Çocuklarımızın hayatında ne kadar önemli olduğumuzu, onların yetişmesinde ne kadar etkili olduğumuzu zaman zaman unutuyoruz. Anne-baba olarak çocuklarımızın yanında yaptıklarımıza dikkat etmiyor ama yapmadıklarımızı onlardan yapmalarını bekliyoruz. Biraz örneklendirmek gerekirse;

•Çocuğumuzun yanında kitap, gazete okumuyor ama onun düzenli okuma alışkanlığı kazanmasını bekliyoruz
•Çocuğumuza yalan söylüyor, verdiğimiz sözü tutmuyor ama ondan dürüst ve güvenilir olmasını bekliyoruz
•Yarım kalan işlerimiz için “Aman sonra yaparım” diyor ama çocuğumuzun her tür görevini zamanında, eksiksiz yapmasını istiyoruz
•Sosyal kuralları çocuğumuzun yanında çiğniyor ama “Sakın sen yapma!” diyoruz
•Çocuğumuzun sinemaya, tiyatroya meraklı olmasını istiyor ama onu yoğun işlerimizden sinemaya, tiyatroya götüremiyoruz
•Çocuğumuzun kendini ifade etmesini istiyor ama kendini ifade edince dinlemiyor ya da fikirlerini değiştirmeye çalışıyoruz
•Çocuğumuzun istediklerini değil geçmişte kendi yapamadıklarımızı ona yaptırmaya çalışıyor, isteksiz olunca da “Senin için her şeyi yapıyorum, niye mutlu olmuyorsun?” diyoruz
•Çocuğumuzun önünde sigara içiyor ama ona kesinlikle içmemesini söylüyoruz
•Bütün akşam televizyon seyrediyor, aile sohbeti yapmıyor, eve misafir geldiğinde televizyonu kapatmıyor ama çocuğumuzdan çok az televizyon seyretmesini istiyoruz
•Çocuklarımızın çok şey istediklerinden, istediklerinin hepsini alamamaktan şikayet ediyor ama çocuklarımızı eğlence, gezme, aile ile vakit geçirme amaçlı sadece alışveriş merkezlerine götürüyoruz
•Çocuklarımıza “Sadece kendinle yarış” diyor ama onun yanında diğer çocuklardan ve ailelerinden söz ediyoruz (Onun annesi ne kadar ilgisiz ama bak nasıl yüksek not alıyor! gibi)
•Çocuklarımızın her tür etkinlik, ödev için vakit yaratmalarını istiyor ama kendimiz hiçbir şeye yetişemiyoruz
•Cep telefonlarımızı, bilgisayarlarımızı, kıyafetlerimizi sürekli yenileriyle değiştiriyor, tüketiyor ama çocuklarımızın her şeyden çabuk bıktıklarından, kıymet bilmediklerinden şikayet ediyoruz
•Kendi işimizden zaman zaman ne kadar bıktığımızı, işe gitmek istemediğimizi unutuyor ama çocuğumuzun her gün aynı istekle okula gitmesini istiyoruz
•Aile içinde demokrasi olmasını istiyor ama demokrasi kavramını “çocuğun her dediğini, her istediğini yapmak” olarak anlıyoruz
•Çocuğumuza şefkat, sevgi göstermek istiyor ama şefkati en son çıkan oyuncakları satın almak sanıyoruz
•Çocuğumuzun yardımsever olmasını istiyor ama yardımın ne olduğunu, nasıl yapıldığını göstermiyoruz

Sadece istiyor, istiyor, istiyoruz ama yetiştirmiyoruz. Sonra da “Acaba nerede ne hata yaptım?” diye düşünüyoruz. Unutmayalım ki; istediğimiz gibi değil yetiştirdiğimiz gibi çocuklarımız olur!

Psikolog/ Uzman Danışman Ayşegül ALKIŞ