Çocuklarımız Neden İsteyerek Ders Çalışmıyorlar?
Her anne baba çocuğunun kendi kendine çalışmasını, bu konuda sorumluluk almasını çok ister. Bizlerin bunu bu kadar çok istememize rağmen çocuklarımızın günden güne sorumluluk alma konusunda daha da geriye gitmesi anne babaların ve öğretmenlerin kaygılarını artırmaktadır. Peki, bu kadar yüksek imkan ve standartlara rağmen çocuklar neden ders çalışmazlar?
Bu konu çok kompleks, derinlemesine ele alınması gereken bir konudur. Öncelikle çocuklarımız bir aileye doğarlar ve o ailenin içinde büyürler. Her aile kendi içinde farklı değişkenlere sahip ve biriciktir. Bu yüzden her aile benim çocuğum niye böyle diye düşünürken aslında sadece çocuğu düşünmeyip anne-baba, abla/abi-kardeş, akrabalar, komşular, yaşanılan şehir-ilçe-mahalle, okul-öğretmen gibi çocuğun hayatına direkt etki eden faktörleri de hesap etmek zorundadırlar.
Bir çocuk zaten öğrenciliğinin gerektirdiği görevleri yaptı diye ödüllendiriliyorsa o çocuk yaptığı şeyleri sorumluluk bilinciyle değil, ödülü almak için yapacaktır. Bu da her yapacağı görev sonrasında bir karşılık beklemesine neden olacaktır. Artık zamanla “ben ödevimi yaparım ama sen de bana bu oyuncağı alacaksın” veya “karnemi çok güzel getireceğim ama siz de bana tablet alacaksınız” gibi şartlı cümleler duymaya başlamak kaçınılmaz sondur. Anne babaların öncelikle şunun ayrımını iyi yapmaları lazım, benim çocuğumun öğrenci olarak, evin bir bireyi olarak, evlat olarak zaten yapması gereken şeyler nelerdir? Bunlar örnek olarak ödev yapma, ders çalışma, odasını toplama, sofrayı kaldırma, ekmek alma gibi sorumluluklar olabilir. (Görüldüğü gibi sadece ödevini yap bir şey istemem değil, çocuğun hayatındaki her alanda sorumluluk vermek kritik öneme sahiptir) Biz bu sorumlulukları netleştirdikten sonra çocuğumuza bunları sözel olarak, davranışsal olarak anlatmalı ve iyi anlamasını sağlamalıyız. Bunu anlatırken naif, yumuşak dilli ve hoşgörülü olmalıyız. Şunu hep aklımızda tutalım ki çocuklara nasihatler ve sert/katı davranışlar çocuklarımıza olumsuz etki oluşturacaktır. Bunları yapmak sadece anne babayı tatmin edecektir. Bu yüzden önceki yazılarımda da yazdığım gibi duygusal iletişimi kurabilmek ve bu doğrultuda çocuklarımızla konuşmak çok daha yararlı olacaktır. Eğer bir çocuğa maddi ödüller verilmeden sorumluluklarının farkına vardırırsak ve biz de onlara kendi sorumluklarımızı yerine getirerek örnek olursak zaten çocuğun kafasında o ödev ve dersler yapılması gerekenler klasöründe bulunacaktır.
Burada ikinci bir nokta çocuğun yaptıklarını azımsamamak ve memnuniyetimizi sözel olarak ve jest/ mimiklerimizle belli etmek gerekmektedir. Devamlı çalışan ama görülmeyen çocuğun motivasyonu düşer ve artık bu sorumlulukları yapmak keyifli bir hal almaktan çıkar. Buradaki kritik nokta çocuğumuzun ne kadar çalışacağı hakkında çocuğun gözlemlenmesi sonucu onun yetenek ve potansiyeline göre bir kıstas belirlemektir. Maalesef çoğu anne baba çocuğun durumuna göre değil de kendi kafasındaki bitmek tükenmek bilmez beklentilere girebiliyorlar. Biz bu şekilde çocuğa çok yüklenerek ona zulmetmiş ve hatta hakkına girmiş oluruz. Makul beklentiler çocukta çok daha kalıcı ve istikrarlı davranışların oluşmasını sağlayacaktır.
Şimdiye kadar bu noktalara dikkat edilmeden yetişmiş çocuklara bunları uyguladıktan hemen sonra bir gelişme beklemek biraz acelecilik olacaktır. Şunu çok iyi bilmeliyiz ki üç, beş, on, on beş yılda görev bilinci olmayan bir çocuk doğal olarak hemen sorumluluk sahibi olamayacaktır. Siz anne babalar sabırla, tutarlı olarak, hoşgörülü bir şekilde çocuğunuza yaklaşırsanız süreç içinde –kiminde üç ay, kiminde bir yıl, kiminde ise belki on yıl- çocuğunuzda ve sizde ve aile içi iletişimde ne kadar güzel geri dönütler alacağınızı göreceksiniz. Burada bazen esnek olmak, maddi ödülleri bir şeyin karşılığı olarak değil de ihtiyaca binaen ya da keyifli bir vakit geçirmek adına ya da içinizden gelen bir hediye olarak vermek ise hediyenin değerini artıracaktır.
Sonuç olarak eğer çocuklarımızın değişmesini istiyorsak öncelikli değişimi kendimizde sağlamak zaten otomatik bir değişim ve gelişim süreci oluşturacaktır. Sorumluluk sahibi nesiller yetişmesi dileklerimle…
Bu konu çok kompleks, derinlemesine ele alınması gereken bir konudur. Öncelikle çocuklarımız bir aileye doğarlar ve o ailenin içinde büyürler. Her aile kendi içinde farklı değişkenlere sahip ve biriciktir. Bu yüzden her aile benim çocuğum niye böyle diye düşünürken aslında sadece çocuğu düşünmeyip anne-baba, abla/abi-kardeş, akrabalar, komşular, yaşanılan şehir-ilçe-mahalle, okul-öğretmen gibi çocuğun hayatına direkt etki eden faktörleri de hesap etmek zorundadırlar.
Bir çocuk zaten öğrenciliğinin gerektirdiği görevleri yaptı diye ödüllendiriliyorsa o çocuk yaptığı şeyleri sorumluluk bilinciyle değil, ödülü almak için yapacaktır. Bu da her yapacağı görev sonrasında bir karşılık beklemesine neden olacaktır. Artık zamanla “ben ödevimi yaparım ama sen de bana bu oyuncağı alacaksın” veya “karnemi çok güzel getireceğim ama siz de bana tablet alacaksınız” gibi şartlı cümleler duymaya başlamak kaçınılmaz sondur. Anne babaların öncelikle şunun ayrımını iyi yapmaları lazım, benim çocuğumun öğrenci olarak, evin bir bireyi olarak, evlat olarak zaten yapması gereken şeyler nelerdir? Bunlar örnek olarak ödev yapma, ders çalışma, odasını toplama, sofrayı kaldırma, ekmek alma gibi sorumluluklar olabilir. (Görüldüğü gibi sadece ödevini yap bir şey istemem değil, çocuğun hayatındaki her alanda sorumluluk vermek kritik öneme sahiptir) Biz bu sorumlulukları netleştirdikten sonra çocuğumuza bunları sözel olarak, davranışsal olarak anlatmalı ve iyi anlamasını sağlamalıyız. Bunu anlatırken naif, yumuşak dilli ve hoşgörülü olmalıyız. Şunu hep aklımızda tutalım ki çocuklara nasihatler ve sert/katı davranışlar çocuklarımıza olumsuz etki oluşturacaktır. Bunları yapmak sadece anne babayı tatmin edecektir. Bu yüzden önceki yazılarımda da yazdığım gibi duygusal iletişimi kurabilmek ve bu doğrultuda çocuklarımızla konuşmak çok daha yararlı olacaktır. Eğer bir çocuğa maddi ödüller verilmeden sorumluluklarının farkına vardırırsak ve biz de onlara kendi sorumluklarımızı yerine getirerek örnek olursak zaten çocuğun kafasında o ödev ve dersler yapılması gerekenler klasöründe bulunacaktır.
Burada ikinci bir nokta çocuğun yaptıklarını azımsamamak ve memnuniyetimizi sözel olarak ve jest/ mimiklerimizle belli etmek gerekmektedir. Devamlı çalışan ama görülmeyen çocuğun motivasyonu düşer ve artık bu sorumlulukları yapmak keyifli bir hal almaktan çıkar. Buradaki kritik nokta çocuğumuzun ne kadar çalışacağı hakkında çocuğun gözlemlenmesi sonucu onun yetenek ve potansiyeline göre bir kıstas belirlemektir. Maalesef çoğu anne baba çocuğun durumuna göre değil de kendi kafasındaki bitmek tükenmek bilmez beklentilere girebiliyorlar. Biz bu şekilde çocuğa çok yüklenerek ona zulmetmiş ve hatta hakkına girmiş oluruz. Makul beklentiler çocukta çok daha kalıcı ve istikrarlı davranışların oluşmasını sağlayacaktır.
Şimdiye kadar bu noktalara dikkat edilmeden yetişmiş çocuklara bunları uyguladıktan hemen sonra bir gelişme beklemek biraz acelecilik olacaktır. Şunu çok iyi bilmeliyiz ki üç, beş, on, on beş yılda görev bilinci olmayan bir çocuk doğal olarak hemen sorumluluk sahibi olamayacaktır. Siz anne babalar sabırla, tutarlı olarak, hoşgörülü bir şekilde çocuğunuza yaklaşırsanız süreç içinde –kiminde üç ay, kiminde bir yıl, kiminde ise belki on yıl- çocuğunuzda ve sizde ve aile içi iletişimde ne kadar güzel geri dönütler alacağınızı göreceksiniz. Burada bazen esnek olmak, maddi ödülleri bir şeyin karşılığı olarak değil de ihtiyaca binaen ya da keyifli bir vakit geçirmek adına ya da içinizden gelen bir hediye olarak vermek ise hediyenin değerini artıracaktır.
Sonuç olarak eğer çocuklarımızın değişmesini istiyorsak öncelikli değişimi kendimizde sağlamak zaten otomatik bir değişim ve gelişim süreci oluşturacaktır. Sorumluluk sahibi nesiller yetişmesi dileklerimle…
|
Yazan
|
Bu makaleden alıntı yapmak
için alıntı yapılan yazıya aşağıdaki ibare eklenmelidir: "Çocuklarımız Neden İsteyerek Ders Çalışmıyorlar?" başlıklı makalenin tüm hakları yazarı Psk.Ayşenur KARAKÜLAH'e aittir ve makale, yazarı tarafından TavsiyeEdiyorum.com (http://www.tavsiyeediyorum.com) kütüphanesinde yayınlanmıştır. Bu ibare eklenmek şartıyla, makaleden Fikir ve Sanat Eserleri Kanununa uygun kısa alıntılar yapılabilir, ancak Psk.Ayşenur KARAKÜLAH'ın izni olmaksızın makalenin tamamı başka bir mecraya kopyalanamaz veya başka yerde yayınlanamaz. |
Beğenin 
Yazan Uzman
|
| Makale Kütüphanemizden | ||||
|
Sitemizde yer alan döküman ve yazılar uzman üyelerimiz tarafından hazırlanmış ve pek çoğu bilimsel düzeyde yapılmış çalışmalar olduğundan güvenilir mahiyette eserlerdir. Bununla birlikte TavsiyeEdiyorum.com sitesi ve çalışma sahipleri, yazıların içerdiği bilgilerin güvenilirliği veya güncelliği konusunda hukuki bir güvence vermezler. Sitemizde yayınlanan yazılar bilgi amaçlı kaleme alınmış ve profesyonellere yönelik olarak
hazırlanmıştır. Site ziyaretçilerimizin o meslekle ilgili bir uzmanla görüşmeden, yazı içindeki bilgileri kendi başlarına kullanmamaları gerekmektedir. Yazıların telif hakkı tamamen yazarlarına aittir, eserler sahiplerinin muvaffakatı olmadan hiçbir suretle çoğaltılamaz, başka bir
yerde kullanılamaz, kopyala yapıştır yöntemiyle başka mecralara aktarılamaz. Sitemizde yer alan herhangi bir yazı başkasına ait telif haklarını ihlal ediyor, intihal içeriyor veya yazarın mensubu bulunduğu mesleğin meslek için etik kurallarına aykırılıklar taşıyorsa, yazının kaldırılabilmesi için site yönetimimize bilgi verilmelidir.
