► Sessizliğin Ruhu Psk.Handan ERDOĞAN

Ne kadar olmuştu yalnız sinemaya gitmeyeli, dışarıda tek başına kahve içmeyeli, yalnızken yemek yapmayalı. Önceden ne de sık yapardı bunu. Sahilde yürümeyi, dalgaların sesine kulak vermeyi, kuşların kendi aralarındaki muhabbetini, martıların gökyüzünde süzülüşünü, yeşili, doğayı pek severdi. Bazen boş bir banka oturur, çevresindeki insanları gözlemler ve onların yaşamıyla ilgili düşünürken bulurdu kendini. Kol kola yürüyen yaşlı bir çift gördüğünde bir gün, kim bilir ne kadar zor bir hayat yaşamışlardı diye geçirdi içinden. Yaşam yolunun yüzüne yansımış haliydi sanki yüzündeki çizgiler. Ya bakışlarındaki yorgunluk, tüm dünyayı sırtlamış olmanın getirdiği omuzlarındaki çökkünlük. İçten içe bu... »»»