İşte bazıları da hep dünyayı kurtarır.
Dünyayı kurtaranların, kendini kurtarmaktan hep korkanlarla aynı kişiler olduğunu görme ihtimaliniz yüksek.
Kendini kurtarmak arzusu suçluluk hissettirir bazılarına.
Kendini kurtarma=bencillik kodlaması yüzünden belki.
Belki bencillik=kötü kodlamasından.
Bencillik arzusu=kötü insan kodlamasından belki de.

Ama kontrolün hiçbir zaman bende olmadığını her seferinde ispatlayan bir çalışma tarzı var insan doğasının. Hani bencil olmayacağım, kendimi kurtarmak gibi bir arzum olamaz derken sen, bir bakmışsın içinde olduğun dünyayı kurtarmak için çılgınca bir çaba içindesin. Dolaylı yoldan kurtarıyorsun yani kendini, ohh!

Aslında özünde evrimciler de bunu söyler, derler ki insanın hayatta kalması ekosistemin devamlılığı ile olduğundan, canlının her yaptığı kendi için, kendi varoluşu için. O zaman tersine bir okumayla dünyaya, doğaya acımasızca davrananların; kendiyle büyük bir savaş içinde olduğunu, kendini cezalandırmaya çalıştığını da çıkarırım burdan da, çok da toptan hüküm vermeyeyim hadi.
Vermedim.

Varoluşçular da işin varolma kısmından tutar. Bir başkasına yardımda, onun iyilik hali üzerinden varlığını devam ettirir insan.
Pragmatis (sözde) sipirtüalistler; yaptığın iyilik seni hayatta tutar, cennete götürür gibi söylemlerle ruhla ilgili olanla maddeyi bir tutayım derken, ruhaniyi maddiye indirgeyiverirler.

Adler falan da öyle diyor işte, yapamayış/yetersizlik/aşağılık/muhtaçlık hissinin dış dünya üzerinden tatmin çabası...vs. Kendini kurtamayışını kendsi gibi gördüğü acizleri kurtararak telafi eder/miş insan.

Sıkıldım.
Yani demek istiyorum ki, her şey 'ben'le ilgili. Kaçamıyorsun 'ben'inden.
Bir tanışıp yüzleşmek lazım.
Sonra terbiye edersin.