Ne büyük zanaat anlamak ve anlaşılmak.
O öfkeli,dikenli hallerimiz,en uzak kalışlarımız,bir sürü şeyi söyleyemeyişimiz,ağız dolusu susmalarımız..
Anlaşılmadığını hissetmek tüm olumsuz duyguların ana’sıdır! Çünkü anlaşılmadığını hisseden kişi,bir çok duyguya gidip gelebilir. Öfkelenebilir,incinebilir,kızabilir,küsebilir.Ve aslında hava gibi,su gibi en temel ihtiyaç olan anlaşılma isteği nihayete ulaşamadığında insan yalnız hisseder. Yalnızlaştıkça söylemez,söylemedikçe içinde daha da büyür.

Sen kendince iyiliğim için bir şey söylersin,
Ben istenmediğimi zanneder kırılırım.
Ben sana kızarım çünkü gitmenden,düşmenden,üzülmenden korkuyorumdur.
Sen uzaklaşırsın çünkü bunalırsın çünkü seni çok bunaltmışlardır.
Ben de senin gözünde “onlar” gibi olurum.
Sonra ben “onlar” gibi olmamak için çırpınırım.
Sonra benim çırpınıp değiştiğim kişi,sana bilindikten,tanıdıktan çok uzak gelir.
Sen de kalbini daha uzaklara taşımak istersin.

Sonra sen de ben de öylece kalırız kendimizle. Halbuki tüm öfkem,korkumdan ve senin tüm uzaklaşmaların yine aynı korkudanken. Aynı korkuyu,kaygıyı yaşarken nasıl da acımasız oluruz birbirimize fark etmeden.Bilsek,anlatsak derdimizi ne de şefkatli olabiliriz birbirimize,tabi bir o kadar da saygılı.
Biz ta en başından gerçek duygular nasıl ifade edilir hiç bilmiyoruz ki,ne hissediyorsak onu göstermesi daha kolay bize göre daha kabul edilebilir bir başka duyguyla çıkartıyoruz.
Mesela en başından; Kızmak,bağırmak yerine, “Oğlum,oradan düşmenden korkuyorum.” diyen anneler olsak, her şeyi kontrol etmeye çalışan değil de “seni kaybetmekten korktuğum için,neler yaptığını bilmek istiyorum” diyen sevgililer,eşler olsak. Hiç konuşmamak yerine,”bu söylediğin beni çok kırdı.” diyen arkadaşlar edinsek.İçimizden sarılmak geldiğinde sarılsak,üzülmek geldiğinde üzülsek,kızmak geldiğinde de kızsak ama nedenini anlamaya çalışarak ve anlatarak.

Biz rahatlasak,karşımızdaki rahatlasa.
Anlasak,anlaşılsak.
Ve hayat daha yaşanır olsa..