YOKSA SİZ HALA ÖTEKİLEŞTİREMEDİKLERİMİZDEN MİSİNİZ?
Bir toplumda en büyük sorunlardan biri insanları ayırmak, bölmektir.. Bir öteki oluşturmaktır. Her durumda birinin ötekisi olabilirsiniz`, doğduğunuz memleket, inandığınız şey, giydiğiniz kıyafet hatta yediğiniz şeyle bile ötekileşebilirsiniz ve ötekileştirebilirsiniz.



Bu durum yani bir grup olma ve diğer bir grubu dışlama ritüeli nerden gelir? Sözgelimi Fenerbahçeli olup diğere takımı yok saymak ona öfke duymak hatta ne yaparlarsa yanlış kötü demek gibi.

Şimdi bir düşünelim Fenerbahçeliyle başka bir yerde bir alt grup oluşturmak durumunda kaldığımızı, bu da aynı memleketten olma alt grubu olsun. En çok hangi vasfımız ağır basıyorsa “ci, cu” ekleyip yolumuza devam ediyoruz. Yani bir gün öfkeyle ittiğimiz bir grup diğer gün canımız ciğerimiz olabiliyor. Bir gün sevdiğimiz bir grup ise diğer gün görmezden geldiğimiz insanlar güruhuna katılabiliyor.



Bu durum bizi gitgide bir davranış kalıbına zorluyor. Başka olanı yabancı olanı ret! Durumu oluşuyor. Bir bebek düşünün tanımadığı yüzü istemez iter, evet tanımaz ve iter ondan ne geleceğini bilmez çünkü. O yabancıdır. Yabancıyı biraz tanıdıkça artık ona alışır ve korkamamaya başlar. Bizde böyleyiz işte,yabancıdan korkamayacak kadar yetişkin olmamıza rağmen bilmediğimizden kaçıyoruz ve korkuyoruz dolayısıyla ötekileştiriyoruz.



Biz her yeni güne bir şeyleri veya birilerini yok sayarak uyanıyoruz belki ve bir başkası için öteki olarak uyanıyoruz.Hem üzülüyoruz, hem üzüyoruz.Özne de biziz ,yüklem de…. Hayat zaten böyle değil midir? Yapıp, eylediğimiz, yaşadığımız her şeyin faili aslında biziz.

Aldatılan birine bu durumu yaşatan yine hemcinsi değil midir? Kadın dayanışması diye oluşturduğumuz gruba ne oldu şimdi… Bunu bazen yapmak zorundayız tabi çünkü benliğin oluşması ötekinin varlığına bağlıdır. Fakat biz burada hissettiğimiz duygunun boyutundan mesulüz.



İnsan bilmediğinin düşmanıdır. Her durumdan ve her kişiden bir kazanımımız olacaktır. Bir ayna koyalım önümüze ve kızdığımız her gruba söylediklerimizi kendimize söyleyelim göreceğiz ki bazen hepimiz çok acımasız olabiliyoruz. Montaigne’nin de dediği gibi aslında her insan da insanlığın bütün halleri vardır. Bazen karşıdaki kızdığımız kendimiz olabilir miyiz?



Bir beraberliğe atılırken terk ettiğimiz kişileri ve durumları ihmal etmeyelim, bir gün ‘o’ da ‘ ‘biz’ olur ,’biz ‘ de ‘o’…



“Herkesin yaşamında öyle saatler görülür ki, insan yalnızlığı verip, ne denli yavan ve ucuz olursa olsun bir beraberliği almak ister karşılığında; iyi kötü ilk rastlayacağı kişiyle, en sıradan bir kişiyle sözde birazcık bir anlaşma uğruna yalnızlığı elden çıkarmak ister...” yalnızlıktan çıkarken birilerini yalnız bırakmayalım ve düşünerek, anlayarak ve belki biraz severek yaklaşalım!