Ses, hece ve sözcüklerin tekrarı, uzatılması ya da konuşmanın akışını kesen duraklamalar şeklinde kendisini gösteren bir konuşma bozukluğudur.
Psikolojik streslerin yoğun bulunduğu durumlarda artar (sınav kaygısı, çekinilen kişilerle konuşma zorunluluğu, korku, endişe duyguları yaratan ortamlar).Konuşma çok yavaş veya çok hızlı olabilir.Genellikle şarkı söyler, şiir okurken kekeme olmaz.Ağır durumlarda tekrarlayan vücut hareketleri konuşmaya eşlik eder.Örneğin elini dizine ya da masaya vurma, ayağını yere vurma, başını sallama, gözlerini kırpma gibi.

Genellikle 12 yaşından önce, çoğunlukla 2-7 yaşları arasında başlar.Erken yaşta başlayan geçici kekemelik durumlarında aile, çocuğa düzgün konuşmak için baskı yapmamalı, çocuğun kendi konuşmasına fazla dikkat göstermesine yol açılmamalıdır.

Tedavi

Çocuğun düzgün konuşması için sürekli zorlanmaması, konuşurken sabırla dinlenmesi, konuşmasının kesilmemesi; zaten kolaylıkla oluşan yetersizlik duygusunu pekiştirici tutumlardan (alay etme, utandırma, zorlanma gibi ) kaçınılması gerekir.
Ailenin aşırı titiz, düzenli, denetimci ve kuralcı tutumu gevşetilmelidir.Psikoterapi 8-9 yaşlarından küçüklerde oyun, daha büyük çocuklarda konuşma yoluyla uygulanır.Kekemelik tedavisinde amaç yalnız kekemeliğin geçmesi değildir.Çünkü kekemelik inatçı ve süreğen bir belirtidir.Toplum içinde çocuğu güç durumda bırakır.Tedavi, çocuğun benlik saygısını korumaya yönelik olmalıdır.Genellikle bu çocukların olumlu önemli özellikleri vardır.Bunları bulup, çıkarıp dikkatini ve ilgisini bu olumlu yönlere çevirerek kekemeliğe önem vermemesi öğretilmelidir.Verilen önem azaldıkça kekemelik de giderek hafifler