Önceki yazılarım arasında yas tutan insana nasıl destek olmak gerektiğinden bahsetmiştim. Danışanlarımda sıkça karşılaştığım yas konusuyla ilgili bir yazı daha yazma ihtiyacı hissettim fakat bu sefer kendinize nasıl destek olabileceğinizden bahsedeceğim.

Öncelikle hep söylediğimiz gibi duyguların dışa vurumu oldukça önemli. Duygularınızı gömmeyin, onları yaşayın, onları dışarı çıkartın. Yani ağlamak istiyorsanız bağırarak saatlerce ağlayabilirsiniz. Size kaybınızı hatırlatan bir eşyaya sarılarak uyumanızda bir sakınca yok. Aynı şarkıyı yüzlerce kez dinlemeniz de oldukça sağlıklı. Sağlıklı olmayan şey ise kaçınmak: Yani acıyı yaşamadan hiçbir şey olmamış gibi davranmak, ağlamak isterken kendinizi tutmak.

Tabii bunları da kararında yapmak gerekir. Burda önemli nokta hayatınıza mümkün olduğu kadar devam ederken aynı zamanda duygularınızı dışarı çıkarmanız.

Sizi dinleyen ve anlayan biriyle bol bol konuşun. Aklınızdan geçenleri, yaşadığınız acıyı konuşarak da dışarı çıkarın. Eğer böyle bir insana ulaşma imkanınız yoksa yazabilirsiniz. Kaybettiğiniz kişiye mektup yazabilirsiniz veya sadece kendi duygularınızı acınızı anlattığınız bir günlük tutabilirsiniz. Kimi danışanlar bu günlüğü sesli tutmayı tercih eder. Telefonunuzun ses kaydı özelliğini kullanarak içinizi dökebilir ve buraya bir günlük gibi kaydedebilirsiniz. Bunları yapmak yas tutan insan için oldukça zor görünür. Yastaki insanlar su bile içmek istemezken ellerine kalem alıp yazı yazmak imkansız gelir, fakat bir kere yapıp ne kadar rahatladıklarını görünce buna devam ederler.

Yas sürecinde psikiyatrik ilaçlar önerilmez. Kişinin hisleri hakkında bolca konuşması ve acısını yaşaması beklenir. Yasın tek ilacı zamandır. Bu kuralın tek istisnası kendinize zarar verme düşüncenizdir. Eğer kendinize zarar verme veya intihar planınız varsa acil olarak bir ruh sağlığı uzmanına ulaşmanız gerekir.

Acınız tamamen geçmese de zamanla daha dayanılabilir hale gelecek. Yalnız olmadığınızı hatırlayın.