Yine yoğun bir dönemde nefes almaya çalıştığım günlerden biriydi. Uzun zamandır hayatımda olan ve hayatımdaki yerini tam olarak tarif etmede zorlandığım kadınla görüşecektim. İstanbul’da bir cumartesi akşamı beyaz yakalıların hayatlarındaki sıkışmışlıktan bir nebze olsun kaçmak için kendilerini hunharca dışarı çıkmaya adadıkları o kutsal akşam. Kadıköy yine rengarenk bir yanda orta yaşlılar rakılarından bir yudum çekip yaşadıkları olayları biraz mizahi bir şekilde dost meclisinde anlatırken, bir yanda nispeten daha gençler arkadaşlarıyla biralarını yudumlayıp o anlık gönül meseleleriyle meşgullerdi. Kadıköy’ün sokakları bir çok duyguyu içinde barındırır neşeyle hüzün birbiriyle hep iç içedir. Kendimi yine salaş bir pubun sokağın yanındaki bir masasında bir şeyler anlatırken buldum. Sanırım cümleleri en iyi seçmeye çalıştığım insanla konuşuyordum. İçimde onla ilgili aylardır kapanmayan bir duygu beni yormaya başlamıştı. Bu duyguyu ve için yaşadığım ruh halini ona açmaya karar vermiştim ama nasıl hem ilişkiyi bitiremeyen sersem aşık olmamak , hem de yoluna devam etmek isteyen kararlı delikanlı pozisyonuna düşmeden buna yapmaya çabalıyordum. Ve aslında ikisi de değildim. Ki benim için noktaları koymak sonları yazmak hep sıkıntılı olmuştu. Cümleler sanki hep üç noktayla bitmeliydi ve her şey devam etmeliydi. Birden bende yarattığı duyguyu açmanın bir yolunu bulmuş gibi hissettim , bir şeyler aktarmaya çalıştım sanırım bu konuda başarılıda olmuştum . Öyle olsa gerek karşımaki kadın bana belki bakmak istemediğim bakmaktan korktuğum yerleri bir bir anlatmaya göstermeye başlamıştı. Bir yandan ona hak verirken bir yandan gerçeği görmemek için yüzünü eliyle kapatan çocuklar gibiydim. Evet her şey çok güzeldi aramızdaki , eğleniyorduk ikimizde kaybettiğimiz bir şeyi bulmuş gibiydik birbirimizde ama sanırım yeterli olmayan eksik bazı parçalarda vardı. İçimden bütün eksikleri de ben mi tamamlıyım arkadaş diyordum. Bir neden olmalıydı uzun ve mantıklı bir gerekçe hep hayatımda aradığım ve çoğu zaman bulamadığım sanki her defasında diğerler bulamadıklarım içinde arıyordum o gerekçeyi. Bunun üzerine yabancı olmayan bir açıklama daha geldi. Benim daha iyi insanları hak ettiğimi ve birbirimize zamanlar zarar verdiğimizi söylüyordu. Kısmen haklıydı. İlk cümle bir yandan hoşuma da gidiyordu ne kadar kendimizi bilsek de en değer verdiğiniz varlıktan değerli hissettirecek bir şeyler duymak içinizi yumuşatır. Çünkü o kadar şey yaşanır ki kendinizi değersiz hissettirecek ara sıra birinin bunu size hatırlatması gerekir. O konuştukça içimden uzun zamandır düğümlü olan bir şeyler sanki çözülüyordu. Durdum bir an oran uzaklaştı zihnim sokağa bakıyordum insanlar ya çok eğleniyor ya da çok iyi rol yapıyorlardı iki durumda canımı sıkıyordu. Kendime baktım ve yaşadıklarıma acıdım o an o bütün insanlar içinde hayat bana farklı tınısını duyurmaya çalışıyordu. Her şey hem üstüme çöküyor hem de kaldırmam için yol gösteriyordu. Gözlerimde ki ılıklığı hissettim , durdurmaya çalışsam da biri sınırı aşmıştı yanaklarımdan bardak altlığının üstüne konmuştu bile. Ama can sıkıcı gibi olan bu an aslında benim içimde en huzurlu hissettiğim anlardan biriydi bazı soruların cevaplarını bulmuş gibi rahatlamış hissettim keşke bu anı daha uzatabilme şansım olsa diye düşündüm.