Çocukların da en az biz yetişkinlerinki kadar çok sayıda ve yoğunlukta duyguları var ancak henüz bu duygularla başa çıkmayı öğrenebilmiş değiller. İki yaşındaki bir çocuğu düşünün; bir süre oynar, neşeli kahkahalar atar,derken birden umutsuzluğa kapılıp ağlamaya başlar. Biz yetişkinlerin de duyguları bir uçtan diğerine savrulabilir; kendinizi düşünün, en son aşık olduğunuzda neler hissediyordunuz?Biri size karşı aynı duyguları artık beslemediğini söylediğinde neler hissettiniz? Duygular hayat boyu bizimledir. Kimi zaman acımasız ve kahrediciler, kimi zaman bizi gururlandırıp yüceltirler. Duygularımızı yönetebilmek için hem deneyim kazanmamız hem de belli bir olgunluk düzeyine ulaşmamız gerekebiliyor. Ve çocuklar henüz o düzeye erişebilmiş değiller.

Bu nedenle çocukların öncelikle duygularını tanımayı öğrenmeleri gerekiyor. Ebeveynlerin yapabileceği en güzel nokta duygularını tanıma da onları yardımcı olmaktır. Öfke patlamaları, acı, üzüntü veya çok mutlu olduklarında tüm bu duygular ile hayatta başa çıkılması gereken zor süreçler ve bunları yaşamak zaman alıyor. Şöyle ifade etsem daha doğru olur : İnsanlar hayatlarının ilk yirmi yılında duygularını yönetmeyi öğreniyorlar.


Anne baba olarak göreviniz, bu alanda çocuğunuza yol göstermek. Bu nedenle çocuğunuzun neleri yapıp neleri yapamayacağını anlamanız son derece önemli. Duygularını okumayı, davranışlarının ardında yatan nedenleri bulmayı öğrenmek size çok şey kazandırır.


Duygularını tanıyabilen ve ifade edebilen çocuklar hem dış dünyada daha kolay yollarını bulurlar hem de başkaları tarafından daha kolay anlaşılır ve sevilirler. İşte bu yüzden çocuğun gelişimi ve ilerideki hayatı için bu becerileri edinebilmesi son derece elzemdir.