İstediklerimizi gerçekten istiyor muyuz? Hayatımızda birçok hedef oluyor, bir dönem onu çok istiyoruz ya da istiyormuş gibi gözüküyoruz. Çünkü herkes onu istiyor grup isteği oluyor belki de bize hiç hitap etmeyen bir şey iken biz onun bizim için biçilmiş kaftan olduğunu düşünüyoruz. Bunu hoş bir örnekle daha belirgin hale getirmek istiyorum. İlkokul 1. sınıf öğrencisi bir erkek çocuğun bir aşk hikayesi anlatacağım. Küçük Ahmet aşık olmuştur. Ve ilk aşkını yaşıyor büyük ihtimalle. Büyükleri neden o kıza aşık olduğunu sorduğunda Ahmet, “Çünkü herkes ona aşık” diye cevap verir. Bu küçük ama büyük bir hikayedir. O, grup yaptırımı ile bir şeyleri sevmeye ve istemeye başlamıştı bile. Giydiğimiz kıyafetten yediğimiz yemeğe kadar birçok şeyi belirleyen başkaları aslında.
Evet; bugün çok istediklerimiz ve yapamadığımız şeyler var. Evet yapamıyoruz, çünkü gerçekten istemiyoruz. 'meli', 'malı' tuzağına yenik düşüyoruz. Bunu da bir öyküyle daha iyi anlayabiliriz sanırım. Bir gün bir adam büyük bir zata gelir ve peygamber efendimizi rüyasında görmek istediğini söyler. Ama çok istediğini, yıllardır bir türlü nasip olmadığını, her gece dualar ederek uyuduğunu ancak göremediğini söyler. Zat O’na, “Bu gece yatmadan bir avuç tuz ye ve öyle yat” der. Adam bu işe şaşırır, “Tuz yemeyle peygamber mi görülür?” der. Fakat yine de dediğini yapar ve gece boyunca dereler denizler aşar. O kadar susar ki gecesini denizlerde derelerde geçirir. Sabah olur ve adam zatın yanına gelir. Dediğini yaptım ama hiçbir şey göremedim der. Ne gördüğünü anlatır. Zat ona şöyle cevap verir: “Tuz yedin, tuz seni öyle bir yaktı ki tuzun aşkı su görmeni sağladı. Gerçekten istediğin için yanmalısın. Yanıp kor olmalı yüreğin ki su göresin”.. Adam çok iyi bir ders almıştır. Anlamıştır aslında istediği şeyi yeterince istemediğini. Tıpkı bu hikayede olduğu gibi; istediklerimizin neresindeyiz! Bu soruyu kendimize sormalı ve karar vermeliyiz. İstediğimize yönelmeliyiz, ama bu gerçek anlamda bir yönelim olmalı. Çünkü ulaşamadığımız taktirde kendimize üzülmek için bir bahaneden öteye geçemez. Hayal kırıklığı sayımız artar ve istediğimiz hiçbir şeye ulaşamıyor gibi görünürüz. Buna kendi kuyusunu kendi kazan kişi diyebiliriz. Gerçek istek emeği gerektirir. Zaten emeği kendinden getirir. Emek verdiğimiz şeylere muhabbet geliştiririz. Çaba ve gayret hiç bir zaman zayi olmaz. Tüm bunları dikkate alıp biraz da gayret edilince karşılığı mutlaka görülür. Aksi takdirde hem tam istemeyip hem gereken çabayı göstermeyip mutsuz olmak mazoşizmin ürünü olmaktan başka bir şey değildir sanırım. Yani kendi kendimize oluşturduğumuz yaşamımızı değiştirmek bizim elimizde. Hayatımda hep mutsuzluklar beni buluyor diyenler, lütfen hep tekrar ettikleri davranışları görmeliler. Değişim olmadan gelişim olmayacağını fark edeceklerdir.