Evlilik ilişkisinde zorlanan çiftler, bebek sahibi olduklarında zorlandıkları konuların kendiliğinden bitebileceğini düşünebiliyorlar. Çocuk, bitmek üzere veya çatışmalı devam eden bir evliliğin kurtarıcısı olarak görülebiliyor.
Çiftler çocuk sahibi olduklarında eskiden çatıştıkları konularda değil, çocukla ilgili konularda çatışmaya başlayabilirler. Çatışmanın devam ettiği fakat yalnızca yön değiştirdiği bu durumlarda, eşler önceden çatıştıkları konularda çatışmadıkları için çatışmanın bittiği yanılgısına düşüyor olabilirler. Oysa çatışma sadece şekil değiştirmiştir, yok olmamıştır. Önceden kişiliğe yapılan hakaretler şimdi anne/babalığa yapılıyordur örneğin. Bir insan size hakaret ediyorsa, anne veya baba olduğunuzda bunun değişmesi için nasıl bir sebep ortaya çıkabilir ki? Ebeveynlik rolleri yalnızca çocuklar içindir. Anne veya baba olmayı eşimizle kurduğumuz ilişkinin değişmesi için istemek, ilişkide yolunda gitmeyen şeyler olduğunun göstergesidir.
Ele almak istediğim bir başka nokta ise iki yetişkin insanın evliliğiyle ilgili bir kurtarıcı olarak bakıma muhtaç bir canlıyı görmeleri. Bir bebek dünyaya geldiğinde tamamiyle bakıma muhtaçtır. Çatışmadan, kavgadan başını kaldıramayan çiftlerin bakıma ihtiyaç duyan bir canlıdan yuvayı kurtaran kişi olmasını beklemesi çocuğa çocuk olmaktan çok daha başka bir rol biçer:kurtarıcı rolü. Kurtarıcı rolünde yetişen insanlar herhangi bir ortamda huzursuzluğa tahammül edemezler, ilişkilerde çatışmaya izin vermezler, iki insan kavga edip küsse onları barıştırma sorumluluğu duyarlar. Her yerde işlerin iyi yürümesinden kendilerini sorumlu hissederler. Kendileriyle ilişkili olmayan konularda bile huzur ve güven ortamının kurulması için fazladan sorumluluk alırlar. Fazladan alınan her sorumluluk insanoğlunun sırtında bir yüktür ve gerçekten de çok yorar. Kurtarıcı rolünde olmak diğer insanların sorunları kendilerinin çözebileceğine güven duymamaktır aynı zamanda. Oysa insanların çatışmayı çözme becerileri vardır. Sürekli birileri bizim yerimize yaparsa, biz sorunları çözmeyi nasıl öğreneceğiz?
Çocuğunuza biçtiğiniz bu kurtarıcı rolü, ebeveyn olarak sizin yetişkin olarak sorunları çözemeyen konumda olmanıza sebep olmaktadır. Oysa çocuğun ihtiyacı olan şey kendi sorunlarını sahiplenip çözebilen, çözemese de bunu kendisinden beklemeyen gerektiğinde bunun için destek almaktan çekinmeyen ebeveynlerdir. Bu iki yetişkinin yapması gereken şeydir. Ebeveynlerin yapamadığı yetişkin davranışlarını çocuktan beklemek onun çocuk olmasına izin vermemektir aynı zamanda. Çocuktan yüksek beklentiler içindeyiz. Ama biliyoruz ki bir çocuk bakıma muhtaçtır, en çok o bizden bir şeyler beklemektedir. Ve onun dünyaya gelmesine sebep olarak biz bu sorumluluğu en baştan kabul etmişizdir.
Çocuktan böylesine yüklü bir şey beklerken düşünmeyi unuttuğumuz bir şey daha var. Çocuk hayatımıza girip, ailemizin bir üyesi olsa da en nihayetinde anne babadan bambaşka bir bireydir. Evladımız bile olsa bize ait olan sorunları üzerine boca ettiğimizde ve haydi gel bunları çöz dediğimizde ona haksızlık etmiş sayılmaz mıyız?
Bazen de çiftlerin inancı bir aile olma duygusunun, çocuğun yuvaya vereceği neşe ve heyecanla birlikte çiftlerin sorunlarını ortadan kaldıracağı yönündedir. Çocuk doğumuyla bir aileye aile olma duygusunu, neşe ve heyecanı verebilir elbette. Tıpkı başlangıçta iki insanın hayatlarını birleştirme kararı aldığında duyduğu heyecan gibi. O zaman da çok heyecanlı ve mutluydunuz, hiç sorun yaşamayacağınızı düşünmüştünüz. Sorunları yok saymak, halının altına süpürmek, üzerine başka duygularla cilaladığımızda yok olduğunu düşünmek o sorunların çözümünü sağlamaz. Sorunlar yetişkin olarak ele alıp, çözmek için adım atmadığımız sürece orada duruyordur.
Çözüm bir çocuk sahibi olmak, çözüm için bir iksir, çözüm için bir mucize yoktur ne yazık ki. Çözüm için sorunu görmek, anlamaya çalışmak, çözmenin yollarını aramak, gerektiğinde destek almak vardır. Bitirirken şunu sormak istiyorum. Çocuğunuzun gözünde sorunları çözmek için çabalayan, sorumluluk alan, yetişkin gibi davranan, ondan çocukluğunu yaşaması dışında bir şey beklemeyen bir ebeveyn olmayı istemez misiniz?