BUGÜN KENDİMLE RANDEVUM VAR

En son ne zaman kendinizle randevuya çıktınız? Evet yanlış duymadınız, kendinizle. Ya da en son ne zaman gerçekten sadece kendiniz için bir şey yaptınız? Bunların cevabını verebilmek için aslında öncelikle kendimizi ne kadar tanıdığımızı sormalıyız kendimize. Kendimizi tanımak nelerden hoşlanıp nelerden hoşlanmadığımızı bilmek kadar kendi ihtiyaçlarımızın farkında olmakla da yakından ilgilidir. Aslına bakarsanız kendi ihtiyaçlarımıza kulak vermek, onların farkına varmak bizim önce kendimizden sonra çevremizden ne istediğimiz ve ne beklediğimizle ilişkilidir. Peki acaba hayatımız boyunca hangi rollerle var oluyoruz ve bu rollerimiz bizim kişisel ihtiyaçlarımızı ne kadar karşılayabiliyor?
Her birimizin hayatta üstlendiği roller, bu rollerden yola çıkarak kendimize yüklediğimiz sorumluluklarımız, kendimizce belirlediğimiz bir takım zorunluluklarımız var ve aslında çoğu zaman kendimizi bunları gerçekleştirip gerçekleştirememekle değerlendirip birde üstüne bunlardan yola kendi değerimizi belirliyoruz. Örneğin ebeveyn olarak bazı şeyleri yanlış yaptığımızı düşünsek ‘’ben kötü biriyim, hayatta her şeyi yanlış yaparım’’ gibi genel bir yargıya varabiliyoruz. Ya da iş hayatındaki en ufak bir terslikte ‘’ben berbat bir çalışanım, hiç başarılı değilim’’ gibi bir genel yargıya varabiliyoruz. Burada asıl üzerinde durulması gereken yanlış aslında yapılan genellemelerden ziyade bir insanın kendini böylesine dar bir kalıba sokarak kendine verdiği değeri buna göre belirlemesi. Bizler yaşamımız boyunca anne, baba, evlat, öğrenci, çalışan, iş veren, akraba, sevgili, eş, dost rollerinden en az bir ya da birkaçını tecrübe ediyoruz. Kimilerinde kendimize göre başarılı oluyoruz, kimilerinde başarısız oluyoruz ama her birinde kendimize verdiğimiz değeri bu alanlardaki başarımıza ya da başarısızlığımıza göre belirliyoruz.
Peki bunca üstlendiğimiz rol, aldığımız sorumluluk arasında acaba kendimize karşı bir sorumluluğumuz da olmamalı mı? Belki bir anne, bir baba, bir eş olarak ‘’rol’’ümüzü yerine getirebiliyoruz, peki ya ‘’kendimiz’’ olarak bunu ne kadar yerine getirebiliyoruz? Hayatın kendisi bir tiyatro sahnesi gibi aslında, hayatımız boyunca farklı farklı senaryoları sahneye koyuyoruz, hayatımıza birileri giriyor ve çıkıyor, farklı bir sürü duygu yaşıyoruz, zamanla kendimizi daha iyi tanıyıp davranışlarımızı ve tutumlarımızı buna göre değiştiriyoruz ve hayatımızda birçok şey değişebiliyor ve değişmeye de devam edecek. Aynı kalan, kalması gereken şey ise bu tiyatro oyununun başrol oyuncusunun kendimiz olduğunu unutmamak. Çünkü biz kendimiz olarak varsak diğer rollerde varız, aynı şekilde diğer roller de biz varsak var. Bu yüzden hiçbir zaman bunun için geç olmadığını düşünerek hayatımızın bir noktasında bu farkındalığa varıp bir yerlere gizlediğimiz, oradan çıkmasına çokta izin vermediğimiz kendimizi çağırmalı ve ona hak ettiği değeri vermeliyiz.
Haydi bugün siz de bunu yapın, kendinizle bir randevuya çıkın, onu dinleyin, ihtiyaçlarına kulak verin, onu sadece o olduğu için kabul etmeye ve değer vermeye çalışın. Unutmayın sizden bir tane daha yok ve sizin size inanın ki çok ihtiyacı var.

Mutlulukla kalın
Uzman Klinik Psikolog Merve Özgür