Yalnızlık, oldukça derin ve bir o kadar da tanımlaması zor bir kelime. Örneğin; toplu taşımada, pazarda, çarşıda herhangi bir yerde, yere düşen ve yardıma muhtaç bir yaşlı insan görmüşünüzdür. O ortamda onlarca insan olmasın rağmen yardım eden insan sayısı ya bir ya ikidir. Etrafımızda gelişen olaylara neden bu kadar seyirci etkisi gösteriyoruz?

Modern yaşamda, gelişen teknolojik araçlar ve fast food tarzı çabucak bitirilen ilişkilerimiz bizleri git gide bireyselleştirmeye itmektedir. Bize gösterilen ilgini ne kadarsa, karşı tarafa vereceğimiz ilgide o oranda değişmektedir. Arkadaşlık ilişkilerimizde, aile hayatımızda, iş yerimizde bedenen orda olsak da kendimizi ruhen yalnız hissetmekteyiz. İnsanların bizi yeteri kadar anlamadığından, isteklerimize tatminkâr cevaplar vermediklerinden yakınmaktayız. Yalnız olan insanlar sosyal hayattaki reddedilmişlikleri onları, değersizlik, yetersizlik ve hayal kırıklığına sevk eder ve bu duygular, yalnızlığın önemli sebeplerindendir.

Yalnızlık hep olumsuz bir algıya sahip olsa da olumlu yanları da vardır. Bazen insanlar yalnız kalabilecekleri sakin bir ortam isterler. Yalnızlık insanların kendilerini daha iyi tanımalarını, yaptıkları üzerinde bir özeleştiride bulunup ona yaratıcılık konusunda zaman kazandıran hoşnutluk verici bir deneyim sunar. O halde yalnızlık zorunlu bir durum ya da terk edilmişlik değil de kişinin kendi seçimiyse güzel olabilir.

Yalnızlık deneyimleri kişinin kendisine göre olumlu veya olumsuz olarak algılanabilir. O halde yapmamız gereken şey: Yalnızlığımızı fırsata çevirmek.