Hatırlıyorum… Eskiden evimizde merdaneli bir çamaşır makinesi vardı… Annem haftanın bir gününü sadece çamaşır yıkamaya ayırırdı… Hafta boyunca tüm kirli çamaşırlar toplanır, renkli beyaz diye ayrılır sonra da bir gün harcanarak hepsi tertemiz yapılırdı… Mahallede hemen hemen herkes aynı günü çamaşır yıkamaya ayırırdı… Çünkü geri kalan günlerde buluşup sohbetler edilirdi… Çamaşırı elde ya da merdaneli çamaşır makinesinde yıkadığınızda harcadığınız zaman ile otomatik makinede yıkadığınız zaman aynı mı?...Ne yapıyoruz… Sadece makinanın tuşuna basarak çalıştırıyoruz ve o çamaşırları yıkarken zaman tamamen bize kalıyor….
Bir de uzakta yaşayan bir akrabamızı aramamız gerektiği zaman şehirlerarası diye telefonu yazdırıp, görevlinin bizi akrabamızla buluşturmasını beklerdik… Oysa şimdi, herkese özel telefonlarla istediğimiz zaman istediğimiz kişiyle görüşebiliyoruz… İstediğimiz de sesini duyup, sağlığı, işleri hakkında bilgi sahibi olabiliyoruz…
Peki bu kadar yaşamı kolaylaştıran, insanlara zaman ayırmamızı sağlayan teknolojik gelişmelere rağmen neden yalnızlaşıyoruz… Neden arkadaşlıklar, komşuluklar eskisi değil…Sanırım bunun cevabı: yararları olmasına rağmen, zararlarıyla bizi yalnızlaştıran teknoloji… Aslında teknolojinin kullanımı…
Şimdi düşünün… Akşam saatleri… Yemek yenilecek.. Hazırlık bitti… Herkes mutfakta… Baba ben şu kanalı izleyeceğim orayı açın, anne hayır benim dizim başlıyor şurayı açın, çocuk hayır hayır çizgi film kanalını açın diyor… Ev halkı birbiri ile konuşmak yerine susarak bir noktaya kitlenmeyi tercih ediyor… Yemek bittikten sonra da herkes istediğini yapabilmek için ayrı odalarda oturuyor…
Günümüzde evlerin çoğunda ısıtma sorunu yok…
Önceden bir odanın içinde bir soba yanardı ve herkes o odada otururdu… Konu komşu toplantıları yapılır, her konuda konuşulur kimi zamanda eğlenceli oyunlar oynanırdı... Daha sonra her odada kalorifer yanmaya başladı ve insanlar kendi evlerine, odalarına çekildi…Televizyonla birlikte insanlar tekrar bir araya gelip aynı odayı paylaşmaya başladı…Daha sonra televizyonda pek çok kanal ortaya çıktı ve her odaya televizyon girdi tekrar insanlar ilgilendikleri konulara göre odalarına çekilip o programı izlemeye başladı. Günümüze geldiğimizde çoğu insan yanındaki komşusunu bile tanımıyor.
Bireysellik derken sanırım çok fazla abarttık...İnsanlar artık birbirini dinlemiyor ya da dinlemek istemiyor...Bu konu daha çok metropollerde yaşanıyor aslında.Maddi manevi sıkıntılar ve yaşanan olaylar birazda insanların güven duymasını engelliyor…Çevresine şüphe ile bakar hale geliyor.Bir insanın senin için yapacağı yardım ya da destek acaba bunun sonucunda benden ne isteyecek endişesi yaratıyor…Bu duruma nasıl gelindi?..Her geçen gün daha da yalnızlaştığımızı ve içimize kapandığımızı gözlemliyorum… Korkarım ileride bu günleri de arayacağız… Bir araya gelip paylaşılan, konuşulan şeyler gittikçe azalıyor...Birbirinin sorununu dinlemek ya da birbirini anlamaya çalışmak yerine sorunlardan adeta kaçılmaya çalışılıyor.
Aile ilişkilerinde bile herkes kendi ile ilgileniyor.Eşler birbirinin isteklerini göz ardı ediyor.Biri bir oda da takip ettiği dizi filmi seyrederken,diğeri bilgisayarda internet başında kendine yeni eğlenceler arıyor… Bunun sorumlusu teknoloji mi yoksa değişen değer yargıları mı?Bu konuda aslında teknolojiyi suçlamak ya da sorumlu tutmak yerine insanın iletişim becerilerini kaybettiğini söylemek daha doğru değil mi? İyice yalnızlaşmadan çözüm yollarını bulmamız gerekiyor… Hem de en acil tarafından…
Dostlukla…
(İletişim için 0 362 432 62 73)