Bu yazımda daha çok annelere seslenmek istiyorum. Çünkü şimdiye kadar aldığım hemen hemen tüm vakalarda, bağımlı bir çocuk ile çalışmaya başlamadan önce konuyu biraz araştırdığımda, genelde “fedakar ve aşırı korumacı” bir anne ile karşılaşmışımdır. Hatta bir danışanımla bizzat yaşadığım bir olayı sizinle paylaşmak istiyorum.
Çocuk 9 yaşında. Okul başarısı çok düşük. Anne, çocuğun matematik dersini sevmediğinden ve başarısız olduğundan yakındı. Türkçe dersinde de işlerin pek yolunda gitmediğini söyledi. Arkadaşları ile çok fazla oynamadığını, resim yapmayı sevmediğini ve ödevlerini yapmadığını, öğretmenin bu durumdan çok şikayetçi olduğunu, onu bazen sınıfta sertçe uyardığını ve çocuğunun bu durumuna çok üzüldüğünü de ekledi. Çocuğunda zihinsel bir sıkıntı olduğundan şüphelenmeye başladığını söyledi ve benden çocuğuna gelişim ve zeka testi uygulamamı istedi. Aklındaki soru işaretlerinin netleşmesini istiyordu. Yaptığım testlerde çocuğun gelişiminde ve zekasında bir sorun olmadığını söylediğimde çok sevindi, biraz da şaşırdı. Çocuğun özgüveni ile ilgili bir problemi olduğunu söylediğimde ise yanıldığımı düşündü. Halbuki sorun tam anlamıyla “özgüven eksikliği” idi. Çünkü çocuk testler sırasında çok fazla tedirgindi ve beceremeyeceğini söyledi. Çizimleri ve verdiği cevaplar da bunu destekler nitelikteydi. Biraz daha detaylı bilgi almaya başladığımda annenin çocuğunun küçüklüğünden beri hep onun yanında olduğunu, karşılaştığı problemleri çocuğun çözmesine izin vermeden kendisinin çözdüğünü, hatta küçüklüğünden beri yemek yemesine, kıyafetini giymesine, ayakkabısını bağlamasına bile izin vermediğini, çocuğun ödevlerini “yardım etme” başlığı altında hep kendisinin yaptığını itiraf etti. Öyle ki; çocuğun okuluna iki günde bir gittiğini ve bahçede bir süre zaman geçirdiğini, teneffüslerde çocuğunun nasıl olduğunu görmek için sınıfa gittiğini de ekledi. Bende bütün anlattıklarının “ bağımlı çocuk yetiştiren, kendisi de çocuğuna bağımlı ve aşırı korumacı bir anneye işaret ettiğini söyledim. Anneye, çocuğa neden böyle davrandığını sorduğumda, bana “ eşinin kendisi ile ilgilenmediğini, ama kendine bağlı birinin olmasını çok istediğini, farkında olmadan bu fikir doğrultusunda çocuğuna böyle davranmış olabileceğini” söyledi. Seanslarımız bittiğinde her şey yoluna girmeye başlamıştı. Hatta çocuğumuzun kısa süre önce, sınıfında küçük bir sunum yaptığını bile öğrendim.
Evet sevgili anneler, çocuğumuzu tehlikelerden korumak elbette ki önemlidir, ama “herşeyin azı karar çoğu zarar” ilkesini unutmadan yapmalıyız bunu. Çünkü biz ne kadar korursak koruyalım, gün gelecek ve o hayattaki bazı tehlikeler ile karşı karşıya kalacak. Bizim amacımız, onları korumaktan çok, onların kendilerini nasıl koruyacaklarını ve zorluklar karşısında nasıl davranacaklarını onlara öğretmek olmalı. Unutmayalım amacımız sürekli yanınızda kendini güvende hissedecekleri çocuklar yetiştirmekten çok, güçlü çocuklar yetiştirmek olmalı. Görüşmek üzere…


PSİKOLOG
BURAK ASLAN