Kendimizle Tanışmak
Ben kimim?
Bu dış görünüşümün altında nasıl biri saklı?
Kendimi tanıyor muyum? Duygularımı tanıyor muyum?
Davranışlarımın farkında mıyım?
Davranışlarımın ya da duygularımın altındaki nedenleri sorguluyor muyum?
Bir insan kendini nasıl tanır?
Kendimize ne kadar yabancıyız. Uzak ve mesafeliyiz. Korkuyoruz sanki kendimizi tanımaktan. Ne çıkacak bilmiyoruz çünkü. Bilinmezliğin derinliği ve karanlığı korkutuyor olsa gerek.
Her canlı bilinmezlikten korkar ya, aslında öyle bir korku. Kendimizi tanımadığımız için kendimizden korkuyoruz.
Bu korku ile ötekileştirdik kendimizi kendimizden. Daha da uzaklaştık, daha da derine indi kendimiz, derinleştikte daha da korktuk. Kendimizden uzaklaşma döngüsü yarattık. Hâlbuki kim daha yakın olabilir ki bize kendimizden başka.
Belki bir başkasını, kendimizden daha iyi tanıyor olabiliriz. Çünkü onu daha çok gözlemledik, ona daha çok saygı duyduk, daha şefkatli davrandık yargısız yaklaştık, onu memnun etmek için çabaladık. Hoşlandığı ve hoşlanmadığı şeyleri gözlemleyip ona göre davrandık. Peki ya kendimiz? Daha fazla özeni hak etmiyor muyuz?
Kendimizle nasıl tanışacağımızın yanıtı burada; tıpkı bir diğerini tanıdığımız gibi tanıyabiliriz. Gözlemleyerek, yargılamayarak, şefkatli olarak ve izin vererek.
Evet, çocuklukta ebeveynlerimizin bize vermediği izinleri, şu an yetişkin halimizle, şefkatle ve yargısızca yaklaşarak kendimize hediye edebiliriz.
Öfkelenmeye izin verebiliriz mesela, her zaman “Beyefendi/Hanımefendi” olmak zorunda değiliz.
Dağınık olabiliriz mesela, her zaman “Derli toplu” olamayabiliriz.
Hep çabalamak zorunda değiliz mesela, bazen boş boş durmaya izin verebiliriz.
Her şeyi tam yapamayabiliriz mesela, eksik yapmaya ya da hata yapmaya izin verebiliriz.
Başkalarına “Hayır” diyebiliriz mesela, kendi ihtiyaçlarımızın önceliğine izin verebiliriz.
Hep güçlü olmak zorunda değiliz mesela, ağlamaya, çaresiz hissetmeye izin verebiliriz.
Kişilik bir sarmal gibi binlerce deneyim, milyarca andan oluşur. Fizyolojik durumlarımız, genetik aktarımlarımız, sosyal yaşantımız, ebeveyn tutumlarımız, çocukluk algılamalarımız, duygularımız, sosyoekonomik durumumuz, mahallemiz, şehrimiz, ülkemiz… Hepsi ve daha fazlası bizi var etti ve etmeye devam ediyor. Şuan, hala kendimizi inşa etmeye devam ettiğimizi unutmadan kendimize yakınlaşmaya, kendimizle tanışmaya davet ediyorum sizi.
Sevgi ve saygılarımla…
Psikolog
Meltem Şahiner
Ayvalık Devlet Hastanesi
Bu dış görünüşümün altında nasıl biri saklı?
Kendimi tanıyor muyum? Duygularımı tanıyor muyum?
Davranışlarımın farkında mıyım?
Davranışlarımın ya da duygularımın altındaki nedenleri sorguluyor muyum?
Bir insan kendini nasıl tanır?
Kendimize ne kadar yabancıyız. Uzak ve mesafeliyiz. Korkuyoruz sanki kendimizi tanımaktan. Ne çıkacak bilmiyoruz çünkü. Bilinmezliğin derinliği ve karanlığı korkutuyor olsa gerek.
Her canlı bilinmezlikten korkar ya, aslında öyle bir korku. Kendimizi tanımadığımız için kendimizden korkuyoruz.
Bu korku ile ötekileştirdik kendimizi kendimizden. Daha da uzaklaştık, daha da derine indi kendimiz, derinleştikte daha da korktuk. Kendimizden uzaklaşma döngüsü yarattık. Hâlbuki kim daha yakın olabilir ki bize kendimizden başka.
Belki bir başkasını, kendimizden daha iyi tanıyor olabiliriz. Çünkü onu daha çok gözlemledik, ona daha çok saygı duyduk, daha şefkatli davrandık yargısız yaklaştık, onu memnun etmek için çabaladık. Hoşlandığı ve hoşlanmadığı şeyleri gözlemleyip ona göre davrandık. Peki ya kendimiz? Daha fazla özeni hak etmiyor muyuz?
Kendimizle nasıl tanışacağımızın yanıtı burada; tıpkı bir diğerini tanıdığımız gibi tanıyabiliriz. Gözlemleyerek, yargılamayarak, şefkatli olarak ve izin vererek.
Evet, çocuklukta ebeveynlerimizin bize vermediği izinleri, şu an yetişkin halimizle, şefkatle ve yargısızca yaklaşarak kendimize hediye edebiliriz.
Öfkelenmeye izin verebiliriz mesela, her zaman “Beyefendi/Hanımefendi” olmak zorunda değiliz.
Dağınık olabiliriz mesela, her zaman “Derli toplu” olamayabiliriz.
Hep çabalamak zorunda değiliz mesela, bazen boş boş durmaya izin verebiliriz.
Her şeyi tam yapamayabiliriz mesela, eksik yapmaya ya da hata yapmaya izin verebiliriz.
Başkalarına “Hayır” diyebiliriz mesela, kendi ihtiyaçlarımızın önceliğine izin verebiliriz.
Hep güçlü olmak zorunda değiliz mesela, ağlamaya, çaresiz hissetmeye izin verebiliriz.
Kişilik bir sarmal gibi binlerce deneyim, milyarca andan oluşur. Fizyolojik durumlarımız, genetik aktarımlarımız, sosyal yaşantımız, ebeveyn tutumlarımız, çocukluk algılamalarımız, duygularımız, sosyoekonomik durumumuz, mahallemiz, şehrimiz, ülkemiz… Hepsi ve daha fazlası bizi var etti ve etmeye devam ediyor. Şuan, hala kendimizi inşa etmeye devam ettiğimizi unutmadan kendimize yakınlaşmaya, kendimizle tanışmaya davet ediyorum sizi.
Sevgi ve saygılarımla…
Psikolog
Meltem Şahiner
Ayvalık Devlet Hastanesi
1 Beğeni 
Yazan Uzman
|
| Makale Kütüphanemizden | ||||
|
Sitemizde yer alan döküman ve yazılar uzman üyelerimiz tarafından hazırlanmış ve pek çoğu bilimsel düzeyde yapılmış çalışmalar olduğundan güvenilir mahiyette eserlerdir. Bununla birlikte TavsiyeEdiyorum.com sitesi ve çalışma sahipleri, yazıların içerdiği bilgilerin güvenilirliği veya güncelliği konusunda hukuki bir güvence vermezler. Sitemizde yayınlanan yazılar bilgi amaçlı kaleme alınmış ve profesyonellere yönelik olarak
hazırlanmıştır. Site ziyaretçilerimizin o meslekle ilgili bir uzmanla görüşmeden, yazı içindeki bilgileri kendi başlarına kullanmamaları gerekmektedir. Yazıların telif hakkı tamamen yazarlarına aittir, eserler sahiplerinin muvaffakatı olmadan hiçbir suretle çoğaltılamaz, başka bir
yerde kullanılamaz, kopyala yapıştır yöntemiyle başka mecralara aktarılamaz. Sitemizde yer alan herhangi bir yazı başkasına ait telif haklarını ihlal ediyor, intihal içeriyor veya yazarın mensubu bulunduğu mesleğin meslek için etik kurallarına aykırılıklar taşıyorsa, yazının kaldırılabilmesi için site yönetimimize bilgi verilmelidir.
