/Annem...Senin için.../
Sana emanet edilen bir canı;
Önce bedeninde ve ruhunda taşımak...
Sadece yediklerinle değil,ruhen seni besleyen şeylerle de o canı beslemek demek...
............
Aylarca içinde büyüttüğün canı dünyaya getirdikten sonra ise...
Onu ruhunla birlikte zihninde ve yaşadığın her anda kendinle birlikte taşımak demek...
Anne olmak; yüzüne baktığında sevgiyle içinin cız ettiği o canı duygusal anlamda güçlü ve dengeli yetiştirmek için kendi gücünü muhafaza edebilmek ve sürekli geliştirebilmek demek...
.........
Anlamlı bir hayat yaşamak için maddi varlığın çok ötesindekileri görebilmek ve sana emanet edilen canın da anlamlı bir yaşam için gerekli olanı hissedebilmesi; senin ona hissettirebilmen demek...
‘Büyüyünce hangi mesleği sahip olacak?
Ne kadar para kazanacak?’
kaygıları yerine;
‘Şimdi ve ileride ne kadar duyarlı bir insan olacak?
Etrafına ne kadar katkıda bulunabilecek?’
sorularının cevabını besleyebilmektir...
............
‘Benim yaşadıklarımı yaşamasın.
Ben çok yokluk gördüm, o görmesin’
fikri yerine; sahip olduklarımızdan dolayı şükür duygusu içinde olma ve paylaşarak sahip olduklarımızı da çoğaltma duygusuna yardımcı olabilmektir...
............
‘Yemedim, yedirdim
Giymedim, giydirdim’ cümlesinin dozunu doğru ayarlayabilmek ve kendisine emanet edilen canı kendisine ‘bağımlı’
değil, duygusal anlamda kendisine ‘bağlı’ ve duyarlı yetiştirebilmektir...
............
Anne olmak...
‘Annelik rolüne sahip olma’nın çok ötesinde...
Tanımlarla ve statülerle ifade edilemeyecek kadar güçlü bir durumdur...
Çünkü temelinde duygusal bir bağ...
Hem de hiçbir şekilde tarif edilemeyecek yoğunlukta güçlü duygular içeren bir ilişki var...
.........
Sıkı sıkıya tutunur anne, o hazineye...
Kendisine emanet edilen o cana...
Ve o canı yetiştirmek için elinden gelenin en iyisini yapar...
Tüm bildiklerini en iyi şekilde uygulamaya çalışır...
.........
Biliyorum...
Çünkü, onlardan biriyim...
Ben de bir anneyim🌹🌹🌹