Camdan dışarı bakıyorum. Yemyeşil bir ağaç var. Dalları özgürlüğün tadını çıkarıyor. Rüzgarda hafif hafif salınıyor ama dik duruşunu bozmuyor hiç. Tazelik ve hayat fışkırıyor her bir noktasından. Her bir yaprağı nefes alıyor, doğaya hayat veriyor. Dallarından birinde bir kuş cıvıldıyor. Yok yok bir tane değil birkaç taneler. Hiç susmuyorlar. Onlar da hayatta olduklarını, yaşadıklarını haykırıyorlar sanki. Ve bir tane de kedi. Ağacın koyu gölgesinde yatıyor. Rahatlığın, huzurun nasıl bir şey olduğunu resmediyor sanki. Doğa baharı yaşıyor tüm coşkusuyla. Mutluluk veriyor bana bu durum. Ağaç bana mükemmelliği, her şeyin yolunda olduğunu anlatıyor. Tüm bunları düşünürken birden aklıma bir kış manzarası geliyor. Yine bu camdan bakıyorum ve yine aynı ağacı görüyorum. Soğuk bir gün, rüzgar var ama bugünkü gibi bir rüzgar değil. Önüne çıkan her şeyi dövüyor bu rüzgar. Ağacın çıplak dalları rüzgarda çırpınıyor. Yapraklar çoktan veda ettiler dallara, dallar yalnız kaldı. Kuru birer çubuk oldular. Ağaç acı çekiyor sanki. Kuşlar da kedi yok ortalıkta. Hepsi sıcak bir yere kaçtılar. Ama ağaç kaldı. Kırgın, küskün, umutsuz görünüyor. Sahi kırgın mıdır acaba ağaç? Küsmüş müdür onu terk eden yapraklara, kuşlara? Artık hiçbir şeyin aynı olmayacağını düşünüyor mudur? Ya bir gün bu ağaç bir sobaya odun olursa…’Aman Allah’ım’ diyor mudur acaba baharda yemyeşil olan bu ağaç?
Ağacın bu duygularını düşünürken doğanın muhteşem dengesini düşündüm. ‘Ey ağaç, yeniden doğabilmen, yeniden yeşerebilmen, yeniden güçlenebilmen için kuruman gerek.’ dedim. Ayaz seni kavurdukça güçlenecek dalların, rüzgar seni dövdükçe dik tutmayı başaracaksın kendini.
Evet doğanın gerçekten muhteşem bir dengesi var ve bu hiç şaşmıyor. Her varlığın kendine ait bir süresi var. Bu sürenin son anına kadar doğal denge sürüyor. Yaz, bahar, kış, gece, gündüz misali bir akış var. Gece yaşanırken çok uzun geliyor ama eninde sonunda sabah oluyor. Kış arsızca sürüyor, can yakıyor fakat bir gün güneş yeniden ısıtıyor ve yeniden doğuyor doğa. Tıpkı biz insanlar gibi. Düşüyoruz, yaralanıyoruz, küsüyoruz, vazgeçiyoruz, ağlıyoruz… Kışa giriyoruz sanki. Ama o kış, bizi güçlendiriyor ve yeniden doğduğumuzda daha olgun daha güçlü, daha deneyimli oluyoruz.
Kışın biteceğine, baharın geleceğine hep inanmak dileğiyle…


02.06.2014 Fatih/İstanbul
Sevcan KARABULUT USLU