Psikoterapi bazen yakın arkadaşlarla ya da akrabalarla konuşmak gibi bir sohbet şekli olarak görülmektedir. Ama bilinmelidir ki psikoterapi ortamı, kişinin kendini tanıması, anlaması, çözümlerine ulaşabilmesi için gerekli zeminin oluşturulmaya çalışıldığı bir ortaklık (ilişki) biçimidir. Psikoterapide asıl amaç rahatlatmak, neşelendirmek, beraber üzülmek ya da kişinin bulamadığı çözümü sunmak değildir. Psikoterapi kişinin beklenti ve hislerini fark etmesini sağlayarak bireyin potansiyelini ortaya çıkarmasına yardımcı olmaya çalışır. Bu tip bir ilişkide, psikoterapist, ulaşılmak istenen değişimin gerçekleştirebilmesi için kişiye eşlik eder, kişiyle işbirliği yapar. Bunu yaparken de bilimsel bilgiyi kullanır. Psikoloji biliminin sunduğu teorik alt yapıyı, kişinin özgünlüğüyle harmanlayarak farkındalığın artmasını sağlar. Yani, terapist danışanı eleştirmez, yargılamaz, hayatı hakkında yorum getirmez ve ne yapılması gerektiği konusunda yönlendirme yapmaz. Diğer ilişki biçimleri ise yorumu, tavsiyeyi, yargılamayı beraberinde getirebilir.
Terapist ile danışan arasındaki ilişki profesyoneldir, bir çerçeveye bağlı ve tedavi edicidir. Psikoterapist olaylara objektif bakabilirken, bir arkadaş kendi perspektif ve değerlerine bağlı bir bakış açısı sunabilir. Psikoterapide objektif yaklaşım ve farklı açılardan durumu ele alabilmek önemlidir. Arkadaşlar, komşular, aile vb. yakınlar, kendi yaşadıklarından çıkardığı dersler doğrultusunda subjektif şekilde yardımcı olmaya çalışırken, psikoterapist kişiye daha objektif bir perspektifle yaklaşmaktadır. Arkadaşlar doğrudan seçenekler sunup tavsiyeler verirken; psikoterapist kişinin seçeneklerini kendisinin yaratmasını sağlar. Arkadaşlık ilişkisi, sempati içerdiği için olayları kişinin açısından düşünürken, psikoterapist empati yapar, hissedileni anlamaya çalışır, dolayısıyla bireye dair objektif yaklaşımı destekler. Arkadaşlar, kişinin çevrenizdeki insanlar hakkında yorum yapabilirken, terapist çevrenizdeki kişilerle ilgilenmez, onların hissettirdikleriyle ve kişi için ne anlam taşıdığıyla ilgilenir. Arkadaşlar anlatılan olayın kendisiyle ilgilenirken, terapist kişinin gerçekte ne yaşadığına odaklanmaktansa bu olayın kişide yarattığı etkiye, ne hissettiğine ve nasıl etkilendiğine bakar ve sebeplerine odaklanır. Terapist, kişinin kendisini tanımasına ve farkındalık kazanmasına yardımcı olur. Yani psikoterapist, kişinin yaşadıklarıyla ilgili iç görü kazandırmaya, duygu, düşünce ve davranışlarında istenilen değişikliği meydana getirebilmesi için kişinin motivasyonunu ve odağını arttırmaya çalışır. Ayrıca kişinin psikoterapist ile kurduğu ilişki, daha önceki uyumsuz ve işlevsiz bağlanmayı yeniden yapılandırarak yeni bir bağlanma sistemi oluşturmayı içermektedir. Diğer insanlarla kurduğumuz ilişkiler ise, yön olarak sabit olduklarından yeni bir bakış açısı kazandırmazlar. Daha açık ifade etmek gerekirse, anne her zaman annedir, baba her koşulda babadır, arkadaşlar ise ilişkide değişiklikler olsa dahi arkadaş olarak kalırlar ve bu ilişki sistemleri değişmezdirler. Fakat psikoterapist belli bir aktarım sebebiyle her türlü ilişkinin yansıması olabileceğinden, diğer ilişki sistemlerinden karmaşıktır ve sabit değillerdir. Dolayısıyla, psikoterapistle olan ilişki diğer ilişkilerle karıştırılmamalı ve bu ilişki dinamiğinin iyileştiriciliğinin diğer ilişkilerdeki dinamiklerle aynı yönde olmadığı göz önünde bulundurulmalıdır.