UMUT

İnsan sadece aklın yönlendirmesiyle hareket edebilseydi belki hiçbir sorun kalmayacaktı. Çünkü her zaman söylendiği gibi ‘aklın yolu birdi’.

Ne var ki, insan çoğu zaman aklının rehberliğinde davranmıyor. Herhangi bir ilişkide ya da karar anında duygular genellikle aklın, akıllıca hareket etmenin önüne geçiyor. Zaman zaman kaygı, korku, kıskançlık ya da güven duygularında görülen aşırılıklar da her şey alt üst ediyor. Bu duyguların az olması da iyi değil çok olması da. Dengede olacağız diye biraz ondan biraz bundan olması da iyi değil! Doğal olan, durum neyi gerektiriyorsa öyle davranmak. Bazen kaygıyı abartabiliyor insan, bazen de korkuyu, güveni, kıskançlığı… Bazen de hiçbir şeyi umursamayabilir. Önemli olan abartı ve umursamama işinin saplantı haline dönüşmemesi, devamlılık göstermesi.

Biz günlük hayat boyunca, umursamama ve abartma arasında gelip giderek yüzlerce karar veriyoruz. Bunların bir kısmı için pişmanlık duyuyoruz, bir kısmı içinse diretiyoruz, inat ediyoruz. Sevdiklerimize ‘gitme’ demiyoruz, umursamıyoruz zaman zaman ya da hissedilen hoşlanma duygusunu aşk gibi algılayıp zavallı muhatabın Romeo & Julyet gibi algılamasını bile sağlayabiliyoruz ne yaptığımızı pek fark etmeden. Duygularımız önemli elbette ama yaptığımız şeyler ne bize ne de muhatabımız olan kişiye/duruma zarar verecek kadar olmamalı. Sınavlara hazırlanan bir genç sınavı umursamayarak, sınav öncesinde ki gece futbol maçı yapabiliyor, bununla beraber diğer bir genç sınavı gözünde çok fazla büyüterek, sınav öncesinde ki gece uykusuzluk ya da mide ağrısı yaşayabiliyor. Nitekim, umursamama ve abartma davranışlarını uçlarda yaşamak pek de hoş sonuçlar doğurmuyor.

Peki böyle diye, duyguların yönlendirmesiyle hareket etmek kötü mü? Elbette hayır, onlar olmasaydı hayatın ne anlamı kalırdı ne de tadı… O halde doğru yorumlanması ve normal ölçüler içinde yaşanması gerekiyor duyguların. Bu de kendini, duygularını tanımakla gerçekleşecektir. İçinizde herhangi bir şekilde bir karmaşa hissettiğinizde dinleyin kendinizi ve karar verin, ‘şu an hissettiğim şeyin adı ne?’

Ümit etme, umutlanma ya da umut –adına ne derseniz deyin- bizim için önemli duygulardan biri. Kabaca, geleceğin ya da herhangi bir şeyin gelecekte ki durumunun algılanmasıyla ilgili bir duygu olarak tanımlanabilir. Buna göre umutlu olduğumuzda gelecekle ilgili beklentilerimiz, projelerimiz ve hayallerimiz hakkında olumlu düşünüyoruz demektir. Gelecekle ilgili olumluluk hal aslında gelecekteki bir durumdan çok bugünkü durumumuzu ilgilendirir. Güvenimiz, gücümüz artar, yaklaşımlarımız değişir, gerçekleşme ihtimali ne kadar az olursa olsun üzerinde durduğumuz şeye dört elle sarılırız. Bilgileri ciddiye alır öğrenmelerimizi pekiştiririz. Amaçlar ediniriz, yaşadığımız her şey doyasıya hayatın kendi anlamlı hale getiririz. Bekleriz, hasret çekeriz, hatta bazen öfkeleniriz. Mutlu oluruz, çevremizi de mutlu ederiz.

Bunun karşısında umutsuzluk var. Yan gelecekle ilgili algılayışımızdaki olumsuzluk hali. Bu bir çok şeyden kaynaklanabilir. Temel güven duygusunda ki eksiklik, çocukluğun ilk yıllarındaki tutum ve karşılaşılabilecek önemli bir engel, umutsuzluğun kaynaklarının başında gelir.


Uzm. Psikolog
Tuğba KAPLANHAN
0 505 967 07 32

Yedikule Psikiyatri Merkezi
0 212 296 32 63
Nisantasi Mah. Guzelbahce Sok.
Guzelbahce Apt. No:6
Kat:1 Daire:1
Nisantasi / İstanbul