin yemesinden belli

Kiminin doymaktır niyeti
Kimi açlıkla terbiye eder kendini
Kimi ayrışamazdan yemekten saplanır kalır
Kimi Adem haz alır yerken
Kimi baharlarla tatlandırır yiyeceğini
Kiminin saatli kiminin vakitsizdir yemeği

Bazı Ademler ne bulursa yer
Diğerleri seçer yemeğini
Kimi önüne konanı yer
Kimi kendi yapmak ister

Bazı Ademler lüks restoranlarda boğaza karşı yer yemeğini
Kimileri pilav üstü kuru peşinde sokak tezgahlarında
Kimine bakarsın bir tabakta doyar
Kimisi tatlısız kalkmaz masadan
Kimi kibardır yerken
Kimi şaplatır ağzını


Adem dediğin bir garip insan
Acı yer kimi
Kiminin tatlıdır yemeği
Kimi lezzet katar yemeğe
Kimi rezil eder yiyeceği
Kimi doğal sever olduğu gibi
Bazısının garnitür arar gözleri

Ademler çeşnidir dünyada
Kimi aralarda atıştırır
Kiminin aklı dolapta kalır
Kimi abur cubur sever
Kimi çerezlerle idare eder


Neden yemek yer insan?

İhtiyaçtan mı?

Açlıktan mı?

Keyiften mi?

Yemiş olmak için mi?

Yeme fırsatı bulamayacağı için mi?

Okula gideceğinden mi?

İşten döndüğünden mi?

Akşam olduğu için mi?

İnsan dediğin bir garip Adem

Adem dediğin yemesinden belli



Tuğba Demiröz