“Çocuklukta, babanın korumasından daha çok ihtiyaç duyulabilecek başka bir şey olabileceğini zannetmiyorum.”
S. Freud

Kişinin gelişiminde annenin yeri ve önemi yadsınamaz bir gerçektir. Bu gerçek toplumda babanın yerinin hep ikinci planda ve önemsiz görülmesine sebep olmuştur. Aslında baba en az anne kadar önemli bir rol modeldir çocuğun hayatında…
Babanın tutum ve davranışları çocuğun gelişiminde olumlu ve olumsuz etkiler yaratabilir. Anneyle başlayan ve oluşan güven duygusu babayla devam etmekte ve artmaktadır, bu da bireyde özgüven duygusunu temelini oluşturan bir etmendir. İlişki ve ihtiyaçları düzenleyen temin eden hep anne olarak görülse de baba sadece varlığıyla bile ilişki kurulmasına fazlasıyla yardımcı olmaktadır.

Çocuğun sosyal açıdan ilk ilişki kurduğu kişi; babadır. Ebeveynler ile ilişkilerin temelleri ilk yıllarda atılır. Erken yıllarda sağlıklı baba-çocuk ilişkisi kurabilen birey, küçük yaşlardan itibaren anne modelinin haricinde başka bir modelin varlığından yani başka bir dünyanın var olduğundan haberdar olur. Bununla beraber baba ile ilişkinin temelinde anne ile kurulmuş olan ilişki vardır. Dış dünyanın simgesi, dış dünyayla sürekli ilişki içinde olan, güzellik, hak, adalet ve çirkinlikleri çocuğa tanıtan kişi babadır. Çocuğun gelecek yıllarda yakın ve uzak çevresi ile kuracağı ilişkilerde, babası ile kurduğu ilk ilişkilerin etkisi olur.

Kişinin baba modeli; katı ve baskıcı ise bireyde utangaçlık, içe kapanıklık, kendine güvensizlik görülebilir. Böyle durumlarda baba yeterli ve dengeli bir otorite değildir, iletişimi sevgi ve şefkat temellerine dayanmaz. Bu durumun aksine babasının yanında huzurlu ve güvenli hissedebilen birey, dış dünyayla olan ilişkisinde de güvenli ve başarılı olma şansını yakalar. Özgüven problemi yaşayan bir kişi de, bu problemin kaynağı olarak çocukluk yıllarında babasıyla olan ilişkisinin incelenmesi gerekir.