İnsan ruhunu anlamanın yolu kendi gizemli karanlık dehlizlerimize girmekten geçer. Bazen oldukça akılsal oyunlarla yolculuktan kaçıp başkalarını suçlarız...Aksi halde kendimizden tiksineceğimiz yoğun bir utanç duygusuyla başa çıkmak zorunda kalacağızdır. Her ne kadar yollar karanlık ve korkutucu olsa da ruhumuzun cennetine girmenin tek yolu kendimize adil bir yolculuk yapmaktır. Adil diyorum ...Başkalarını suçlamak kişisel zavallılığımızı besleyen evimize, tek tek tuğla dizmektir. İlk başta güvenliğimizi sağlayan bir önlem gibi görünse de; ruhumuza yansıyan ve tüm varlığımıza aydınlatacak ışığa perde çekmektir... Kendi kusurlarımızı, kendi eksikliklerimizi görmek hiç öyle kolay bir iş değildir de...Yüzleşmek yıllar alabilir bazen, doğumu müjdeleyen sancılar gibi...Her tür insan ilişkisi asla tek taraflı değildir. Karşımızdakinin hatası olması bizim şahsi sorumluluğumuzu üzerimizden atmaz. Gelişmek istiyorsak, var olmak istiyorsak , kemale ermek istiyorsak kendi cephemizi temizlemek en mantıklı iştir...Muhatabımızın bilip bilmemesi önceliğimiz olmamalıdır..Hayat bir bütündür ve hiç birimiz mükemmel değiliz.Herkesten önce kendimizi affetmek, varlığımızın hak ettiği yegane hediyedir. Bu kadar bilinmezlikle dolu bir dünyada yaşamak çok zor bir iş iken, aynı senaryoların farklı oyuncuları ile tekrar tekrar kendi filmimizi çekeriz. Baştan fiyasko olan bir eseri yeniden düzenlemekten başka çare yoktur...Hayat daima bir öteki ile yani biz ile var olur...
Utancımızı içgörüye , suçluluğu affetmeye, korkumuzu cesarete çevirip kendi evimizi temizlediysek ne mutlu bize...Yaşam dıştan başlar, içimizden ilerler...Kendi payımıza düşen dersi alıp , yeniden başladıysak ne mutlu...Işte o zaman var olma ile beraber gelen hafifliği derinlemesine hisseder, suçlamak yerine keşfetmeye çıkarız kendimizi...