Ebeveyn ve çocuk için çocuğun okul öncesi eğitim kurumuna başlaması bir değişimdir. Aile bu özel günü heyecan, kaygı, coşku ile bekler. Sürecin nasıl yaşantılanacağına dair soruların, kaygıların olması oldukça doğaldır. Burada önemli olan kuruma güvenebilmektir. Çocuk- ebeveyn ve gideceği kurum ile güvenli bir ilişki kurulmalıdır.
Güven oluşabilmesi için çocuk sürece hazırlanmalıdır. Öncelikle ebeveyn ve çocuk kurumu gezmeli ve tanımaya başlamalıdır. Kurumda nerede nasıl vakit geçireceği, neler ile oynayacağı, nerede yemek yiyeceği, tuvalet ihtiyacını nerede ne şekilde karşılayacağı detaylı şekilde anlatılmalıdır. Kurumda çalışanlar ve yaşıtları olacağından, yaşıtlarıyla arkadaşlık ilişkileri kuracağından bahsedilmelidir. Onlarla oyunlar oynayabileceği anlatılmalı, kurumda öğreneceği kavramlar ile ilgili küçük örnekler verilmelidir.
Çocuk gelişiminin en önemli olduğu yaşlar 0-6 yaş aralığıdır. Çocuğun kişiliğinin yaratıcılığının, yenilikçiliğinin, kendi problemlerini çözebilecek kadar güçlü olabilmesinin, olayları yaratıcı değerlendirebilme yeteneğinin, empati yapabilme özelliği kazanmasının bu yaş aralığında kazanıldığı bilinmelidir. ‘’Ben merkezci’’ olduğu bu yaşlarda okul ortamına girmesi ile empati, toplumsal kurallar, bir ötekinin sınırları ile ilgili öğrendikleri çocuğun gelişimine büyük katkı sağlar.
Eğitim kurumuna giderken çocuğa ‘’seni okula bırakacağım’’ değil ‘’ seni okula götüreceğim, sonra alacağım’’ ifadeleri kullanılması da önemlidir.
Çocuğun okul öncesi eğitim kurumuna başlaması sadece çocuk için değil ebeveynler için de bir değişiklik demektir. Sürecin nasıl ilerleyeceğine dair planlama yapmak, ihtimalleri konuşmak ebeveynler açısından rahatlatıcı olabilir.
Okul öncesi eğitim kurumuna başlamak çocuk ve ebeveyn için bir ‘’ayrılık’’tır aynı zamanda. Bu sebeple zorlanma doğaldır. Burada önemli nokta ‘’oryantasyon’’ yapılan bir kurumu tercih etmek olabilir. Bu şekilde ebeveyn belirli günler okulda bulunup çocuğun zorlandığı anlarda onu yatıştırabilir. Bu, çocuğun eğitim kurumuna güvenmesini de destekleyecektir. Çocuk rahatladıkça ve güvendikçe ayrı kalabilme süresi uzayacaktır.
Oryantasyonun devamı olarak gün içerisinde yaşadıklarına dair çocuk ile konuşmak kaygıyı yatıştıran bir başka önemli etkendir. Çocuk konuştukça yatışacak, yatıştıkça cesaretlenecektir.
Bazen çocuğun anlam veremediği bir huzursuzluk durumu bu durum ile tetiklenebilir. Kaygıda azalma olmuyorsa bir uzman desteği gerekebilir. Bazen de zorlanan daha çok ebeveyn olabilir. Bu durumda da ebeveynin bir destek alması önemlidir.
Uzman Klinik Psikolog ŞEYMA AĞAR