Okulların açılmasına birkaç ay kadı, evin küçük hükümdarları artık okula başlayacak. Hayatlarında yeni bir sayfa açılıyor. Anne ve babaları bir endişe sardı ‘acaba benim çocuğum okula alışabilecek mi? Okulu sevecek mi?’ gibi düşünceler zihninde. Bu zamana kadar evde el bebek gül bebek bakılan çocuk artık günün yarısını başka bir yerde geçirecek. Bu durum çocuklar için büyük bir heyecan olduğu kadar büyük bir kaygıdır da. Okula başladıkları anda prens ya da prenseslikleri sona erecek, tanımadıkları onca insanın arasında kalacaklardır. Kısa bir süre önce, henüz çocuklar mahalle arkadaşlıkları kurabiliyorlarken okula alışmak daha kolaydı çünkü çocuklar tanımadıkları yaşıtlarıyla, yanlarında büyük olmadan da tanışabiliyorlardı. Şimdi ise her şey biraz daha zor, çocuklar neredeyse 3 yaşında bilgisayar ve internet ile tanışıp sosyalleşmekte geri kalıyorlar. Okula başladıklarında ise sınıf arkadaşları ile tanışamıyorlar, anlaşamıyorlar. Karşımıza çıkan ise ‘Okul fobisi’ oluyor. Sevgili anne babalar, çocuklarımız elbette çok özeller, her şeyin en iyisini hak ediyorlar ama unutmayalım onların IQ’ları kadar EQ’ larınında (duygusal zeka) gelişmesi gerekiyor.

Başka çocuklara bakıp kendisinin ayrıcalıklı ve biricik olmadığını gören çocuk psikolojik zorlanma yaşıyor ve evdeki hükümdarlığına yeniden dönmek istiyor. Okula gideceği her sabah problem çıkartıyor, okula gitmek istemediğini söylüyor, ağlıyor, alışamıyor.

Okul fobisi geliştirmede önemli olan bir diğer faktör ise yeni bir kardeşin doğmasıdır. Çocuk okula başlamadan kısa bir süre önce eve yeni bir bebek geldiyse vah vah o bebeğin haline. Okula başlayan çocuk ister istemez zihninde şunu kuruyor ‘beni hiç özel sayılmadığım bir yere gönderiyorlar, evde bütün vakitlerini bebekle geçiriyorlar, zaten beni sevmiyorlar’ vb inançlar geliştiriyor, evden asla ayrılmak istemiyor. Yeterince zor bir dönem olan okula alışma süreci içinden çıkılmaz bir hal alıyor.

Bilgisayarlar hayatımızın merkezine geldi yerleşti, çocuklar artık sokakta oynayıp sosyalleşmeyi öğrenemiyor. Dışarıda yaşıtlarıyla vakit geçiren çocuklar paylaşmayı, olası kötü bir durumda kendilerini nasıl koruyacaklarını, yenildikleri zaman üzülmemeyi, başarmak için uğraşmayı öğreniyordu. Günümüzde ise çocuklarımızı ancak hafta sonları, arabayla alış veriş merkezlerine götürebiliyoruz. Bu şartlar atında büyüyen çocuklar annelerinin okula kendisiyle beraber gelmesini istiyor. Hatta bazen anne bunu teklif ediyor, çocuk derse giriyor, anne bekliyor, çocuk teneffüse çıkıyor anneyle yemek yiyor, ta ki an son derse kadar. Sonra da el ele tutuşup evin yolu tutuluyor. Sevgili anneler çocuğunuza yardım edeyim derken en büyük kötülüklerden birisini yapmış oluyorsunuz aman dikkat. Anne belki ilk zamanlarda çocuğu okula bırakmalı ama onunla beklememeli. Bu hareket, çocuğun okula alışma sürecini uzatır, diğer arkadaşlarıyla kaynaşmasını zorlaştırır.

Okula gitmekte sorun çıkartmayan ama evdeki gibi ilgi çekmeye çalışan çocuk öğretmeninin ilgisini çekmeye çalışıyor. Sınıfta gürültü yapıyor, ayaklanıyor, arkadaşlarını rahatsız edecek davranışlarda bulunuyor. Öğretmenini anne babasının yerine koyup diğer çocuklarla paylaşmak istemiyor ama ilgi çekme davranışı olarak yaramazlığı kullanıyor.



Uzm. Psikolog
Tuğba KAPLANHAN
0 505 967 07 32

Yedikule Psikiyatri Merkezi
0 212 296 32 63
Nisantasi Mah. Guzelbahce Sok.
Guzelbahce Apt. No:6
Kat:1 Daire:1
Nisantasi / İstanbul