Biliyorum, yıllardır insanların yaptıklarından ötürü çok canın yandı, yüreğin yaralandı ve sen sana verilen her bir tuğla ile onlarla arana duvar ördün, bir daha seni incitemesinler diye korumaya aldın kendini. Hep o duvarın arkasından baktın hayata ve onlara yıllarca. Bazen cesaret edip içindeki sevgini, merhametini, şefkatini her gösterdiğinde, değer verdiğinde istediğin karşılığı alamadın, hayal kırıklığına uğradın, kullanılıyor olma hissi sardı dört bir yanını ve bu duygudan hiç hoşlanmadın. “Aman ne olacak ki? yap gitsin” diyen vicdanınla, “Saçmalama, kendini kullandırma” diyen aklın arasında savaş yaşadın iç dünyanda. Oysa ki sen bu savaş arasında kalmaktan da hiç hoşlanmıyordun. Hep iç huzuruyla, savaş olmadan yaşamayı, yastığa başını rahatça koyup uykuya dalmayı, hiç kimse için kötülük düşünmeden insanca yaşamayı tercih edenlerdendin.
Şimdi ne oluyor da acaba doğru mu yaptım yıllarca
diye sorguluyorsun kendini? Duvarını yıkmaya karar mı verdin? Hayatın içine korkusuzca dalıp, “Ne olacaksa olur” görelim bakalım mı diyorsun artık? Onlardan biri gibi mi olmaya karar verdin?
Peki yapabilecek misin? Onlar gibi sadece aklını dinleyip, önce ben mi diyeceksin? Bencilleşecek misin? Kendini kandırma.
Sen kendini iyi tanıyorsun, yapamazsın, onlar gibi olamazsın, çünkü sen özünle çoktan buluştun. Dünyayı çok daha farklı algılıyorsun, her şeye rağmen sevgiyle, merhametle, iyilikle hareket ediyorsun, değişemezsin ki.
Tamam kır duvarını, daha yalın bir çıplaklıkla gör gerçeği ama asla kendin olmaktan vazgeçme, hep en iyiye, en güzele doğru yol almaktan vazgeçme, çünkü sen uzun zamandır o yoldaydın zaten, kim ne yaparsa yapsın, bu hayatta herkes kendi yaptığının bedelini ödüyor ama erken ama geç. Ah keşke herkes bunun farkına varsa diye hayıflanma, herkesin hayat yolculuğu kendine.....
PSİ.SEVİL ÖKSÜZ