Hani o diziler var ya ölümüne bağlanılan; onlar hep süreklilik hissini beslediği, o sürekliliğe ihtiyacımız olduğu için. Süreklilik oradan mı tatmin edilir, o ayrı bir konu. Bir kenarda dursun....
Bugün kardeşim vezneciler metrosunun duvar deliklerinin süreklilik için açıldığından bahsetti. Sonra aklıma hayatımızdaki o delikler geldi.
Sevgiyi hissettirmek için, o kişiyi sevmek yerine seni seviyorum demek mesela.
Şükran duymak yerine teşekkür ederim demek, ama edememek.
Pişman olmak yerine, özür dilerim deyip, dileyememek.
Ayrılmadan hasret giderememek.
Hata yapmadan affedilememek.
Ya da daha somut; çılgınlar gibi çalışıp enerji kaybetmek, sonra o enerjiyi temin etmek için daha çok çalışmak.

Yani hep duvarlar koymak önce, sonra delikler açmak o duvarlara...

'Süreklilik hissi duvarlara delik açarak olmaz' dedim çocuğa, 'o duvarı ordan kaldırsalar süreklilik gerçeği bölünmemiş olur'.
Dedi ki; onlar kiriş.
Haklıydı.
Duvarsızlık da mümkün değil.
Sonucu düşününce; farkındalık hiçbir zaman sonunda insana keyif vermiyor. Ama o süreç dehşet bir haz. Süreçteki haz, sonrasında hep acı olarak devam ediyor.

etsin.
kabul.