Bu gün okuduğum bir yazının başlığı şöyle idi:” Hürrem sultanın fendi kanuniyi yendi.” Yazının içeriğinde ise cihanı titreten, koskoca kanuninin Hürrem sultan karşısında ne hale geldiğini söylüyordu. Kanuninin ona karşı olan sevgisini, Hürrem sultanın maharetini olarak ele almış. Yazarın alıntı yaptığı eser de ortada, yazılmış. Bunların hepsi yazarın tamamen kendi görüşü de değil galiba. Yalnız yazar gözden mi kaçırmış yoksa ben mi farklı düşünüyorum bilemiyorum. Ortada bir sevgi bir aşk var, bundan fazla bahsetmeden Hürrem sultanın maharetleri üzerinde durulmuş. Hâlbuki aşkın, sevginin gücünden de bahsedilebilirdi. Bunu da “tek hece aşk" adlı eserde çok açık ve güzel bir şekilde görmekteyiz.
Kanuninin bu durumu da aşkın bir gücü olarak açıklanması daha doğru olsa gerek. Kanuni bu yola bir Ferhat gibi bir mecnun gibi girmiş. Ama farkları mecnun ile Ferhat esas aşk’a ulaşabilenler, kanuni o mertebeye gelmiş mi bilemiyoruz. Ama o yolda bir hayli mesafe aldığını her hali ile göstermektedir. Adı geçen eserde de bahsedildiği gibi cihanı titreten hükümdarı köle haline getiren aşk olsa gerek. Yoksa karşıdaki ne maharette olursa olsun. Hürrem sultan ne kadar marifetli olursa olsun, kanunin gözü gibi bir göz olmasa, onun gönlü gibi bir gönül olmasa ortaya o hayranlık o aşk çıkar mıydı acaba? Bırakın kanuni’yi ondan nice nice üstün olan yüce insanlar da o aşk ile kavrulmuş yanıp tutuşmamışlar mı? Çünkü insanın duyguları belirli bir yerde zekâyı geçip sollamaktadır. İnsan duygusal davranınca da biz insanlar o insanlara hep farklı gözle bakmışız. Kimine deli sıfatını, kimine mecnun sıfatı vermişiz. Hâlbuki o nitelemelere maruz kalan nice insanlar sevgililer sevgisine erişmişler. Bu da Allahın insanlara verdiği sevginin ne amaçla verildiğini göstermektedir.
Her yeni doğan insan bu aşk yolunda ilerleyip gitmektedir. Bazen tökezler, bazen takılır düşer. Bazen yolunu şaşırır. Bazen de öğle çıkmaz sokaklara girer ki o sokaklarda kaybolup gidenlere de rastlanır. Tam da bu sokağa girenlerden bahsetmişken, Bu sokakların bir kısmını da mecazi aşk da denilen beşeri aşk sokakları olarak nitelendirsek yanlış olmasa gerek. Çoğu zaman bu aşkların da insanı esas aşk’a götüreceği söylenmektedir. Mecnun hikâyesinin bir formatında da bu şekilde bir anlatış vardır. Mecnun esas aşk’a ulaştıktan sonra Leyla’yı tanımadığı anlatılır. Yalnız bu beşeri aşk’ın esas aşk’a destek çıkması için günümüz tabiri ile platonik bir yapı içerinde olması gerektiğini düşünüyorum. Zira Mecnun ile Leyla hikâyesinin başlangıcında tam manası ile karşılıksız bir aşk olmasa da kavuşma şansları hiçbir zaman olmamış.