Kendimizi korumak için duvarlar oluştururuz. ‘Yeterince büyük bir duvar oluşturabilirsem bana zarar verecek şeyleri dışarda tutabilirim’ diye düşünürüz. Bu doğru, bu şekilde muhtemelen bize acı vereceğini düşündüğümüz şeyleri dışarda tutabiliriz. Fakat, bu duvar iyi şeyleri de dışarda tutar, onların da içeri girmelerine engel olur.

Sadece kötü duygulara hissizleşemeyiz, hissizleşirsek iyi duygularla beraber hissizleşiriz. Hiçbir şey hissetmemeyi ister miydiniz?

Bu şekilde kendimizi kapatarak acıyı uzakta tutarak kendimizi korumaya çalışabiliriz. Fakat biz hayal kırıklığına, ihanete, incinmeye ya da terk edilmeye karşı kendimizi dışarıya kapatarak tepki verdiğimizde aslında kendimizi terk etmiş oluruz. İncinmeye karşı ‘ben bu şekilde ‘yalnız’ iyiyim’ dediğimizde sevgi, değer görme, şefkat gibi ihtiyaçlarımızı ve hissettiklerimizi yok sayarak kendimizi terk ederiz. Belki de yalnız iyi değilizdir ve istediğimiz şey ilişki ve birlikteliktir. Bu durumda gerçek olan ‘Senden hoşlanıyor ve seni önemsiyorum, yalnızca incinmekten çok korkuyorum’dur.

‘Beni yalnız bırak’ dediğimizde incinen tarafımızın aslında sevilmeye ve şefkate ihtiyacı vardır. Başkaları bizi terkedebilir, başkaları bizi hayal kırıklığına uğratabilir, reddedebilir, fakat bunu bari biz kendimize yapmayalım. Kendimizi korumaya çalışmamız ve dikkatli olmamız doğal, ancak ihtiyaçlarımıza ve hissettiklerimize kendimizi kapatmamız uzun vadede bizim için iyi değil. Kendiniz için ihtiyaçlarınıza ve duygularınıza kulak verin.