Akıp giden hızlı zaman döngüsünde değişen dünyaya ve yeniliklere uyum sağlayabilmeyi her insan kendi ruhsal yapısının gücü sayesinde başarır. Bu ruhsal yapının temelleri ise yaşamın ilk yıllarındaki anne-çocuk ilişkisiyle oluşur.
Dünyaya gelen bebek doğuştan gelen ve biyolojik uyuma yönelik güdüleme özelliği olan bağlanma sistemi sayesinde anneye yakınlık duyduğu gibi çevreden gelebilecek tehlikelerden korunarak da çevreyi keşfetmeye adım atar.
Doğum öncesi evrede başlayan ve sonrasında devam eden bu bağlanma ilişkisinin ileri ki yıllarda hem kişilerarası ilişkilerin hem de kişinin iç dünyasının kökenlerini oluşturduğu bilinmektedir. Bu nedenle anneyle etkileşimin niteliğinin bebeğin bağlanma örüntülerini oluşturduğunu söylemek mümkündür. İlişkinin nasıl olduğu bebeğin kendilik değerinde rol oynar. Güvenli bağlanan çocuk olumlu tepkiler ve güvenilir bir bakım veren modeli ile sevgi ve dikkati hakettiğini algılayarak ‘Sağlıklı kendilik modeli’ geliştirirken, bunu daha sonraki ilişkilerine taşırken, güvensiz bağlanan çocuk ise dünyayı ve insanları tehdit edici ya da olumsuz beklentiler ile tanımlayacak kendisine ilişkin değersizlik duyguları geliştirecek yetişkin döneminde de yakın ilişkilerinde sorunlar yaşayacaktır.
Güvenli bağlanan bebeklerin annelerinin genel olarak duyarlı ulaşılabilinir ve çocuklarından gelen isteklere olumlu tepkiler veren yapıda oldukları dikkat çekicidir. Kaygılı- kararsız bağlanan bebeklerin anneleri ise tutarsız tepki veren, bazen ulaşılamaz ya da tepkisiz bazen de çocuklarının etkinliklerini sıklıkla kesintiye uğratacak şekilde aşırı müdahaleci yapıda oldukları gözlenmiştir. Bu sebepten anne-çocuk ilişkisinde güvenli bağlanma halinin gerekliliği bize bu ilişkinin dinamizmine bakmayı gerektirir.
Güvenli bağlanma ilişkisinde bebeğin anne rahmine düştüğü andan itibaren annenin sezgisel farkındalık düzeyinin, sürekli olarak bebeğin değişen uyarım ve duygu durumlarını düzenleyebildiği gözlenmiştir. Anne bebek arasında eş zamanlı gelişen duygu durum yaşantıları ikili arasındaki ilk sosyal oyunların başlamasına olanak sağlar. Bu karşılıklı uyumluluk içeren etkileşimler bebeğin sağlıklı duygu durum gelişiminin temelini oluşturur. İlk dönemlerdeki birlikte olma, birlikte hissetme hali çocuğun varlığını olumlu olarak onayladığından benlik gelişimi için olumlu adımda atılmış olur. Ayrıca bu iki yönlü eşzamanlı duygu akışı empatik bağın sağlıklı kurulmasına da hizmet eder.
Hayatın en başında kurulacak olan bu empatik bağın olumluluğu birlikte olma, birlikte hissetme hali bebeğin an be an gelişen stres yaratıcı olaylara karşı uyumsal yeteneğini artırarak güvenli ve tutarlı davranışlar geliştirmesine de neden olur. Bağlanma örüntülerinin sağlıklı gelişmesi sağlıklı bir ayrılığı da beraberinde getirir. Kendi başına olabilme kapasitesi, yalnız kalabilme ileri ki yıllar için önem taşıyan bir histir ve kaynağını güven sağlayan ebeveynden alır.
Ayrıca ebeveynler için güven verici dayanak olmak sadece her duruma karşı sağlam kalabilmek demek değildir. Güvenilir, istikrarlı, sağlam fakat yıkılsa da tekrar toparlanabilen ebeveyn güvenlik hissini oluşturabilir. Karşılıklı yaşanılan onarım süreci yeni uyum davranışlarını geliştirerek yaşanılan stresin üstesinden gelinmesini olanaklı kılar. Olumsuz bir yaşantının ardından yeniden olumlu bir yaşantının gelmesi, çocuğa olumsuzluğun sürdürülebilir ve bitirilebilinir olduğunu da öğretir. Anne bu sayede artık gerçek yaşamda karşı karşıya kalınabilecek çatışmalarla baş edebilme kapasitesini bebeğe, çocuğa daha sonra ergen ve yetişkine sunabilecektir.
Sonuç olarak yaşam içerisinde pek çok farklı insan ilişkisinin ve okul, iş gibi ortamlara adaptasyonun, uyumun ilk aşk nesnesi olan anneyle yaşanılacak bağ ile belirlendiğini söylemek mümkündür. Anlayan, duyan, zorluklar yaşansa da onarılabilen bir bağlanma anne baba çocuk üçgenini güven içerisinde ayakta tutacaktır ve yetişen bireyin olumlu benlik kimliğinin temellerini oluşturacaktır.