Erkeklerin tacize uğradığı bir gerçektir. Ancak onların bunu anlatabilmeleri kız çocuklarından daha zor. Erkekler hem erkeklerin hem de kadınların tacizine uğramaktadır. Tacize uğrama yaşlarına göre etkilenme şekilleri ve travmaları da farklılık gösterir.
En basit şekilde ergenlik öncesi, ergenlik ve ergenlik sonrası olarak değerlendirebiliriz. Erkek çocuklar ergenlik öncesinde tacize uğradıklarını hoşa gitmeyen, tedirginlik veren ve normal olmayan bir şeyler olarak değerlendirirler. Yetiştirilmelerine bağlı olarak ya bağırıp kaçarlar ya da davranışta bulunan kişiden kendilerini sakınırlar.

Yedi sekiz yaşlarından önce kısa süreli tacize uğrayanlar bunun bir rüya ya da kendisinin uydurması olarak yaşadıkları olayı görmezden gelme eğilimindedirler. Bir danışanım söyle anlatıyor.

“On-on iki yaşlarımdayken, aile dostumuzla çok keyifli vakit geçirirdik. Bir süre sonra kucağına otururken olmaması gereken bir sertlik hissetmeye başladım. Bu sertliğin ne olduğunu biliyordum ama bilmek istemediğim için düşündüğümün yanlış olduğunu söylüyordum kendi kendime. Rahatsız edici ve ürkütücüydü. İki kez bunu hissedince ondan uzaklaşarak kendimi korudum. Pek yanına yaklaşmadım. Çağırdığında gitmedim vesaire…”

Ergenlik döneminde cinsel kimlik oluşurken kendini tanımaya çalışan ergen karşı cinse yöneldiğinde istemediği tepkilerle karşılaşırsa kendini geri çeker ve hemcinslerine yönelebilir. Çoğunlukla birkaç kez kız arkadaş edinme ve fiziksel yakınlaşma deneyimleri olur ama bunlarda da başarısızlık yaşar. Bunların arkasından kendini yetersiz ve başarısız hissederek kendisini karşı cinsten geri çeker. Bir taciz geçmişi varsa istemsiz olarak kendisine yakınlık gösteren hemcinslerine yönelme eğilimleri artabilir.

Ergenlik dönemine kadar uzun süreli cinsel tacize maruz kalan erkek çocukları bunu paylaştıklarında aynı davranışa maruz kaldıklarını dile getirmektedirler. Bir süre sonra bu davranışı karşısındaki insanların yapmalarına kendilerinin sebep olduğu düşüncesi ile yoğun bir suçluluk duygusu taşımaktadırlar. Kontrol altına alamadıkları, çaresiz kaldıkları ve başa çıkamadıkları bu duygu ve düşünceler onları cehenneme düşürmektedir. Bu cehennemden kurtulmanın belki de tek yolu yönelimlerinin hemcinsleri olduğuna kendilerini inandırmak ve kendi kontrollerinde cinsel yaşamlar sürdürmek olabilmektedir.

İlerleyen yaşlarda çeşitli tacizlere maruz kalan genç erkekler cinsel kimlikleri oturmuş olsa da bazen tepki verememektedir. Buda beklenmedik durumlar karşısında otomatik olarak verdiğimiz tepkilerle ilgilidir. Donakalma, kaçma ve saldırma davranışları genelde farkında olmadan yapılır. Alışılmış davranışların farkına varıp diğerlerini geliştirmek gerekir.
“Onsekiz yaşımı doldurup ehliyetimi almaya hak kazandığımda ehliyete başvurmaya karar verdim. Başvuru sırasında sıcakkanlı olan sürücü kursu müdürüyle görüştüm. Her derse gittiğimde orada oluyor ve samimi davranıyordu. Muhabbet ediyor ve çay içiyorduk. Bana Cuma günleri yalnız olduğunu söyledi ve ben de onun muhabbetinden keyif aldığım için Cuma günü onu görmeye karar verdim. İlk gidişimde bana karşı aşırı birkaç tutumu oldu, beni biraz ürpertti ama ben bunu sıcakkanlılığına bağladım. Bana öyle geldi her halde dedim. Sonraki gidişimde sıkıca sarılmalara ve bariz tacizlere başladı. Bana her yaklaştığında korkuyordum. Onu kırmamak için bir şey söylemiyordum. Rahatsız olduğumu konuşurken ara ara kız arkadaşlarımdan bahsederek kendimce belli ediyordum ama o anlamıyordu. Bana dokunmaya başladı, kalçamı okşuyordu. Bir süre itmeye çalıştım ama itemedim.

Çözüm olarak ondan uzaklaştım ama bunu bir çözüm olamayacağını fark edip bir danışman ile görüşmeye karar verdim. Oradaki görüşmeler bana özgüven ve cesaret sağladı. Görüşmelerimizin sonunda sürücü kursunun müdürüyle konuşmaya karar verdim. Bu kararı alırken birçok kez danışmanımdan destek aldım. Aslında çok korkuyordum tekrar oraya gitmeye. Ne zaman orayı düşünsem aklıma bana dokunmaları geliyordu. Rahatsız oluyordum bu düşüncelerden. İçimde kocaman bir şeyin varlığını hissettiriyordu bu düşünceler bana. Artık her şeyi göze alıp oraya doğru yola koyuldum. Yolda üç kere gitmekten vazgeçtim ama yapmalıydım. Çünkü eğer bunu yapmazsam, kimseye hayır demezsem, kimseye dur demezsem kendi sınırlarımı koruyamayacağımı biliyordum. Oraya gittiğim gün Cuma’ya denk gelmişti. Beni her zamanki gibi kapıda karşıladı. Yangın merdiveninde birer sigara içtik. Kuruntu yaptığımı düşündüm bir süre. Çünkü bana sarılırken bir abartı hissetmemiştim bu sefer. İçeri girene kadar her şey yolundaydı. İçeri girer girmez beni özlediğini ve hasret gidermek istediğini söyledi. Ona ‘sapık mısın lan ! ’ diye bağırdım.

Bunu söyleyince ne kadar mutlu ve huzurlu hissettiğimi anlatamam. Her şey dilimden dökülmeye başladı. O kadar kolaydı ki yapmaktan korktuğum şey. Her kelimem onu daha çok şaşırtıyordu. Başı öne eğildi ve özür diledi.
Kurs müdürünün bunu kimseye anlatmamam için neler vaat ettiğine inanamazsınız. Artık güç bendeydi. Kendimi tekrar iyi hissetmeye başlamıştım. Hiçbir vaadini kabul etmedim veya herhangi bir istekte bulunmadım. Herkese anlatacağımı söyledim. Kimseye söylemedim ama söyleyip söylemediğimi o bilmiyordu ve kurstan ayrıldığını öğrendim. Şu an ne durumda bilmiyorum ama onun yaptığı şeyden dolayı kısa veya uzun fark etmez bir süre pişman olmasını sağladığım için mutluyum. Bir daha yapabileceğini de sanmıyorum. ”

Kaçıp saklanmak geçici bir çözüm gibi görünse de sadece korkunun yönlendirmesidir.
Kendimizi tanımak ve çevremizdekilere kendimizi doğru ifade etmek sandığımızdan daha kolay olabilir.