Canım çok yanıyor. Dünden beri durup durup aklıma geldikçe ağlıyorum. Geçmişi düşünüyorum. Herşey yerine oturdukça daha da bir üzülüyorum. Ama yine fark ediyorum ki en ağrıma giden hep hatalarını kabul etmeyip sürekli başkalarını ve beni suçluyor olman. Kırdığın kalbin sorumluluğunu alamayacak kadar yüreksiz olman. Meğer ben hep kendi yaralarımı kendim sarmak zorunda kalmışım. Oysa ben seni affetmek istiyordum anne. Affetmek için sana kızgınlığımı, kırgınlığımı anlatıyordum. Yaramı gör, kabul et ve sar diye. Üflesen geçerdi anne. Öpsen, sarsan, kalbimi özürünle sıvazlasan o yara geçerdi.

Çocuktum ve çocuk yüreğimi nasıl tamir edeceğimi bilmiyordum. Esasen tamir nasıl edilir hiç görmemiştim senden. Ne kendimi, ne de başkalarını tamir edebiliyordum.

Yaralarım hep derinleşti ve apse yaptı anne. Oysa inan ben senden senin benden beklediğin gibi kusursuzluk beklemiyordum. Hatalarınla da sevebilirdim seni. Keşke sen de sevebilseydin kendini. Hataların o kadar ağır geliyordu ki sana bir özürün ile iyileşecek yüreğimdeki tüm acılardan daha baskın gelen kibrini dinledin anne. Sen buna gurur diyordun. Oysa benim gözümde her özür dileyişinle daha da yücelirdin anne.

Haklı olman, iyi olmamın önüne ne çok geçti dimi anne. Sen haklı ol anne. Hep haklı kal. Benim yalnız, kimsesiz hissetmem pahasına da olsa haklı ol anne.

Beni ne çok unuttun, benim yerime her yerde oysa ne çok inisiyatif sahibiydin anne. Ben yoktum ama benim yerime aldığın iyiliğim kisvesi adı altında o kadar çok tercih vardı ki…

Hayatıma yeni bir şeylerin girmesinden çok korktum anne. Onlarda sen gibi olacaklar diye, onlarda özür dilemektense beni suçlayacaklar diye çok korktum. Hep kaçtım. Kendim hariç herkezden kaçtım.

Sonra seni içimden çıkarmak istedim ama yaşamla göbek bağım kesiliyor gibiydi anne. Sensizlik de senin varlığında acı vericiydi. Ama sahibi olmadığım suçluluk duygusu altında da ezilmekten çok yorulmuştum.

Şimdi ise yalnızım. Kendime, içimde senin yetersiz bulduğun o küçük kız çocuğunu bulmaya ve ona sarılmaya çalışıyorum. Ona onun etiketlendiği, suçlandığı ne varsa onların o olmadığını söylemek istiyorum. Ona tüm etiketlerin üstündeki gerçek olmayan ağırlıklarının seni güçlü hissettirmesi için, ne de büyük devasa bir yükle başa çıkmış harika bir annesinleri çevreden duyabilmen için değiştirildikleri gerçeğini, sana öfkelenmek uğruna, güvensiz hissetmek uğruna da olsa söylemek istiyorum.

Ona sevilmeyecek biri olmadığını, senin sevmeyi beceremediğini anlatmak istiyorum. Senin sarmadığın yaraları bugün senin ölümünle artık sadece benim sarmak zorunda olduğumu biliyorum.

Yaralarımı sarıp seni affetmek istiyorum anne… İçime bakışlarım ve öfkem hep bundan… Seni affetmek istiyorum.

Uzm. Klinik ve Endüstriyel Psikolog Sümeyye Arslan