DW haber sitesinde (dw.com.tr) yer alan bir haber corona sonrasında insanların yüzde 34 ünde anksiyete (endişe) bozukluğu görüldüğünü yazıyordu. ABD’de 236 bin hastanın verileri incelenerek bu sonuca varılmıştı. Bu Türkiye’de de böyle mi acaba şeklinde bir merakla instagram takipçilerime şu soruyu sordum. Corona atlatıp akabinde endişeye kapıldığınız oldu mu? Katılımcıların yüzde 46 ile evet yanıtı verdi. (77 evet, 91 hayır) Çıkan sonuç oldukça yaşanan endişe açısından oldukça yüksek.

Peki bu endişenin artmasına sebep olan unsurlar neler?

1- Bu süreci yalnız veya sadece ailesiyle geçirmek zorunda kalmak. Hasta olduğumuzda yapılan ziyaretler moral veriyorken eğer hayattalarsa anne babamızı bile çağıramamak bazı insanlarda terk edilmişlik, hiçlik, boşluk ve üzüntü duyguları oluşturur.

2- Sürecin belirsizliği ve acaba solunum sorunu yaşayıp hastanelere düşer miyim endişesi.

3- Yakınlarıma, çocuklarıma bulaştırır mıyım ve bunun sonu nerede bitecek belirsizliği.

4- Ne kadar acı çekeceğim belirsizliği. Öyle ya ateş, halsizlik, vücut ağrıları, bazen sıtma, tat ve koku kaybı, zorlantılı öksürük, solunum yetmezliği gibi çok sayıda belirti ile vücut savaşmak zorunda ve bağışıklık sistemimizin ne kadar güçlü olduğunu bilemiyoruz.

5- İş kaybı veya işlerin durması neticesinde maddi kaygıların oluşması.

6- Covite bağlı gelen ölüm haberleriyle acaba ölür müyüm, ölürsem böyle yalnız mı ölürüm endişesi.

7- Ölüm endişesine bağlı olarak dünyadaki ukdelerimiz, varılamayan hedefler, bitmemiş hesaplar, tamamlanmamışlık hissi ile ölüm düşüncesinin ağır gelmesi.

8- Ölürsek geride bırakacağımız insanların (eş, sevgili, çocuklar, yaşlı anne baba) duygusal yükü.

9- Pandemi sürecinin ne zaman biteceğinin bilinmezliği ve bundan sonra daha kısıtlamalı hayata karşı uyum sorunları.

10- Ya tekrar covit olursam endişesi.

Bunlar endişe sebepleri tabi. Bir sonraki yazıda bu durumlara dair çözüm önerilerimi kaleme alacağım.