“Kolum kopmuşçasına canım yanıyor, sanki ruhum kanıyor” demişti gözlerinden akan ve aktıkça yakan gözyaşlarıyla, karşımda duran genç kadın. Ancak böyle anlatılırdı o his, o terk edilmişlik, o yalnızlık ve çaresizlik. İlk defa dinliyordu belki de onu biri, yargısızca. Savunmasızdı yargılara…
Nereden başlayacağını bilememenin hatta başlayıp başlayamayacağını bile bilmemenin hüznü sarmıştı bedenini. Anlam veremiyordu bitenin, yitenin aslında hiç olduğu halde nasıl da derinden incittiğine. Çaresizliğine çare aramak için gelmişti, yiteni bende bulmaya gelmişti, yiten bende değil içindeydi aslında.
Yalnız değildi, tek yaşayan da değildi bu duyguları. Ama bunu o bilmiyordu. Mantığının sesinden bahsetti. Kariyerinin, güzelliğinin, başarılarının ve olumlu tüm özelliklerinin yaşamadaki başarısızlığının önüne geçemediğini anlattı uzun uzun. Bu acının kurtuluşunun kadehlerde olduğunu sanmanın yanılgısını fark etmiş, aslında bu durumun onu daha derin, daha karanlık bir kuyuya ittiğini söylemişti. Farkındalıklarıyla gelmişti farkında olmadan. Zekâsı kurduğu cümlelerin özünde saklıydı adeta. Ancak bu kadar duru ve net anlatılabilirdi o lanet olası hisler. Ama o buna bile layık görmüyordu kendini, gördüğü şeylere de inanamıyordu. Sevilmiyordu, çünkü sevemiyordu kendini.
Bir süreç daha böyle başlamıştı işte.. Genç kadının içindeki gerçekliğe temas ettirmeyi amaçlayarak bir yola daha girdik. Karşındakinin dünyasını hissetmeden, onun yoluna girmeden yürünmüyor beraber. Bir terapist danışanınla büyüyor, ona yürümeyi öğretirken . Yani bir terapist için iyileştirmek; yürümeyi öğretmek ve sonra danışanın kendi kendine yürüyebilmesini seyretmek… bir başkası büyürken onun büyümesiyle büyümek!!