Yollardan Bir Yol: “hayat Yolu”
Bir yolculuğa çıkmaya var mısınız? Bu yol çok meşakkatli, zorlu, sıkıntılı, birçok yolun içerisinden hangisini seçeceğiniz konusunda zorlanacağınız ama bir yandan da doğru yola girdiğinizde yaşanan her anın keyifli ve coşkulu olduğu bir yol. Bu yol aslında bizim doğduğumuz anda ilk adımı attığımız “hayat yolu”. Aslında bizler bu yolculuğa çıkmaya hazır olsak da olmasak da çoktan çıktık. Kimimiz 1 yıl, kimimiz 5 yıl, 10 yıl 80 yıldır bu yolda yürümekteyiz… Peki, doğru yolda mıyız acaba? Bu hayat yolunda her anımızın farkında ve her anımızdan memnun muyuz? Yoksa bir şeyler yaşıyoruz ama akıp gidiyor işte diyerek elimizdeki tek değerli sermayemiz olan zamanı hor mu kullanıyoruz?
Şimdi biraz hayatımızı gözden geçirme ve kendimizi tanıma zamanı belki de. Şu an her şeyi, her konuyu bir kenara koyarak kendiliğimizi keşfetmeyi tadalım, ne dersiniz?
Doğum… Her şeyin çok mükemmel olduğu, her ihtiyacımızın anında karşılandığı anne karnından; ihtiyaçların geciktiği, ağrıların olduğu, gaz sancılarının ve açlığın yaşandığı bir ortama doğmak. Belki de hayatımız boyunca ara ara yaşadığımız ayrılık kaygımızın ilk durağı. Doğum sonrası çocuk her şeyi annesinin gözünden anlamlandırmaya çalışır. Buna kendisi de dâhildir. Dünyanın en tatlı varlığına bakar gibi bakan annenin çocuğu, kendini çok önemli ve değerli hisseder. Ama depresyonda, mutsuz, hasta, engelli, ölmüş ya da uzakta olan annenin çocuğu da kendini önemsiz ve olumsuz duygular içerisinde hissedecektir. Bir şekilde oral doyum dönemini atlatan çocuğun ikinci önemli zamanı gelmiş çatmıştır.
Saatlerden tuvalet eğitimi saati. Şimdiye kadar her şeyi zorla yaptıran gerektiğinde ağzına yemek tıkan, gerektiğinde çocuğunun üstündeki kıyafeti zorla da olsa çıkarıp kendi istediğini giydiren ve gerektiğinde susturan anne bir zaman gelir çocuğuna çişini/kakasını tuvalete yapması için yalvarır. Şimdiye kadar her şeyde güçlü olan ve son sözü söyleyen anne çocuktan çişini/kakasını alamamaktadır. Çocuk önce buna anlam veremez. Ama sonra bakar ki anne bunu ölesiye istiyor ve kendisi de isterse veriyor isterse vermiyor aklında bir ışık yanar. Benim kakamı ben istemedikçe kimse alamaz! Burada güç savaşı başlar. İnatlaşmalar, cezalar, tamamen serbest bırakmalar. Anneler çocuğun tuvaletini doğru yere yapması için her şeyi yapar. Burada sert olup ceza veren annenin çocuğu artık bundan sonra ‘uyumların insanı’ olacaktır. O annesiyle girdiği güç savaşından mağlup çıkmış ve ömrü boyunca kendi isteklerini göz ardı edip hep uyumlanan bir insan haline dönüşmüştür artık. Ne kadar tanıdık değil mi? Ya da anne tamamen serbest bırakmış hiç ilgilenmemiştir nereye ne zaman tuvalet yapılıyor diye. Bu çocuk da artık sınırlarını bilmeyen, nerde nasıl davranacağını kestiremeyen, hesabını kitabını bir türlü tutturamayan bir insan olma yoluna koyuluvermiştir. ‘Hayat Yolu’muza devam edelim.
Aman Allah’ım burada üçüncü bir kişi var! Şimdiye kadar hep anne ile muhatap olan çocuk üç yaşlarına geldiğinde birden üçüncü bir kişinin varlığını deneyimler. O kişi ‘baba’dır. Baba orada duran, ihtiyaçları gideren, güçlülüğünden gurur duyulan bir adamdır ama diğer yandan da bir tehlike ve tehdittir. Ya ceza verirse? Bu dönemde çocuklar anne-baba-çocuk üçlemesi içerisinde anne ve baba ile özdeşim kurarlar. Anne ya da baba kendi dertlerinde, çocuklarından uzak ya da çok katı ve disiplinli ise özdeşim sağlıklı olmayacaktır. Bir yandan da anne ve babasını kıskanan çocukların dönemidir bu dönem. Anne baba bir araya gelir, çocuğa gerekli duygusal doyumu yaşatmazlarsa ya da ‘sen benim aşkımsın, benim kocam sensin’ gibi rolleri kaydıracak söylemlerde bulunurlarsa çocuk bir içsel çatışmaya girer. Kim anne, kim baba, benim konumum ne, çocuğun kafası karışır. Bir yandan da ebeveynleri tarafından cezalandırılacakları korkusu artık onları ciddi bir çatışmaya itmiştir. Bu dönemi sağlıklı atlatamayan çocuklar artık ömürleri boyunca anne ve baba figürleriyle uğraşır dururlar. Bunlar ya işyerlerindeki patron ya okuldaki öğretmen ya eş adayları… Ömürleri boyu doğru anne babayı bulmaya çalışan ha bire anne baba figürleriyle uğraşan/çatışan insanlar olarak yollarına devam edeceklerdir.
Ergenlik… Belki de kişiliğe reset atılıp yeniden inşasının mümkün olabileceği yegâne ve çok değerli dönem. Bu dönemde kişi anlaşıldığına, güvenildiğine inanır ve öncelikle ailesi ve daha sonra çevresi tarafından fikirlerine önem verilen ve de en önemlisi bir birey olarak kabul gören bir kişi olarak ergenliği deneyimlerse o kişi ne şanslı kişidir! Ama yok şimdiye kadar rahat bırakmamış anne-baba onu yine işgal eder ve bireyleşmesine, kendini gerçekleştirmesine izin vermezse işte “Hayat Yolu” burada ciddi bir dönemeçtedir. Ya artık uçurumdan yuvarlanacak gidecektir ya da kendi hayalleri, amaçları doğrultusunda sadece kendisi ve Allah rızası için çıktığı yolda kimseyi kırmadan ama net bir şekilde kendi hayat yolunda coşku ile ilerleyecektir.
Ne çok yoldan geçiyoruz değil mi? Belki de en garibi bu yollarda bizlere eşlik eden anne babalarımızın rollerinin ne kadar büyük olduğudur. Bizler ‘yerinde ve yeterince anne-babalık’ yapabilirsek zaten çocuklarımız kendi hayat yollarında coşku ile ilerleyeceklerdir. Ama bizler Allah’ın sevgili peygamberinin yapmış olduğu gibi çocuklarımıza ifrat ve tefritten uzak, merhamet ve saygı ile yaklaşmazsak o çocukların geleceğinden de gerçekleştirebilecekleri halde gerçekleştiremediklerinden de bizler sorumlu oluruz.
Bu vebale girmek istemeyiz değil mi? Bundan sonra bize galiba kendi anne babalarımızı affedip çocuklarımıza yerinde ve yeterince anne-babalık yapmak düşüyor. “Hayat Yolu”muzun keyifli olması dileklerimle…
Şimdi biraz hayatımızı gözden geçirme ve kendimizi tanıma zamanı belki de. Şu an her şeyi, her konuyu bir kenara koyarak kendiliğimizi keşfetmeyi tadalım, ne dersiniz?
Doğum… Her şeyin çok mükemmel olduğu, her ihtiyacımızın anında karşılandığı anne karnından; ihtiyaçların geciktiği, ağrıların olduğu, gaz sancılarının ve açlığın yaşandığı bir ortama doğmak. Belki de hayatımız boyunca ara ara yaşadığımız ayrılık kaygımızın ilk durağı. Doğum sonrası çocuk her şeyi annesinin gözünden anlamlandırmaya çalışır. Buna kendisi de dâhildir. Dünyanın en tatlı varlığına bakar gibi bakan annenin çocuğu, kendini çok önemli ve değerli hisseder. Ama depresyonda, mutsuz, hasta, engelli, ölmüş ya da uzakta olan annenin çocuğu da kendini önemsiz ve olumsuz duygular içerisinde hissedecektir. Bir şekilde oral doyum dönemini atlatan çocuğun ikinci önemli zamanı gelmiş çatmıştır.
Saatlerden tuvalet eğitimi saati. Şimdiye kadar her şeyi zorla yaptıran gerektiğinde ağzına yemek tıkan, gerektiğinde çocuğunun üstündeki kıyafeti zorla da olsa çıkarıp kendi istediğini giydiren ve gerektiğinde susturan anne bir zaman gelir çocuğuna çişini/kakasını tuvalete yapması için yalvarır. Şimdiye kadar her şeyde güçlü olan ve son sözü söyleyen anne çocuktan çişini/kakasını alamamaktadır. Çocuk önce buna anlam veremez. Ama sonra bakar ki anne bunu ölesiye istiyor ve kendisi de isterse veriyor isterse vermiyor aklında bir ışık yanar. Benim kakamı ben istemedikçe kimse alamaz! Burada güç savaşı başlar. İnatlaşmalar, cezalar, tamamen serbest bırakmalar. Anneler çocuğun tuvaletini doğru yere yapması için her şeyi yapar. Burada sert olup ceza veren annenin çocuğu artık bundan sonra ‘uyumların insanı’ olacaktır. O annesiyle girdiği güç savaşından mağlup çıkmış ve ömrü boyunca kendi isteklerini göz ardı edip hep uyumlanan bir insan haline dönüşmüştür artık. Ne kadar tanıdık değil mi? Ya da anne tamamen serbest bırakmış hiç ilgilenmemiştir nereye ne zaman tuvalet yapılıyor diye. Bu çocuk da artık sınırlarını bilmeyen, nerde nasıl davranacağını kestiremeyen, hesabını kitabını bir türlü tutturamayan bir insan olma yoluna koyuluvermiştir. ‘Hayat Yolu’muza devam edelim.
Aman Allah’ım burada üçüncü bir kişi var! Şimdiye kadar hep anne ile muhatap olan çocuk üç yaşlarına geldiğinde birden üçüncü bir kişinin varlığını deneyimler. O kişi ‘baba’dır. Baba orada duran, ihtiyaçları gideren, güçlülüğünden gurur duyulan bir adamdır ama diğer yandan da bir tehlike ve tehdittir. Ya ceza verirse? Bu dönemde çocuklar anne-baba-çocuk üçlemesi içerisinde anne ve baba ile özdeşim kurarlar. Anne ya da baba kendi dertlerinde, çocuklarından uzak ya da çok katı ve disiplinli ise özdeşim sağlıklı olmayacaktır. Bir yandan da anne ve babasını kıskanan çocukların dönemidir bu dönem. Anne baba bir araya gelir, çocuğa gerekli duygusal doyumu yaşatmazlarsa ya da ‘sen benim aşkımsın, benim kocam sensin’ gibi rolleri kaydıracak söylemlerde bulunurlarsa çocuk bir içsel çatışmaya girer. Kim anne, kim baba, benim konumum ne, çocuğun kafası karışır. Bir yandan da ebeveynleri tarafından cezalandırılacakları korkusu artık onları ciddi bir çatışmaya itmiştir. Bu dönemi sağlıklı atlatamayan çocuklar artık ömürleri boyunca anne ve baba figürleriyle uğraşır dururlar. Bunlar ya işyerlerindeki patron ya okuldaki öğretmen ya eş adayları… Ömürleri boyu doğru anne babayı bulmaya çalışan ha bire anne baba figürleriyle uğraşan/çatışan insanlar olarak yollarına devam edeceklerdir.
Ergenlik… Belki de kişiliğe reset atılıp yeniden inşasının mümkün olabileceği yegâne ve çok değerli dönem. Bu dönemde kişi anlaşıldığına, güvenildiğine inanır ve öncelikle ailesi ve daha sonra çevresi tarafından fikirlerine önem verilen ve de en önemlisi bir birey olarak kabul gören bir kişi olarak ergenliği deneyimlerse o kişi ne şanslı kişidir! Ama yok şimdiye kadar rahat bırakmamış anne-baba onu yine işgal eder ve bireyleşmesine, kendini gerçekleştirmesine izin vermezse işte “Hayat Yolu” burada ciddi bir dönemeçtedir. Ya artık uçurumdan yuvarlanacak gidecektir ya da kendi hayalleri, amaçları doğrultusunda sadece kendisi ve Allah rızası için çıktığı yolda kimseyi kırmadan ama net bir şekilde kendi hayat yolunda coşku ile ilerleyecektir.
Ne çok yoldan geçiyoruz değil mi? Belki de en garibi bu yollarda bizlere eşlik eden anne babalarımızın rollerinin ne kadar büyük olduğudur. Bizler ‘yerinde ve yeterince anne-babalık’ yapabilirsek zaten çocuklarımız kendi hayat yollarında coşku ile ilerleyeceklerdir. Ama bizler Allah’ın sevgili peygamberinin yapmış olduğu gibi çocuklarımıza ifrat ve tefritten uzak, merhamet ve saygı ile yaklaşmazsak o çocukların geleceğinden de gerçekleştirebilecekleri halde gerçekleştiremediklerinden de bizler sorumlu oluruz.
Bu vebale girmek istemeyiz değil mi? Bundan sonra bize galiba kendi anne babalarımızı affedip çocuklarımıza yerinde ve yeterince anne-babalık yapmak düşüyor. “Hayat Yolu”muzun keyifli olması dileklerimle…
|
Yazan
|
Bu makaleden alıntı yapmak
için alıntı yapılan yazıya aşağıdaki ibare eklenmelidir: "Yollardan Bir Yol: “hayat Yolu”" başlıklı makalenin tüm hakları yazarı Psk.Ayşenur KARAKÜLAH'e aittir ve makale, yazarı tarafından TavsiyeEdiyorum.com (http://www.tavsiyeediyorum.com) kütüphanesinde yayınlanmıştır. Bu ibare eklenmek şartıyla, makaleden Fikir ve Sanat Eserleri Kanununa uygun kısa alıntılar yapılabilir, ancak Psk.Ayşenur KARAKÜLAH'ın izni olmaksızın makalenin tamamı başka bir mecraya kopyalanamaz veya başka yerde yayınlanamaz. |
Beğenin 
Yazan Uzman
|
| Makale Kütüphanemizden | ||||
|
Sitemizde yer alan döküman ve yazılar uzman üyelerimiz tarafından hazırlanmış ve pek çoğu bilimsel düzeyde yapılmış çalışmalar olduğundan güvenilir mahiyette eserlerdir. Bununla birlikte TavsiyeEdiyorum.com sitesi ve çalışma sahipleri, yazıların içerdiği bilgilerin güvenilirliği veya güncelliği konusunda hukuki bir güvence vermezler. Sitemizde yayınlanan yazılar bilgi amaçlı kaleme alınmış ve profesyonellere yönelik olarak
hazırlanmıştır. Site ziyaretçilerimizin o meslekle ilgili bir uzmanla görüşmeden, yazı içindeki bilgileri kendi başlarına kullanmamaları gerekmektedir. Yazıların telif hakkı tamamen yazarlarına aittir, eserler sahiplerinin muvaffakatı olmadan hiçbir suretle çoğaltılamaz, başka bir
yerde kullanılamaz, kopyala yapıştır yöntemiyle başka mecralara aktarılamaz. Sitemizde yer alan herhangi bir yazı başkasına ait telif haklarını ihlal ediyor, intihal içeriyor veya yazarın mensubu bulunduğu mesleğin meslek için etik kurallarına aykırılıklar taşıyorsa, yazının kaldırılabilmesi için site yönetimimize bilgi verilmelidir.
