Herkese bulaşan yaygın bir grip gibi ya da her evin salon vitrinin içinde ki kullanılmayan takımlara benzeyen yahut bakmak ile görmek arasında ki fark gibi aslen…
‘’Mutlu değilim, mutlu olamıyorum, mutsuzum’’ cümlelerini kullanmadım diyebilecek birileri yok sanırım. Herkes mutlu değil incelediğimizde havadan sudan bir yerlerden illa ki mutsuzluk var hayatımızda lakin gülüyorlar, sağlıklılar veya sağlıksızlar, öyle ya da böyle yaşıyorlar… Nedir bu mutsuzluğun kavramı tanımı evrenselliği o halde diye düşünüyorum…
Aklımda canlanan metafor, içi dağınık bir evin penceresinin önü. Hemen pencerenin yanında eskimiş yıllarının yorgunluğunu biriktirmiş bir koltuk, camları yağmur damlalarının izleriyle birlikte hıncını almaya çalışmış, kirlenmiş fakat manzarası öyle eşsiz öyle güzel olan bir pencere… Hemen pencerenin önünde ise açıp açmamak arasında kararsız kalmış çiçekler… Asıl olan baktığımızda bunları değilde en uzakta ki boş manzaraya odaklanıp düşündüklerimiz ve bakıp göremediklerimiz olsa gerek sanırım.
‘’İyi bir yɑşɑm bir durum değil, bir süreçtir. Bir varış noktası değil bir yöndür.’’ Diyerek devam etmek istiyorum. Zaman içerisinde yönümüzü bulmak adına yanlış yollara saparak dönmek bizi yıpratır belki fakat bu sürekli mutlu olma zorlantısını gerektirmez.
Tabi ki her hayatı bir büyüteç ile incelediğimiz de mutlu değiliz. Fakat ‘’ mutlu değiliz’’ ve her daim mutlu olmak zorunda da değiliz lakin böyle bir insan varsa ben henüz tanışmadım. Hep mutlu olan biri mutluluk nedir bilir mi? Gerçekte mutlu olduğunu bilmeyen birinin, mutsuzum demesi de oldukça doğaldır.
Hayatın pembe dizilerinde bile mutlu sona ulaşana kadar zorluklar, heyecanlar, güçlükler çekilir. Her an mutlu olmak zorundaymış gibi davranmak ise ağır bir yük ve mutsuzluğun asıl tanımı olsa gerek. Mutluluk bir yaşam amacı olsa da hayatı mutsuzlukla birlikte dengelemek gerekir. Aslında en çaresiz anlarda göremediğimiz pencerenin önünde ki çiçekler hep oradalar… Manzaranın güzel kısmı hep bakmadığımız yerde… Yakınımızdaki mutlulukları göremeden uzaklara dalmak belki de mutsuzluk sürecimizi en çok uzatan nedenlerdendir.
Bazen ise mutsuz olmaya, bu nedenlere ihtiyacımız olabilir. Mutsuz olmak, mutluluğu anlamaya, hataları kavramaya, yeni yolları denemeye, kararları değişmeye, bir yıkıma, yeni bir yapıma… Hayatı mutsuzlukları ile kabul etmek, hem iyi hem kötü gününüzde yanınızda olan insanlara benzer. Kimsenin mükemmel olmadığını bilerek, sizinde çirkin, hasta, huysuz, sinirli, kırıcı ve çekilmez zamanlarınız da yanınızda olan ya da o anlarda sizi yalnız da bıraksa da terk edilmediğinizi bildiğiniz insanlar gibidir. İşte hayatta ki mutluluk ve mutsuzlukta böyle ayrılmayan bir ikiliyken, bu dengeyi bozmaya çalışmak, sürekli mutlu olmayı istemek mutsuzluğun acil bir çağrımı gibidir. Mutluluğu ve mutsuzluğu kabullenerek yaşamak, mutsuzluğun ne olduğunu bilmek, onun ile nasıl baş edebileceğimizin bilgisini verir. Mutluluğu öğreten, mutsuzluk insanın kendine keşfidir. Yeni yönlere yönelişidir, farkındalığı ve gelişimidir. Mutluluk ve mutsuzluk varılacak bir istasyon değil, sonu olmayan bir yolculuk olmalıdır...