Henüz yeni yetmelik dönemimde öğrenmiştim hayata 1-0 yenik başlamanın ne demek olduğunu.Ablam dediğim bir insan bana dayatmıştı ‘0’ noktasında olduğumu ve çok büyük çabalarla ancak eşit duruma yükselebileceğimi.Ozaman başarının ve mutluluğun doğumla geldiği öğretilmişti.Yıllar geçti,zaman su gibi akarken nehrinin yataklarında defalarca alaşağı etti doğumunda şanssız ya da eksik olanları.Acımasızca hırpalayan zamanın yanında deneyimler,dersler ve diğer öğrenilmiş bilgiler öğretti ki yaşam herkesin kuyruğundan kavrayıp döndermiyordu alay edercesine,bazılarının boynundan,bazılarının ayaklarından yakalıyordu.Bize kendimizi eksik hissetmemiz öğretilirken,artı yanlarımız ve yaşamın değişken yanı hep örseleniyordu.
Nice günler gördüm kara bulutların hakim olduğu,çok ağladım,çok bekledim ve anladım yaşamın tüm yaşantılarla bir bütün olduğunu.Güneşsiz günlerin de güneşliler kadar gerekli olduğunu ve yalnız olmadığımı.
Bugün gökyüzü aydınlık ve yeryüzü soğuk,güneşsiz bir güne başladık umutsuzca.Sonra göğe baktım,kışın aydınlığı,karın beyazlığı,temizliği,saflığı..Sonra görmek lazımmış dedim kendi kendime güneşsiz günlerin de bizim için olduğunu ve bir daha baktım göğe,gülümsedim,sevdim gökyüzünü.Güneşsiz geçen günlerim,umudu kırılmış yarınlarım kadar sevdim gökyüzünü ve bir daha anladım kabullenmenin ve yaşamanın inceliğini günün kalbinde..

Özlem AKKEL
24.01.2012