Yapılan araştırmalar ayna nöronlar, empati taklit eş zamanlılık ve hatta dil gelişimi gibi zihnin açıklanamayan yönlerini açıklığa kavuşturdu. Bir yazar ayna nöronları “WiFi’ye” benzetmiştir; diğer insanın yalnızca hareketini değiş aynı zamanda duygusal durumunu ve niyetlerini de algılarız. İnsanlar birbirleriyle uyumlu olduğunda, benzer şekillerde ayakta durma ya da oturma eğilimindedir ve sesleri de aynı ritmi gösterir. Ancak ayna nöronlarımız, aynı zamanda başkalarının olumsuzluğuna karşı da bizi yatkın kılar, böylece öfkelerine hiddetle karşılık verir ya da depresyonlarıyla yıkılırız.
İnsanoğlu şaşılacak derece etraftaki insanların küçük duygusal değişimlerine uyum sağlamaktadır. Ayna nöronlar bebekler doğduğu anda işlev görmeye başlar. Otomatik olarak ebeveynlerimizin, öğretmenlerimizin, akranlarımızın davranışlarını alıp yansıtmamızı sağlar. Kaşlardaki, göz çevresindeki çizgilerde, dudakların kıvrımındaki ve boyundaki ufak değişiklikler hemen bir kişinin ne kadar rahat, şüpheci ya da korkmuş olduğuyla ilgili bilgi verir. Ayna nöronlarımız içsel deneyimi kaydeder ve bedenlerimiz dikkatimizi çeken her şey için içsel ayarlamayı yapar. Tam da bu şekilde, kendi yüzümüzdeki kasalar bizim ne kadar sakin ya da heyecanlı olduğumuz, kalp atışlarımızın hızlı mı yoksa yavaş mı olduğu, savaşmaya ya da kaçmaya hazır olup olmadığımız konusunda karşımızdaki kişiye ipucu verir. Karşımızdaki kişiden aldığımız mesaj “Benimle güvendesin” ise rahatlarız.
Yaşadığımız travmatik deneyimler tehlike ve güvenlikle ilgili sinyalleri yanlış yorumlamamıza neden olabilir. Örneğin bir yüz ifadesi, duruş, ya da hareket geçmiş deneyimlere bağlı olarak bizim tehlikeli olarak yorumladığımız sinyallerse Pre-frontal kortex devre dışı kalır ve ayna nöronlar bize yaklaşan kişinin niyetini ayırt edemeyebilir. Bu durum savaş-kaç-don tepkileri vermemize neden olur.