Herhangi bir kayıp sonrasında ya da kayıp olmasa da genelde 5 yaş civarında çocuklar ölüm kavramını merak ederler. Bunu anlatmanın en iyi yolu örneklendirmedir.
Her canlının; bitkilerin, hayvanların ve insanlar doğup büyüdüğünü ve bir gün yaşamını bitirdiğini anlatarak başlayın.
Saksıda küçük bir bitki alın ya da bir saksıya siz küçük bir bitki ekin filizlendiğinde ona sadece “Bak doğdu” deyin. Sonrasında “Büyüyor, yaşıyor” deyin ve bitki solduğunda ise “yaşamının bittiğini” söyleyin.
Bazı çocuklar bitkilerin canlı olmadığı konusunda bir şemaya sahip olabilirler. Siz onlara bitkilerin de canlı olduğunu söylediğinizde onlar size “nefes almıyorlar ki” ya da “hareket etmiyorlar ki” diyebilirler. Onlarla bu konuda inatlaşmayın. Örneğinizi değiştirin.
İkinci örnekte ise en kısa yol küçük bir akvaryum balığı almaktır. Akvaryum balıkları genelde 1 ay içinde öldüklerinden işiniz daha kolay olacaktır. Balığınız öldükten sonra isterseniz onu toprağa gömebilirsiniz.
Bu deneyim sonrasında artık çocuğunuz “kayıp” şokuna hazırdır. Bir kayıp sonrası onun “travma” yaşamasını büyük ölçüde önlemiş olursunuz.
“Travma” yaşamamak acıyı yaşamamak, acı çekmemek anlamına gelmez. Bir önceki sayfada bahsedildiği gibi “acıyı yaşamak” yani beynin olayı “işlemesi” sağlıklı bir durumdur. Acı işlenmediği durumlarda travma olur.