Gizemli bir gece gibiydi kadın. Dalga dalgaydı saçları duyguları gibi. Memnun değildi yaşadığı hayattan hem de boşluktu içi kadının. Karanlıktı hep rüyaları gözleri gibi.

İlerliyordu. Bir gece pazarıydı burası. Etrafındaki satıcılar solgun lambaların ve mum ışıklarının altında bağırışıyordu. Baharat kokuları, insan çığlıkları duyuyordu. Kafasını kaldırdı kadın. Birden gözleri doldu. Burada olmaması gerekiyordu, buraya ait değildi. İnsanlar garip garip yüzüne bakıyor, fısıldaşıyordu. 'Acaba niye ağlıyor?' diyorlardı. Alışık değillerdi samimi bakışlara, gözlerdeki ıslaklığa. Hep gizlerlerdi gözyaşlarını. Oysa ki kadın oradaydı ve gizlemiyordu gözlerinin kızıllığını.

İlginç bir dükkan çarptı gözüne kadının. Yaşların ardında dalga daldaydı duyguları gibi. Birden tanıdık geldi dükkan, sevgi duydu birden. Herşeyi unutup daldı dükkana. Garip bir yerdi burası. Her yerde tahta, her yerde küf kokusu vardı. Küf kokusu dışarıdaki baharat kokularından daha çekiciydi şimdi. Tavandan süsler sarkıyordu değişik tınılarıyla. Duvarlarda tahtadan maskeler. Canlı gibi... Dokunsa insan sıcaklığı duyacak gibi geldi kadına. Heryer karanlıktı tıpkı içi gibi... Sanki kendi içindeymiş gibi hissetti kadın birden. İlerledi, ilerlerken kendinde de daha derinlere dalıyordu. Hissediyordu cevapların burada saklı olduğunu. bu yüzden tanıdıktı dükkan.

Gitmek istedi. Kalbi tam tersini söylüyordu. Yenildi kalbine ve ilerledi. Tavandan sarkan süslerden birine dokundu. Soğuktu... Ve kalbi gıdıklanıyordu.
İçerden yaşlı bir adam çıktı. Kadın merhaba bile demeden konuşmaya başladı.
''Çok hoşlar değil mi? Sanki içimden bir parça...''
''Öyleler'' dedi adam.
''Soğuklar. Neden bu kadar soğuklar?'' dedi kadın.
Adam ''Sen söyle. Bunu ben bilemem. İçinden bir parça olduklarını söyleyen sensin''.
Kadın sustu. Söyleyecek hiç birşeyi yoktu. İçindeki her şeyi açıklayabilseydi burada olmazdı. Cevaplar aramazdı.
Adam '' Her zaman aranacak cevaplar vardır'' dedi. Kadın şaşkın şaşkın baktı.
Adam ''Şaşıracak birşey yok. Duygularını yüzünden okuyabiliyorum. Buna sevinmelisin. Artık imkansız olan birşeyi başarıyorsun. ''
Kadın konuyu değiştirmek istercesine devam etti. '' Daha önce bu dükkanı hiç farketmemiştim''
''Aslında ben hep buradaydım '' dedi adam. ''Ama sen ilk kez yaşamını sorguladın''
Kadın hiç birşey anlamıyordu. '' Neden burada yaşamak zorundayım? Bu hayatı ben seçmedim ama yaşıyorum işte. İtiraz etme hakkım bile yok. Hoş, etsem neye yarar? Artık kim geriye çağırabilir ki zamanı?''

Adam cevap verdi: '' Eğer bu hayatı yaşamasaydım şu an seninle bu konuşmayı yapmıyor olacaktım. Başka bir yerde, başka bir zamanda, başka bir hayatı yaşama çabasında olacaktım. Öyle ya da böyle yaşıyorsun değil mi? Önemli olan nerede yaşadığın değil, nasıl yaşadığındır. Yaşamının yolunu ve sonunu seçmekte özgürsün. Bu seçimi yaparken yalnızca yüreğini dinlemelisin.Ne istediğine karar ver ve o hayatı yaşa. İşte o zaman yaşadığın hayat bir zorunluluk değil, seçim olur.''

Kadının kafasında hala bir sürü cevapsız soru vardı. Belki cevaplanacak, belki de sonsuza dek cevabını arayacak yüzlerce soru. Ama şimdi, en azından, hiç göremediği çıkış yolunun kapısındaydı. Yaşlı adamın da dediği gibi kapıyı açıp açmamak elindeydi. Hayatının bundan sonrasını kendi seçimine göre yaşayabileceğini biliyordu.

Kapıya doğru yöneldi. Çıkarken duvarda tıpkı kendisine benzeyen bir maske olduğunu farketti. Girerken bu maske yüzündeydi, şimdiyse duvarda. Sıcaktı. Kapıdan dışarı çıktı. Birkaç saniye duraksadı ve arkasına dönüp baktı. Pazarın ortasındaydı. Solgun ışıkta satıcılar bağırıyordu. Baharat kokuları, insan çığlıkları duydu.

Son bir kez dükkana bakıp gidecekti ama dükkan tüm korkularını alıp geçmiş zamana karışmıştı...


Psk. & Hipnoterapist Ceren AKBOYAR