Anksiyete Tanısı Almış Çocuklar Üzerinde Bilişsel Davranışçı Grup Terapisinin Etkililiği
ANKSİYETE TANISI ALMIŞ ÇOCUKLAR ÜZERİNDE BİLİŞSEL DAVRANIŞÇI GRUP TERAPİSİNİN ETKİLİLİĞİ
Yrd.Doç.Dr. Nilgün Öngider Gregory
Özet:
Amaç: Bu araştırmanın amacı, anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların, terapi öncesi ve sonrasında değerlendirilerek bilişsel davranışçı grup terapisi etkililiğinin incelenmesidir.
Yöntem: Araştırmanın amacı doğrultusunda, bir üniversite hastanesinin çocuk ve ergen ruh sağlığı ve hastalıkları polikliniğine ayaktan başvuran; anksiyete bozukluğu tanısı almış çocuklar terapisi öncesi ve sonrasında değerlendirilmiştir. Araştırma örneklemi, BDT grubuna atanan 12 çocuk ve bekleme listesindeki 12 çocuk ile onların anne ve babaları olmak üzere toplam 72 kişiden oluşmuştur. Araştırmaya katılan her iki gruptaki çocuklara, terapiye başlamadan önce ve terapi sonlandıktan sonra Çocuklar İçin Durumluluk ve Süreklilik Kaygı Ölçekleri (STAI-I ve II) ile Bireysel Bilgi Formu; çocukların anne ve babalarına da, STAI-I ve II ie Bireysel Bilgi Formu uygulanmıştır.
Bulgular: Verilerin analizi non-parametrik bir test olan Wilcoxon ile yapılmıştır. Tedavi grubundaki çocukların BDGT sonrasındaki hem durumluk hem de süreklik kaygı düzeylerinin terapi öncesine göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha düşük olduğu (z=-2.549 p<.01; z=-2.828 p<.001) bulunmuştur. Bunun yanı sıra, tedavi grubundaki çocukların terapi sonrasındaki anksiyete düzeylerinin karşılaştırma grubundakilerden de düşük olduğu bulunmuştur. Ayrıca çocukları tedavi grubundaki hem annelerin hem de babaların anksiyete düzeylerinin çocuklarına uygulanan terapi sonrasında terapi öncekine ve karşılaştırma grubundaki anne-babalara göre anlamlı düzeyde daha düşük olduğu bulunmuştur.
Sonuç: Çocuklara uygulanan BDGT ardından çocukların anksiyete düzeylerinin hem tedavi öncesine göre hem de karşılaştırma grubuna göre düşük bulunması, BDGT’nin çocuklarda anksiyete düzeyini azaltmada etkili olduğu şeklinde yorumlanabilir. Ayrıca hem annelerin hem de babaların kaygı düzeylerinin çocuklarına uygulanan BDGT ardından düşmesi, anksiyete tedavisinde tüm ailenin önemli olduğunu göstermektedir. Literatürdeki birçok araştırmada da, çocukların anksiyete semptomlarının ortaya çıkmasında ailelerinin rolü olduğu bulunmuştur.
Anahtar Sözcükler: Bilişsel davranışçı grup terapisi (BDGT), çocuk, anksiyete bozuklukları
Abstract:
Efficacy of Cognitive Behavioral Group Therapy (CBGT) among children with anxiety disorders
Objective: It was aimed to investigate efficacy of Cognitive behavioral group therapy (CBGT) in childhood anxiety disorders by pre and post therapy.
Method: Trial sample was obtained from an university outpatient child psychiatry clinic. Therapy group (n=12) was selected from children and their parents whom was diagnosed as DSM-IV childhood anxiety disorder. And comparation group (n=12) was selected from children and their parents whom was in the waiting list. The total sample includes 72 indivudual. Before and after CBGT; sociodemographic data questionnaire and State-Trait Anxiety Inventory for Children was applied to children, State-Trait Anxiety Inventory was applied to parents.
Results: Data analysis was done by Wilcoxon non-parametric test. Children whom in therapy group both state and trait anxiety levels was significantly reduced after CBGT sessions (z=-2.549 p<.01; z=-2.828 p<.001). There were significant differences between children of therapy group and the comparation group in wich state and trait anxiety levels . For parents from therapy group, state and trait anxiety levels was significantly reduced after CBGT sessions which were applied to their offsprings. Also there were significant differences between parents of therapy group and the comparation group both state and trait anxiety levels .
Conclusion: Anxiety levels were reduced significantly after CBGT sessions and also differences between therapy and the comparation groups were important. Therefore it was interpreted that CBGT was effective for reducing anxiety levels in children. Anxiety levels of parents were reduced after their children’s CBGT sessions; it is showed that whole family is playing an important role in anxiety treatment. Many research in the literature highlights that parents play crucial role in emerging anxiety sympoms of their children.
Key words: Cognitive behavior group therapy (CBGT), children, anxiety disorders
GİRİŞ
Anksiyete bozuklukları, çocukluk ve ergenlik dönemlerinde görülen en yaygın bozukluklardan birisidir. Çocuklarda yaygınlığının %5-18 arasında; ergenlik döneminde ise, %0,3-12,9 arasında değiştiği bildirilmektedir (Anderson ve ark. 1987, Benjamin ve ark. 1990, Costello 1989, McGee ve ark. 1990, Kandil-Tanrıöver 2007, Oltmans ve Emery 2012 ).
Çocukluk döneminde görülen geçici korkular ve anksiyete, çocuğun gelişiminin normal bir parçası olarak kabul edilir. Ancak normal çocukluk dönemi korkuları ile patolojik düzeydeki anksiyeteyi birbirinden ayırt etmenin çok kolay olmadığı belirtilmektedir (Kramer ve ark. 2010, MacLeod ve Mathews 2012, Oltmans ve Emery 2012). Kişinin, kendisine ya da başkalarına zarar gelmesinden korkması, belli bir durum hakkında yoğun endişelenmesi, belirgin düzeyde stres hissetmesi, akademik ya da sosyal işlevsellik düzeyinde bozulmalar gibi durumlara yol açan korkular ise, patolojik anksiyete olarak sınıflandırılabilmektedir. Çocuklarda sıklıkla baş ağrısı, karın ağrısı ve irritabl bağırsak sendromu gibi fiziksel belirtiler görülür. Bu fiziksel belirtilerin anksiyeteye eşlik eden somatik semptomlar olduğu göz ardı edilmemelidir. Çocuklarda görülen anksiyete bozukluklarının alt tiplerinde ayırıcı tanı yapmanın da zor olduğu; yaygın anksiyete ve ayrılık anksiyetesi bozukluklarının ise oldukça sık görüldüğü bildirilmektedir (Ehrenreich-May ve Bilek 2012, Epkins 2002, Velting ve ark 2004, Spence 1998, Stirling ve ark. 2006, Storch ve ark. 2006, Birmaher ve Brent 2007, Kandil-Tanrıöver 2007,).
DSM-IV ve DSM-V’te bebeklik, çocukluk ve ergenlik döneminde ilk defa tanınan bozukluklar başlığı altında yer alan ayrılık anksiyetesi bozukluğu, sadece çocukluk dönemine ait tek aksiyete bozukluğu olarak sınıflandırılmıştır. Çocukluk döneminde görülen diğer anksiyete bozulukları (yaygın anksiyete bozukluğu, sosyal fobi, özgül fobi, obsesif kompulsif bozukluk, travma sonrası stres bozukluğu, akut stres bozukluğu, vb) ise, yaşam boyu olan ve çocukları da içerip yetişkinlikte tanı konulan bozukluklar olarak sınıflandırılmıştır (APA 1994).
Çocukluk ve ergenlik dönemlerinde oldukça sık görülen anksiyete bozukluklarının tedavisinde bilişsel davranışçı terapi (BDT) uygulamalarının önemli bir yer tuttuğu belirtilmektedir (Ehrenreich-May ve Bilek 2012, Hallion ve Ruscio 2011, Hofman ve ark. 2012, Kendall ve ark. 1997, MacLeod ve Mathews 2012, Öngider 2014, Richardson ve ark. 2010, Seligman ve Ollendick 2011, Weersing ve ark. 2012). Bireysel Bilişsel Davranışçı Terapi (BDT), aileye yönelik BDT ve grup Bilişsel Davranışçı Terapi formları etkili yöntemler olarak görülmektedir. BDT, birçok bileşenden oluşur, bunlardan bazıları; değerlendirme, psiko-eğitim, başa çıkma yöntemleri (örneğin, bedensel eğitim ve başa çıkma yöntemleri, kendisiyle konuşma, olumsuz düşüncelerin daha olumlu ve yapıcı düşüncelerle değiştirilmesi ve sorun çözme teknikleri) maruz bırakma (exposure), anksiyeteyi yönetmek gibidir (Chorpita ve ark, Chambless 1995, Friedberg ve ark. 2010, Foa ve ark 2003, Gosch ve ark 2006, Hofmann ve ark. 2012, Kelly ve Kendall 2012, MacLeod ve Mathews 2012, Öngider 2014, Soechting ve ark. 1998).
Ayrıca çocuklardaki anksiyete bozukluklarında Bilişsel Davranışçı Grup Terapisinin (BDGT) etkili olduğu bildirilmektedir (Barrett 1998). Bu terapilerden birisi de, Rose (1994) tarafından geliştirilen Bilişsel Davranışçı Grup Terapisidir (BDGT). İki yönüyle diğer BDT’lerden farklıdır. İlk farkı, terapi sırasında model alma ve operant stratejiler daha fazla kullanılmaktadır. Diğer fark ise, grup üyeleri arasındaki etkileşimin terapiye katkısı daha yoğun olmasıdır (Rose 1994).
BDGT eğitimi ve süpervizyonu almış bir terapist tarafından uygulanmalıdır. Terapistin yanı sıra yardımcı terapist (co-terapist) kullanılabilir. Yardımcı terapist, genellikle terapi eğitimi alan bir kişidir. Ancak genellikle yardımcı terapist çok aktif bir rol üstlenmez. Eğer grup çok büyük değilse (6-8 kişi arası) seansları bir terapist sürdürebilir. Eğer isterse bir yardımcı terapist kullanabilir. Ancak eğer grup 8 kişiden büyükse o durumda mutlaka bir yardımcı terapist kullanılmalıdır.
Rose (1994) tarafından geliştirilen BDGT gibi rehber kitaplı terapi programlarında, terapistin izleyeceği bütün prosedürler ayrıntılı olarak belirtilmiştir. BDT programları uygulanırken son derece dikkatli olunmalıdır. Çünkü programda yazılanlar, harfiyen uygulanmaya çalışılırken, çocuğun bilişsel ve duygusal düzeyi, ihtiyaçları ve bakış açısı göz ardı edilirse programın etkili olmadığı, daha da kötüsü çocuğa zarar verebileceği belirtilmektedir (Gosch ve ark 2006).
Çocukların birçok davranışında ebeveynlerini model aldıkları bilinmektedir. Ebeveynlik stillerinin kuşaklar boyu incelendiği bir araştırmada, anne ve babaların ebeveynlik stillerinin kendi ebeveynlerinin stillerinden etkilendiği bildirilmiştir (Tanaka ve ark. 2009).
Bunun yanı sıra, birçok araştırmada çocukların anksiyete semptomlarının ortaya çıkmasında ailelerinin rolü olduğu bulunmuştur. Ebeveynlerin, çocuklarla tartışması, aşırı kontrolcü olmaları, çocukların ebeveynleri model alması gibi yollarla doğrudan ya da dolaylı olarak çocuklarının uyumunu bozacak şekilde anksiyetelerini provoke ettikleri belirtilmektedir (Ginsburg ve ark. 2004, Wood ve ark. 2004).
Ayrıca çocukların anksiyete bozukluklarının tedavisinde ailenin de terapi sürecine dahil edilmesinin, tedavinin etkinliğinin arttırılması açısından önemli olduğu belirtilmektedir (Suveg ve ark. 2006).
Son yıllarda ülkemizde de çocuklara yönelik bilişsel davranışçı terapiye yönelik çalışmalar yapılmaktadır. Bunlardan bir tanesi, Sorias ve ark. (2009) tarafından “Korku Avcısı” adlı bireysel bilişsel davranışçı terapi programına yönelik bir rehber kitap ve bir çalışma kitabının hazırlanmasıdır.
Bu çalışmada, bilişsel davranışçı grup terapisinin anksiyete bozukluğu tanısı almış çocuklar üzerindeki etkililiğinin incelenmesi için, terapisi öncesi ve sonrasında hem çocukların hem de anne ve babalarının anksiyete düzeyleri üzerindeki etkileri araştırılmıştır. Araştırmada cevap aranan sorulardan ilki, anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların aksiyete düzeyi, bilişsel davranışçı grup terapisinin (BDT) ardından farklılaşmakta mıdır? İkinci soru ise, çocuklara uygulanan bilişsel davranışçı grup terapisinin ardından anne ve babaların anksiyete düzeylerinde bir farklılaşma olacak mıdır?
GEREÇ ve YÖNTEMLER
Örneklem:
Araştırmanın örneklemi, Dokuz Eylül Üniversitesi ÇERSAH Polikliniği’ne başvuran ve anksiyete bozukluğu tanısı almış çocuklar arasından seçilmiştir. Bu çocuklardan 12 tanesi 2 ayrı terapi,grubuna atanmış, kalanlar arasından bu grupla yaş, cinsiyet, sosyo-ekonomik düzey açısından benzer olanlar bekleme listesine alınmış ve karşılaştırma grubu olarak belirlenmiştir. Ayrıca bu çocukların anne ve babalarında araştırmaya dahil edilmiştir. Araştırmaya katılan hem terapi hem de karşılaştırma gruplarındaki çocuklara, terapiye başlamadan önce ve terapi sonlandıktan sonra Çocuklar İçin Durumluluk ve Süreklilik Kaygı Ölçeği ile Bireysel Bilgi Formu uygulanmıştır. Çocukların anne ve babalarına ise, çocuklarının terapisi başlamadan önce ve terapi sonlandıktan sonra STAI Durumluluk ve Süreklilik Kaygı Envanteri ve Bireysel Bilgi Formu uygulanmıştır.
Araştırmada Kullanılan Ölçekler:
I. Çocuklar İçin Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri: Spielberger tarafından 1973’te geliştirilen bu ölçeklerin ülkemizdeki geçerlik ve güvenirlik çalışmaları Özusta tarafından 1995 yılında gerçekleştirmiştir.
9-12 yaş grubu çocuklarında durumluk ve sürekli kaygı düzeyini ölçmek amacıyla kullanılmaktadır. Ölçeğin geçerlik ve güvenirlik çalışmaları ilköğretimin 3, 4, 5 ve 6. sınıflarına devam eden toplam 724 çocukla yapılmıştır. Bireysel ya da grup olarak uygulanabilmektedir.
1. Sürekli Kaygı Ölçeği (STAI-I): Kaygı yatkınlığının yanı sıra kalıcı bireysel farklılıkları ölçmeyi amaçlar. Ölçek toplam 20 maddeden oluşmaktadır. Çocuğun genellikle nasıl hissettiğini oluş sıklığına göre değerlendirir. “Evde sinirlerim bozulur” ya da “Ellerim titrer” gibi ifadeler, “hemen hemen hiç”, “bazen” ve “sık sık” seçeneklerinden biriyle yanıtlanır. Ölçekten alınacak puanlar 20-60 arasındadır, puanların artışı sürekli kaygıdaki artışı ifade etmektedir.
2. Durumluk Kaygı Ölçeği (STAI-II): Çocuklardan o anda kendilerini nasıl hissettiklerini değerlendirmeleri ve “Kendimi çok öfkeli hissediyorum, öfkeli hissediyorum, hissetmiyorum” gibi ifadelerden en uygununu işaretlemeleri istenir. Toplam madde sayısı 20’dir. Alınabilecek en düşük puan 20, en yüksek puan ise 60’tır.
II. STAI Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri
Durumluk ve sürekli kaygı seviyelerini ayrı ayrı saptamak amacıyla Spielberger tara¬fından 1970 yılında geliştirilmiş olan Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri, kısa ifadelerden oluşan bir öz – değer¬lendirme anketidir. Türkçeye Öner ve Le Compte (1985) tarafından uyarlanmıştır.
Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri toplam kırk maddeden oluşan iki ayrı ölçeği içerir. Durumluk Kaygı Ölçeği bireyin belirli bir anda ve belirli ko¬şullarda kendisini nasıl hissettiğini betimlemesini, içinde bulunduğu duruma ilişkin duygularını dik¬kate alarak cevaplamasını gerektirir.
İŞLEM:
Araştırmanın yapılabilmesi için önce araştırma önerisi Dokuz Eylül Üniversitesi ÇERSAH Polikliniği’nde sunulmuş ve Anabilim dalı akademik kurulundan araştırmanın yapılabilmesi için olur alınmıştır. Daha sonra, ÇERSAH Polikliniği’ne ayaktan başvuran ve bir çocuk psikiyatrisi uzmanı tarafından DSM-IV tanı ölçütlerine göre anksiyete bozukluğu tanısı verilmiş çocuklar BDGT için kısaca bilgilendirilerek tedavi için istekli olanlar klinikte çalışan ve terapiyi uygulayacak olan doktorası, BDT eğitimi ve supervizyon almış olan bir klinik psikologa yönlendirilmiştir. Bu süreçte, çocuğu izleyen çocuk psikiyatrisi uzmanı tarafından bilgi formu düzenlenerek hastanın dosyasına eklenmiş ve değerlendirilme talep edilmiştir. yönlendirilen her çocuğun dosyası ve bilgi formu klinik psikolog tarafından incelenmiş; ardından çocuk ve anne-babayla ayrı ayrı görüşme yapılarak bilgi alınmıştır. Görüşme sonrasında, terapi grubu için uygun olduğu düşünülen çocuk ve anne-babasına grup süreci hakkında bilgi verilmiş; ardından tedavi sürecine katılmak isteyip istemedikleri tekrar sorulmuştur. BDGT’ne ve araştırmaya katılayı kabul eden anne-babalarından bilgilendirilmiş onam formları alınmıştır. Grup terapisi için seçilen 12 çocuk tedavi grubuna atanırken, oluşturulan bekleme listesindeki çocuklardan 12 tanesi karşılaştırma grubuna atanmıştır. Bu atama sırasında tedavi grubundaki çocuklarla yaş, cinsiyet, sosyo-demografik özellikler gibi araştırma sonuçlarını etkileyebilecek değişkenler açısından bir eşleme yapılmıştır. Böylece, çalışmanın tedavi ve karşılaştırma grupları belirlenmiştir. Ardından her 2 grupta yer alan çocuklara ve onların anne-babalarına araştırmada kullanılan ölçekler uygulanmıştır. Ayrıca çocukların öğretmenlerine grup sürecini ve tedavi amaçlarını anlatan birer mektup gönderilerek öğretmenlerden çocukların okuldaki durumu ile ilgili yazılı bilgi istenmiştir.
Terapi için seçim kriterleri:
Anksiyete bozukluğu tanısı alan (OKB hariç) çocuklar terapi ve karşılaştırma gruplarına atanmıştır. Homojen bir grup olması için OKB hariç, sadece anksiyete bozukluğu tanısı alan çocuklar seçilmiştir. Diğer seçim kriterleri ise şunlardır: 11-13 yaş arasında, her hafta 1,5 saat terapiye katılabilecek, ayrıca hem ebeveyn hem de çocuk tarafından grup terapisine katılım için onay verenler. Bir diğer seçim kriteri ise, terapist tarafından grup etkileşiminden yararlanabileceği öngörülen (agresif, saldırgan ve kaçıngan özellikleri grup etkileşimini bozacak düzeyde olan çocuklar gruba dahil edilmemiştir) çocuklardır. BDGT için uygun olan çocukların seçiminin ardından terapi gruplarına başlanmıştır. Bekleme listesinde yer alan karşılaştırma grubuna ise, ölçekler uygulandıktan sonra kısaca bilgi verilerek yaklaşık 3 aylık bir bekleme süreleri olacağı açıklanmıştır. Ayrıca bu sürenin sonunda ölçeklerin uygulanması için tekrar polikliniğe davet edilecekleri de belirtilmiştir.
Terapi grubunun özellikleri:
Gruplar, 3’ü kız, 3’ü erkek olmak üzere toplam 6 kişilik 2 grup olmak üzere toplamda 12 üyeden oluşmuştur. Çocuklarda grubun etkililiği ve homojenliği açısından, eğer grup her iki cinsiyetten olacaksa iki cinsiyetten eşit sayıda üye içermesinin daha uygun olacağı belirtilmektedir (Rose 1998). Araştırma örneklemini oluşturan çocuklar 11-13 yaş arasındadır. Yaş aralığının dar tutulmasının nedeni de, grup etkileşiminde yaşça akran çocukların daha rahat iletişim kurabilmelerini sağlamaktır.
Grup Terapisine Hazırlık Süreci:
Terapist tarafından, grup üyelerinin seçim görüşmelerinden sonra, gruba uygun olduğu düşünülen her çocuk ve anne babaları ile tekrar bireysel görüşme yapmıştır. Bu görüşmelerde çocuklar hakkında daha fazla bilgi alınmaya çalışılmış; ayrıca grup süreci hakkında da daha ayrıntılı bilgi verilmiştir. Bu görüşmelerin bir amacı da, ilk grup seansı öncesinde terapist ile çocuklar arasındaki bir ilişkinin oluşturulmasına da yardımcı olmaktır. Gruba dahil edilen çocukların anksiyete bozukluğu tanısı aldıkları ve çoğunun sosyal anksiyete semptomları gösterdiği göz önünde bulundurulduğunda, çocukların grup öncesinde terapistle birden çok defa bir araya gelmesinin bir ilişki kurulmaya başlaması için etkili olabileceği öngörülmüştür. Terapi grubundaki çocuklar ailelerinin ve kendi okullarının uygun olduğu zamanlar sorularak 2 gruba ayrılmıştır. Gruplardan birinin saati sabah, diğeri ise öğleden sonra saatlerine ayarlanmıştır.
Terapi Seansları:
Grup terapisi seanslarının, haftada bir gün olması, 1,5 saat sürmesi ve 12 hafta boyunca devam etmesi planlanmıştır. Toplam 1,5 saat süren gruplarda, yaklaşık 70 dakika çalışıldıktan sonra kalan son 20 dakikanın 10 dakikası grup oyununa, 10 dakikası ise, yeme-içme etkinliğine ayrılmıştır. Oyunlar, grubun hep birlikte oynayabileceği (tabu, adam asmaca, isim-şehir, vb) oyunlar arasından grup kararı ile seçilmiştir. Yeme-içme etkinliği için ise, her hafta bir çocuk gönüllü olarak görev almış ve gruba yiyecek-içecek bir şeyler getirmiştir. Yeme-içime faaliyeti için anne-baba ile yapılan görüşme sırasında bilgi verilmiş ve ebeveynlerle birlikte gruplara gönderecekleri yiyeceklerin özelliklerine karar verilmiştir.
İlk grubu temel amacı oryantasyon, grup bağlılığının oluşturulması ve motivasyonun güçlendirilmesidir. İlk grup seansına üyelerin tanışması ile başlanmıştır. Tanışma alıştırması ile üyelerin hem birbirini tanıması hem de gruba ısınması amaçlanmaktadır. Bu amaçla çocukların tek tek kendilerini tanıtmaları yerine birbirlerini tanıtmaları istenmiştir. Bizim gruplarımızdaki çocukların hepsinin sosyal fobik özelliklerinin olması nedeniyle, birbirlerini tanıtma egzersizi oldukça zor ancak çok yararlı olmuştur.
Çocuklara verilen birbirlerini tanıtma görevi şu şekildedir: öncelikle grup ikişerli alt gruplara ayrılmış ve çocukların birbirlerini tanıtacak şekilde 5’er dakikalık görüşmeler yapmaları istenmiştir. Bu görüşmelerde alacakları bilgiler hakkında bir şablon verilmiş; ancak bu şablondaki bilgiler dışında istedikleri başka bilgileri de alabilmeleri konusunda serbest bırakılmışlardır. Daha sonra aldıkları bilgilerle birbirlerini tanıtacakları kısa konuşmalar yapmaları istenmiştir.
Terapi programındaki bu standart uygulamaya rağmen, bizim grubumuzda çocukların birbirlerini tanıtmaları sırasında yaşadıkları zorluklar üzerine terapist göreve dahil olmuş ve önce kendisini tanıtmıştır. Bu müdahaleden sonra, çocukların bu görevi yapmaları daha kolay hale gelmiştir.
Tanışma sürecinden sonra terapi anlaşması yapılır. Bu çocuklar ile yapılan yazılı bir anlaşmadır. Bu anlaşmada grupta nelerin yapılıp nelerin yapılmayacağı yer almaktadır ve her çocuk bu anlaşmayı okuyarak altını imzalar. Ayrıca çocukların gruba bağlılığını arttırmak için kendi belirleyecekleri bir grup ismi seçmeleri istenir. Bizim grubumuzda isim seçimi oldukça zorlu olmuştur. Çocuklar fikirlerini söylemek ve tartışmak konusunda ilk seansta oldukça büyük güçlük yaşamışlardır. Sonunda önerilerin tahtaya yazılarak oylanması ile sorun çözülmüştür. Çocuklar tarafından grubun ismi seçilmiştir. Bu isim, çocukların birçoğunun bildikleri bir bilgisayar oyunundan alınmıştır.
Daha sonraki seanslarda ise anksiyeteyi azaltmaya yönelik çalışmalar yapılmıştır. Grupta terapist, öncelikle tedavi planlarına araç oluşturmak ve uygulamaların kalitesini attırmak amacıyla hedef oluşturulmasını sağlamaya çalışmıştır. Gruplarda her bir grup üyesi için bireysel ve ayrıca grup için tedavi hedefleri oluşturulmuştur. Daha sonra bu hedeflere ulaşmak için, egzersizler, ödevler ve diğer terapi teknikleriyle çalışılmaya başlanmıştır.
Grup sürecinde kullanılan temel müdahale teknikleri şunlardır: bireysel ve grup egzersizleri, bireysel ve grup ödevleri, problem çözme becerilerinin arttırılmasına yönelik alıştırmalar, grupta pekiştireç ve uyaran kontrolüne yönelik çalışmalar, model alma, başa çıkma teknikleri, relaksasyon teknikleri, grup dışı görevler; ayrıca, tedaviye sosyal ve eğlence aktivitelerinin entegrasyonu gibidir.
BULGULAR:
Araştırmada elde edilen bulgular önce araştırmaya dahil edilen örneklemin demografik özellikleri açısından incelenmiştir. Araştırmanın örneklemi, anksiyete bozukluğu tanısı almış 12 çocuk tedavi grubunda, 12 çocuk bekleme listesindeki karşılaştırma grubunda; ayrıca, çocukların anne ve babaları olmak üzere toplam 72 kişiden oluşmaktadır. Terapi grubundaki 12 çocuktan 6’sı kız, 6’sı erkektir. Bunlar her 2 terapi grubuna eşit olarak dağıtılmıştır. Böylece her iki terapi grubu da 3 kız, 3 erkek üyeden oluşmuştur. Aynı şekilde karşılaştırma grubundaki çocukların da 6’sı kız, 6’sı erkektir. Çocuklar 11-13 yaş arasındadır.
Örneklemin yaş ortalamaları incelendiğinde, tedavi grubundaki çocukların yaş ortalamalarının 12,1 ± 2,8; bekleme listesindeki karşılaştırma grubundaki çocukların yaş ortalamaları ise, 12,7
± 3,1’dir. Çocukları tedavi grubunda yer alan annelerin yaş ortalamaları ise, 35,3 ±4,2; karşılaştırma grubunda yer alan annelerin yaş ortalamaları ise, 36,7 ±4,8’dir. Çocukları tedavi grubunda yer alan babaların yaş ortalamalarının 39,2 ± 5.3; karşılaştırma grubunda yer alan babaların yaş ortalamalarının ise, 40,5 ± 5.9 olduğu bulunmuştur.
Araştırmanın temel amacı olan, bilişsel davranışçı grup terapisinin anksiyete bozukluğu tanısı almış çocuklar üzerindeki etkililiğinin incelenmesi için, çocukların anksiyete düzeyleri terapisi öncesi ve sonrasında değerlendirilmiştir. Bu bağlamda araştırmanın hipotezi, bilişsel davranışçı grup terapisi uygulanan çocukların anksiyete düzeyinin terapi sonrasında düşeceği şeklinde belirlenmiştir. Ayrıca terapi grubundaki çocukların terapi sonrasındaki anksiyete düzeylerinin karşılaştırma grubundaki çocuklara göre anlamlı düzeyde düşeceği beklenmektedir. Araştırmada elde edilen verilerin analizi non-parametrik test olan Wilcoxon ile yapılmıştır.
Araştırmada cevap aranan ilk soru, anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların anksiyete düzeylerinin, bilişsel davranışçı grup terapisi öncesi ve sonrasında farklılaşıp farklılaşmadığıdır.
Çocukların BDGT sonrasındaki durumluk (STAI-I) ve süreklik kaygı (STAI-II) puan ortalamalarının (40.00, 41.17) düzeylerinin terapi öncesindeki STAI-I ve STAI-II puan ortalamalarına (54.50, 56.17) göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha düşük olduğu (z=-2.549 p<.01; z=-2.828 p<.001) bulunmuştur. Başka bir deyişle, çocukların hem durumluk (STAI-I) hem de süreklik kaygı (STAI-II) düzeylerinin BDGT sonrasında anlamlı düzeyde azaldığı saptanmıştır. Araştırmanın hipotezi, bilişsel davranışçı grup terapisi uygulanan çocukların anksiyete düzeyinin terapi sonrasında düşeceğidir. Böylece araştırmanın hipotezi doğrulanmıştır.
Araştırmada cevap aranan ikinci soru ise, tedavi grubundaki çocuklar ile bekleme listesinde yer alan karşılaştırma grubundaki çocukların anksiyete düzeyleri arasında anlamlı farklılaşma olup olmadığıdır. Tedavi ve karşılaştırma gruplarındaki çocukların anksiyete düzeyleri arasında tedavi öncesinde (ön-testte) fark bulunmazken (z=-1.732 p>.05; z=-1.512 p>.05); tedavi grubundaki çocukların terapi sonrasındaki anksiyete düzeylerinin karşılaştırma grubundakilerden de düşük olduğu bulunmuştur z=-2.214 p<.01; z=-2.208 p<.01) (bulgular Tablo 2’de sunulmuştur).
Araştırmada cevap aranan üçüncü soru ise, anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların anne ve babalarının kaygı düzeylerinin, çocuklarına uygulanan terapi öncesi ve sonrasında farklılaşıp farklılaşmadığıdır. Bu amaçla, anne ve babalara çocuklarına uygulanan terapi öncesi ve sonrasında uygulanan durumluk ve sürekli Kaygı Envanteri (STAI-I ve STAI-II) sonuçları ayrı ayrı karşılaştırılmıştır. Cevap aranan sorulardan birisi, çocuklarına uygulanan bilişsel davranışçı grup terapisinin ardından annelerin anksiyete düzeylerinde bir farklılaşma olacak mıdır? Elde edilen bulgular incelendiğinde, çocukları tedavi grubundaki annelerin anksiyete düzeyleri ile karşılaştırma grubundaki annelerin anksiyete düzeyleri arasında terapi öncesinde anlamlı bir farklılaşma bulunmamıştır. Ancak çocukları tedavi grubundaki annelerin anksiyete düzeyleri, çocuklarına uygulanan terapi sonrasında karşılaştırma grubundaki annelerin anksiyete düzeylerine göre istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde düşmüştür. çocuklarına uygulanan terapi öncesinde farklılaşmazken; tedavi sonrasında ile bekleme listesinde yer alan karşılaştırma grubundaki çocukların anksiyete düzeyleri arasında Anne hem de babalardan elde edilen bulguların çocukların bulgularına benzer olduğu görülmüştür.
Elde edilen sonuçlara göre, çocuklarına uygulanan terapi sonrasında annelerin hem durumluk kaygı hem de süreklik kaygı (STAI-I ve STAI-II) puan ortalamalarının (39.83, 40.50) terapi önceki STAI-I ve STAI-II puan ortalamalarına (51.67, 52.33) göre anlamlı düzeyde daha düşük olduğu (z= -2.207 p<.05, z= -2.207 p< .05) bulunmuştur.
Araştırmada cevap aranan son soru ise, anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların babalarının kaygı düzeylerinin, çocuklarına uygulanan terapi öncesi ve sonrasında farklılaşıp farklılaşmadığıdır. Babalardan elde edilen bulguların annelerin bulgularına benzer olduğu görülmüştür. Çocukları tedavi grubundaki babaların anksiyete düzeyleri ile karşılaştırma grubundaki babaların anksiyete düzeyleri arasında terapi öncesinde anlamlı bir farklılaşma bulunmamıştır. Ancak çocukları tedavi grubundaki babaların anksiyete düzeyleri, çocuklarına uygulanan terapi sonrasında karşılaştırma grubundaki babaların anksiyete düzeylerine göre istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde düşmüştür.
Çocuklarına uygulanan terapi sonrasında babaların durumluk ve süreklik kaygı (STAI-I ve STAI-II) puan ortalamalarının (37.17, 38.50) terapi önceki STAI-I ve STAI-II puan ortalamalarına (44.33, 46.00) göre anlamlı düzeyde daha düşük olduğu (z= -2.232 p<0,05, z= -2.214 p< 0,05) bulunmuştur.
TARTIŞMA:
Çalışmamızdan elde dilen bulgulara göre, anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların BDGT sonrasındaki durumluk ve süreklik kaygı düzeylerinin, terapi öncesine göre daha düşük olduğu saptanmıştır. Ayrıca tedavi ve karşılaştırma gruplarındaki çocukların terapi öncesindeki anksiyete düzeyleri arasında anlamlı bir fark yokken, terapi sonrasında son-test sonuçları açısından anlamlı farklılaşma vardır. BDGT almış çocukların durumluk ve süreklik kaygı düzeyleri bekleme listesinde yer alan karşılaştırma grubundaki çocuklara göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde düşmüştür. Benzer şekilde, bu çocukların anne ve babalarının kaygı düzeylerinin de, çocuklarına uygulanan BDGT’nin ardından terapi öncesine göre daha düşük olduğu bulunmuştur. Çocuklardakine benzer şekilde tedavi ve karşılaştırma grubunda yer alan çocukların anne-babalarının tedavi sonrasında farklılaştığı bulunmuştur. Çocukları tedavi grubunda yer alan anne-babaların anksiyete düzeyleri çocuklar karşılaştırma grubunda olanlara göre anlamlı düzeyde azalmıştır. Bu bulgular, çocuklara uygulanan BDGT’sinin çocuklarda anksiyete düzeyini azaltmada etkili olduğu şeklinde yorumlanabilir. Benzer şekilde çocuklarının anksiyete düzeyi azalan anne-babaların anksiyete düzeyleri de çocuklarınınkine paralel olarak azalmaktadır. Burada dikkat çeken bir diğer nokta, anne-babalara bilgilendirme dışında herhangi bir teröpatik müdahalenin yapılmamış olmasıdır.
Bu bulguların yanı sıra, terapi sonrasında tedavi grubundaki çocukları anne ve babalarıyla bir değerlendirme toplantısı yapılmıştır. Bu toplantıda terapi süreci hakkında anne ve babalar bilgilendirilmiş; ardından da çocuklarında ve kendilerinde herhangi bir değişiklik olup olmadığı ebeveynlere sözel olarak da sorularak değerlendirilmiştir. Tüm anne ve babalar terapi sonrasında çocuklarında çok olumlu değişiklikler olduğunu gözlemlediklerini; ayrıca çocukların öğretmenlerinden de okuldaki olumlu değişiklikler hakkında bilgi aldıklarını belirtmişlerdir. Çocuklarında olan değişikliklerin yanı sıra, tüm anne ve babalar çocuklarıyla iletişimlerindeki değişikliklerin kendilerini de olumlu etkilediğini ve terapi öncesine göre kendilerini daha az gergin hissettiklerini sözel olarak ifade etmişlerdir.
Ayrıca, terapinin başlamasından önce çocukların öğretmenlerine gönderilen mektuplar ile öğretmenlerden terapi sürecinde çocukları gözlemlemeleri rica edilmişti. Terapi sonrasında da, öğretmenlere çocuğun okuldaki durumunda herhangi bir değişiklik olup olmadığı yazılı olarak sorularak bilgi alınmıştır. Tüm çocukların öğretmenlerinden gelen yazılı bilgilerde çocukların sınıfta ve okulda daha katılımcı oldukları; hem öğretmenleri hem de arkadaşlarıyla iletişimlerinde iyileşmeler olduğuna dair olumlu geri bildirimler alınmıştır.
Terapi öncesi ve sonrasının istatistiksel olarak değerlendirilmesinin yanı sıra, hem çocukların kendi sözel bildirimleri (self-report) hem de ebeveynlerinin sözel bildirimleri çocuklara uygulanan terapi sürecinin etkililiğini ispatlar niteliktedir. Ayrıca öğretmenlerden alınan yazılı bilgilerin de terapi sürecinin etkililiğini desteklediği düşünülmektedir.
BDT ile ilgili literatür incelendiğinde, anksiyete bozukluklarında çocuklara uygulanan terapi sonrasında benzer birçok araştırma bulgusu olduğu görülmektedir (Amerikan Psikiyatri Birliği 1994, Creswell ve ark. 2008, Kendall 1994). Çocuklarda özellikle grup terapisinin etkililiği gösteren çalışmalar da dikkat çekicidir (Hoag ve Burlingame 1997).
Bunun yanı sıra, literatürde çocuklarda anksiyete bozukluğunun tedavisinde bilişsel davranışçı grup terapisinin (BDGT) etkili olduğunu bildiren çalışmalar vardır. Bu tip benzer araştırmaların, Çocuklarda BDGT’nin anksiyete bozukluğunun tedavisinde bizim çalışmamızda elde ettiğimiz bulguları destekler nitelikte olduğu düşünülmektedir (Barrett 1998; Ehrenreich-May ve Bilek 2012, Hallion ve Ruscio 2011, Hofmann ve ark. 2012, Kelly ve ark. 2012, Kendall ve Hedtke 2006, Lumpkin ve ark, 2002, Rossello´ ve ark. 2008, Silverman ve ark. 1999).
Ayrıca hem annelerin hem de babaların kaygı düzeylerinin çocuklarına uygulanan BDGT ardından düştüğü bulunmuştur. Ancak anne ve babalara çocuklarının durumu ve terapi süreci ile ilgili bilgi verilmesi dışında herhangi bir müdahalede bulunulmamıştır. Bu bağlamda, anne ve babaların anksiyete düzeyindeki azalmanın sadece çocuklarının terapi sürecine bağlı olduğu düşünülmektedir. Bu bulgu, çocukların anksiyete düzeyinin azalması anne ve babalarının anksiyete düzeylerinin de azalmasını sağlamıştır şeklinde yorumlanabilir.
Literatürde, benzer şekilde bulgular vardır. Ebeveynlerin, çocuklarla tartışması, aşırı kontrolcü olmaları, çocukların ebeveynleri model alması gibi yollarla doğrudan ya da dolaylı olarak çocuklarının uyumunu bozacak şekilde anksiyetelerini provoke ettikleri belirtilmektedir (Ginsburg ve ark. 2004, Wood ve ark. 2004).
Ayrıca, bizim çalışmamızdaki bulgulara benzer şekilde çocukların anksiyete tedavisinde ebeveynlerin anksiyete düzeylerinin rolü olduğunu gösteren çalışmalar vardır (Barrett 1998, Cobham ve ark. 1998, Choate ve ark. 2005, Chorpita 2004,). Çocukların anksiyete tedavisinde ebeveynlerin rolü üzerine farklı çalışmalar da vardır. Örneğin çocukların anksiyete tedavisinde ebeveyn eğitiminin etkili olduğunu bildiren çalışmalar vardır (Hoag ve Burlingame 1997, Eisen ve Silverman 1993).Ülkemizde yapılan bir çalışmada anne ve çocukların anksiyete düzeyleri değerlendirilmiş; sonuçta anne ve çocukların anksiyete düzeylerinin birbirinden etkilendiği belirtilmiştir (Öngider 2011).
Bu araştırmadan elde edilen bulgular ve literatürde bu bulguları destekleyen araştırma bulguları göz önünde bulundurulduğunda, anksiyete bozukluğu olan çocukların değerlendirilmesinde ve tedavisinde ailenin önemi ortaya çıkmaktadr. Literatürde de, terapiye başlamadan önce aileden değerlendirme alınmasının ve ailenin terapi sürecine dahil edilmesinin, çocuğun anksiyetesinin nedeninin anlaşılması ve tedavi süreci için önemli olduğu belirtilmektedir (Kendall ve Hedtke 2006, McLeod ve Wood 2007, Suveg ve ark. 2006, Weersing ve ark. 2012 ).
Sonuç:
Anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların BDGT sonrasındaki anksiyete düzeylerinin, terapi öncesine göre daha düşük olduğu bulunmuştur. Ayrıca BDGT sonrasında, terapi grubunda yer alan çocukların anksiyete düzeylerinin karşılaştırma grubundakilere göre anlamlı düzeyde düştüğü de saptanmıştır. Çocuklara benzer şekilde, hem annelerin hem de babaların anksiyete düzeylerinin çocuklarına uygulanan BDGT ardından düştüğü bulunmuştur. Çocukların bulgularına paralel şekilde terapi ve karşılaştırma gruplarından yer alan çocukların anne-babalarının anksiyete düzeyleri arasında da anlamlı farklılaşmalar bulunmuştur. Ancak anne ve babalara çocuklarının anksiyete düzeyleri ve terapi süreci hakkında bilgi verilmesi dışında herhangi bir müdahale yapılmamıştır. Buna rağmen anne ve babaların anksiyete düzeylerinin azalmasının oldukça anlamlı olduğu düşünülmektedir. Ülkemizde daha önce yapılan bir çalışmada kadınlara uygulanan BDT sonucunda anksiyete düzeylerinde anlamlı düzeyde azalma saptanmıştır (Öngider, 2013). Bundan sonra yapılacak çalışmalarda, farklı örneklem gruplarıyla çalışılmasının; örneğin, anksiyete bozukluğu tanısı almış hem ebeveynler hem de çocuklarına uygulanacak BDT ile yapılacak bir araştırmanın, ebeveynlere müdahaleyi de içermesinin, çocuklar açısından daha etkili sonuçlar ortaya çıkarabileceği düşünülmektedir. Ayrıca anksiyete bozuklukları dışında depresyon, yeme bozuklukları, gibi farklı psikopatoloji gruplarında yer alan çocuklarla sürdürülecek BDGT’nin etkili sonuçlar verebileceği; ayrıca, bu çalışmaların ülkemizdeki bu alandaki literatür ve uygulama alanlarına önemli katkılar sağlayacağı düşünülmektedir.
Çalışmamızın bazı kısıtlılıkları da bulunmaktadır. Bunlardan ilki, örneklem grubunun küçük olmasıdır. Ancak terapi çalışmalarında çok büyük bir örneklem grubu ile çalışmak her zaman kolay olmamaktadır. Ayrıca çalışmamız uygulanan iki grup ile bekleme listesindeki karşılaştırma grubunun karşılaştırmasını içermektedir. Araştırmamızın bir diğer kısıtlılığı ise, terapi grubunu tek bir terapistin yürütmesidir. Ancak birden çok terapistin ayrı ayrı yaptığı grupların karşılaştırılmasının araştırma yöntemleri açısından daha yararlı olacağı düşünülmektedir. Tüm bu nedenlerle, bundan sonra yapılacak araştırmalarda daha geniş bir örneklem ile ve birden çok terapistin yaptığı grupların karşılaştırılması önerilebilir.
Sonuç olarak, bu araştırmada elde edilen bulgular ve bu bulguları destekleyen literatürdeki benzer çalışmalar, çocuklarda anksiyete bozukluklarının tedavisinde BDGT’nin etkinli bir yöntem olduğunu göstermektedir.
KAYNAKLAR
1. Albeno AM, Chorpina BF, Barlow DH (1996) Childhood anxiety disorders. In Mash EJ, Barkley RA ve ark. (Ed) Child psychopathology. New york: Guilford Pres, s. 196-241.
2. Almerigogna J et al. (2007). A State of High Anxiety: How Non-Supportive Interviewers can Increase the Suggestibility of Child Witnesses, Appl Cogn Psychol, 21: 963–974.
3. Amerikan Psikiyatri Birliği (1994) Mental Bozuklukların Tanısal ve Sayımsal El Kitabı, dördüncü baskı (DSM-IV) (Çev. Ed. E. Köroğlu) Hekimler Yayın Birliği, Ankara, 2007.
4. Axelson DA, Birmaher B. Relation Between Anxiety And Depressive Disorders In Childhood And Adolescence. Depress Anxiety 2001; 14:67–78
5. Barrett PM (1998). Evaluation of cognitive-behavioral group treatments for childhood anxiety disorders. J Clin Child Psychol, 27 (4),:459–468.
6. Barrett PM, Dadds, MR, Rapee RM (1996). Family treatment of childhood anxiety: A controlled trial. J Consult and Clin Psychol, 64: 333–342.
7. Barrett, P. M., Duffy, A. L., Dadds, M. R., & Rapee, R. M. (2001). Cognitive–behavioral treatment of anxiety disorders in children: long-term (6-year) follow-up. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 69, 135–141.
8. Birmaher B, Brent DA (2007). Work Group on Quality Issues. Practice parameter for the assessment and treatment of children and adolescents with depressive disorder. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry, 46: 1503-26.
9. Cobham VE, Dadds MR, Spence SH (1998). The role of parental anxiety in the treatment of childhood anxiety. J Consult Clin Psychol, 66: 893–905.
10. Choate ML, Pincus DB, Eyberg SM, Barlow DH (2005). Parent-child interaction therapy for treatment of separation anxiety disorder in young children: A pilot study. Cognit Behav Pract, 12: 126–135.
11. Chorpita BF, Taylor AA, Francis SE, Moffitt CE, Austin AA (2004). Efficacy of modular cognitive behavior therapy for childhood anxiety disorders. Beh Ther, 35: 263–287.
12. Creswell C, ve ark (2008). Treatment of Child Anxiety: An Exploratory Study of the Role of Maternal Anxiety and Behaviours in Treatment Outcome. Clin Psychol Psychother, 15: 38–44.
13. Ehrenreich-May J, Bilek EL (2012) The Development of a Transdiagnostic, Cognitive Behavioral Group Intervention for Childhood Anxiety Disorders and Co-Occurring Depression Symptoms. Cognitive and Behavioral Practice, 19 (1): 41–55.
14. Eisen AR, Silverman WK (1993). Should I relax or change my thoughts? A preliminary examination of cognitive therapy, relaxation training, and their combination with overanxious children. J Cognit Psychother, 7: 265–279.
15. Epkins CC (2002). A comparison of two self-report measures of children’s social anxiety in clinical and community samples. J Clin Child Adolesc Psychol, 31: 69–79.
16. Friedberg RD, McClure JM, Garcia JH (2010) Cognitive Therapy Techniques for Children and Adolescents: Tools for Enhancing Practice.
17. Gosch EA, Flannery-Schroeder E, Mauro CF, Compton SN (2006). Principles of Cognitive-Behavioral Therapy for Anxiety Disorders in Children. J Cognit Psychother, 20(3): 247-262.
18. Ginsburg GS, Siqueland L, Masia-Warner C, Hedtke KA (2004). Anxiety disorders in children: Family matters. Cognit Behav Pract, 11: 28-43.
19. Hallion LS, Ruscio AM (2011) A meta-analysis of the effect of cognitive bias modification on anxiety and depression. Psychological Bulletin, 137 (6): 940-958.
20. Hoag MJ, Burlingame GM (1997). Evaluating the effectiveness of child and adolescent group treatment: A meta-analytic review. J Clin Child Psychol, 26: 234–246.
21. Hofmann SG, Asnaani A, Vonk IJJ, Sawyer AT, Fabg A (2012) The Efficacy of Cognitive Behavioral Therapy: A Review of Meta-analyses. Cognitive Therapy and Research, 36 (5): 427-440.
22. Kandil-Tanrıöver S (2007). Anksiyete bozuklukları ve Ayrılma Anksiyetesi bozuklukluğu. Çocuk ve ergen ruh sağlığı ve hastalıkları. Soykan-Aysev A, Işık-Taner Y (Eds), İstanbul. Asimetri Paralel, s.441-530.
23. Kane MT, Kendall PC (1989). Anxiety disorders in children: A multiple-baseline evaluation of a cognitive-behavioral treatment. Behav Ther, 20: 499–508.
24. Kelly A, O'Neil MA, Kendall PC (2012) Role of Comorbid Depression and Co-occurring Depressive Symptoms in Outcomes for Anxiety-Disordered Youth Treated with Cognitive-Behavioral Therapy. Child & Family Behavior Therapy, 34 (3): 197-209.
25. Kendall PC (1994). Treating anxiety disorders in children: Results of a randomized clinical trial. J Consult Clin Psychol, 62: 100–110.
26. Kendall PC (2000). Cognitive-behavioral therapy for anxious children: Therapist manual (2nd ed.). Ardmore, PA: Workbook Publishing.
27. Kramer GP, Bernstein DA, Phares V (2010) Introduction to Clinical Psychology. Seventh Edition. Pearson, New Jersey, s: 358-395.
28. Lumpkin PW, Silverman WK, Weems CF, Markham MR, Kurtines WM (2002). Treating a heterogeneous set of anxiety disorders in youths with group cognitive behavioral therapy: A partially nonconcurrent multiple-baseline evaluation. Behav Ther, 33: 163–177.
29. Masia-Warner C, Storch EA, Pincus DB, Klein RG, Heimberg RG, Liebowitz MR (2003) The Liebowitz Social Anxiety Scale for Children and Adolescents: an initial psychometric investigation. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 42: 1076–1084.
30. MacLeod C, Mathews A (2012) Cognitive Bias Modification Approaches to Anxiety. Annual Review of Clinical Psychology, 8: 189-217.
31. MacLeod BD, Wood JJ, Weisz JR (2007). Examining the association between parenting and child anxiety: A meta-analysis. Clin Psychol Rev, 27(2): 155–172.
32. Nakamura B J, Pestle S L, Chorpita B F (2009). Differential Sequencing of Cognitive-Behavioral Techniques for Reducing Child and Adolescent Anxiety. J Cognit Psychother, 23(2): 114-135.
33. Oltmans TF, Emery RE (2012). Abnormal Psychology. 7th. Ed. Pearson, New Jersey, s:419-448.
34. Öngider N (2013). Bilişsel Davranışçı Terapi (BDT)’nin Boşanma Sonrasında Kadınların Depresyon, Anksiyete ve Yalnızlık Semptomlarında Etkinliği: Bir Pilot Çalışma. Bilişsel Davranışçı Psikoterapi ve Araştırmalar Dergisi, 2: 147-155.
35. Öngider N (2011). Anksiyete Düzeyleri Açısından Boşanmış ve Evli Anneler ile Çocuklarının İncelenmesi. Nöropsikiyatri Arşivi Dergisi/Archives of Neuropsychiatry, 2011; 48(1): 66-70.
36. Öngider N (2014). Bilissel Davranişci Terapinin Duygu Durum ve Anksiyete Bozukluğu Olan Çocuk ve Ergenlerde Kullanımı: Bir Gözden Geçirme Çalışması. Bilişsel Davranışçı Psikoterapi ve Araştırmalar Dergisi, 3(2): 99-108.
37. Özusta HŞ (1995). Çocuklar İçin Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri Uyarlama, Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması. Türk Psikoloji Dergisi, 10: 32-44.
38. Richardson T, Stallard P, Velleman S (2010) Computerised Cognitive Behavioural Therapy for the Prevention and Treatment of Depression and Anxiety in Children and Adolescents: A Systematic Review. Clinical Child and Family Psychology Review, 13 (3): 275-90.
39. Seligman LD, Ollendick TH (2011) Cognitive Behavioral Therapy for Anxiety Disorders in Youth. Child Adolesc Psychiatr Clin N Am, 20(2): 217-238.
40. Silverman WK, Kurtines WM, Ginsburg GS, Weems CF, Lumpkin PW, Carmichael DH (1999). Treating anxiety disorders in children with group cognitive-behavioral therapy: A randomized clinical trial. J Consult Clin Psychol, 67: 675–687.
41. Spence SH (1998). A measure of anxiety symptoms among children. Behav Res Ther, 36: 545–566.
42. Stirling LJ, Eley TC, Clark DM (2006). Preliminary Evidence for an Association Between Social Anxiety Symptoms and Avoidance of Negative Faces in School-Age Children. J Clin Child and Adolesc Psychol, 35(3): 440–445.
43. Sorias O, Bildik T, Tekinsav-Sütcü S, Aydın A (2009) Korku Avcısı. Anksiyete Bozukluğu Olan Çocuklar için Bilişsel Davranışçı Terapi Rahberi. Ege Üni.Yayınları, İzmir.
44. Storch EA, Masia-Warner C, Heidgerken AD, Fisher PH, Pincus DB, Liebowitz MR (2006). Factor Structure of the Liebowitz Social Anxiety Scale for Children and Adolescents Child Psychiatry. Hum Dev, 37: 25–37
45. Suveg C, Roblek TL, Robin J, Krain A, Aschenbrand S, Ginsburg GS (2006). Parental Involvement When Conducting Cognitive-Behavioral Therapy for Children With Anxiety Disorders. J Cognit Psychother, 20(3): 287-299.
46. Tanaka M, Kitamura T, Chen Z, Murakami M, Goto Y (2009). Do Parents Rear their Children as they were Reared Themselves? Intergenerational Transmission of Parental Styles (Warmth and Control) and Possible Mediation by Personality Traits. The Open Fam Stud J, 2: 82-90
47. Velting ON, Setzer NJ, Albano AM (2004). Update on and advances in assessment and cognitivebehavioral treatment of anxiety disorders in children and adolescents. Professional Psychology: ResPract, 35(l): 42-54.
48. Weersing VR , Rozenman MS, Maher-Bridge M, Campo JV (2012) Anxiety, Depression, and Somatic Distress: Developing a Transdiagnostic Internalizing Toolbox for Pediatric Practice. Cognitive and Behavioral Practice, 19 (1): 68–82.
49. Wood J, McLeod BD, Sigman M., Hwang WC, Chu BC (2003). Parenting and childhood anxiety: Theory, empirical findings and future directions. J Child Psychol Psychiatry App Discip, 44(1): 134–151.
Yrd.Doç.Dr. Nilgün Öngider Gregory
Özet:
Amaç: Bu araştırmanın amacı, anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların, terapi öncesi ve sonrasında değerlendirilerek bilişsel davranışçı grup terapisi etkililiğinin incelenmesidir.
Yöntem: Araştırmanın amacı doğrultusunda, bir üniversite hastanesinin çocuk ve ergen ruh sağlığı ve hastalıkları polikliniğine ayaktan başvuran; anksiyete bozukluğu tanısı almış çocuklar terapisi öncesi ve sonrasında değerlendirilmiştir. Araştırma örneklemi, BDT grubuna atanan 12 çocuk ve bekleme listesindeki 12 çocuk ile onların anne ve babaları olmak üzere toplam 72 kişiden oluşmuştur. Araştırmaya katılan her iki gruptaki çocuklara, terapiye başlamadan önce ve terapi sonlandıktan sonra Çocuklar İçin Durumluluk ve Süreklilik Kaygı Ölçekleri (STAI-I ve II) ile Bireysel Bilgi Formu; çocukların anne ve babalarına da, STAI-I ve II ie Bireysel Bilgi Formu uygulanmıştır.
Bulgular: Verilerin analizi non-parametrik bir test olan Wilcoxon ile yapılmıştır. Tedavi grubundaki çocukların BDGT sonrasındaki hem durumluk hem de süreklik kaygı düzeylerinin terapi öncesine göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha düşük olduğu (z=-2.549 p<.01; z=-2.828 p<.001) bulunmuştur. Bunun yanı sıra, tedavi grubundaki çocukların terapi sonrasındaki anksiyete düzeylerinin karşılaştırma grubundakilerden de düşük olduğu bulunmuştur. Ayrıca çocukları tedavi grubundaki hem annelerin hem de babaların anksiyete düzeylerinin çocuklarına uygulanan terapi sonrasında terapi öncekine ve karşılaştırma grubundaki anne-babalara göre anlamlı düzeyde daha düşük olduğu bulunmuştur.
Sonuç: Çocuklara uygulanan BDGT ardından çocukların anksiyete düzeylerinin hem tedavi öncesine göre hem de karşılaştırma grubuna göre düşük bulunması, BDGT’nin çocuklarda anksiyete düzeyini azaltmada etkili olduğu şeklinde yorumlanabilir. Ayrıca hem annelerin hem de babaların kaygı düzeylerinin çocuklarına uygulanan BDGT ardından düşmesi, anksiyete tedavisinde tüm ailenin önemli olduğunu göstermektedir. Literatürdeki birçok araştırmada da, çocukların anksiyete semptomlarının ortaya çıkmasında ailelerinin rolü olduğu bulunmuştur.
Anahtar Sözcükler: Bilişsel davranışçı grup terapisi (BDGT), çocuk, anksiyete bozuklukları
Abstract:
Efficacy of Cognitive Behavioral Group Therapy (CBGT) among children with anxiety disorders
Objective: It was aimed to investigate efficacy of Cognitive behavioral group therapy (CBGT) in childhood anxiety disorders by pre and post therapy.
Method: Trial sample was obtained from an university outpatient child psychiatry clinic. Therapy group (n=12) was selected from children and their parents whom was diagnosed as DSM-IV childhood anxiety disorder. And comparation group (n=12) was selected from children and their parents whom was in the waiting list. The total sample includes 72 indivudual. Before and after CBGT; sociodemographic data questionnaire and State-Trait Anxiety Inventory for Children was applied to children, State-Trait Anxiety Inventory was applied to parents.
Results: Data analysis was done by Wilcoxon non-parametric test. Children whom in therapy group both state and trait anxiety levels was significantly reduced after CBGT sessions (z=-2.549 p<.01; z=-2.828 p<.001). There were significant differences between children of therapy group and the comparation group in wich state and trait anxiety levels . For parents from therapy group, state and trait anxiety levels was significantly reduced after CBGT sessions which were applied to their offsprings. Also there were significant differences between parents of therapy group and the comparation group both state and trait anxiety levels .
Conclusion: Anxiety levels were reduced significantly after CBGT sessions and also differences between therapy and the comparation groups were important. Therefore it was interpreted that CBGT was effective for reducing anxiety levels in children. Anxiety levels of parents were reduced after their children’s CBGT sessions; it is showed that whole family is playing an important role in anxiety treatment. Many research in the literature highlights that parents play crucial role in emerging anxiety sympoms of their children.
Key words: Cognitive behavior group therapy (CBGT), children, anxiety disorders
GİRİŞ
Anksiyete bozuklukları, çocukluk ve ergenlik dönemlerinde görülen en yaygın bozukluklardan birisidir. Çocuklarda yaygınlığının %5-18 arasında; ergenlik döneminde ise, %0,3-12,9 arasında değiştiği bildirilmektedir (Anderson ve ark. 1987, Benjamin ve ark. 1990, Costello 1989, McGee ve ark. 1990, Kandil-Tanrıöver 2007, Oltmans ve Emery 2012 ).
Çocukluk döneminde görülen geçici korkular ve anksiyete, çocuğun gelişiminin normal bir parçası olarak kabul edilir. Ancak normal çocukluk dönemi korkuları ile patolojik düzeydeki anksiyeteyi birbirinden ayırt etmenin çok kolay olmadığı belirtilmektedir (Kramer ve ark. 2010, MacLeod ve Mathews 2012, Oltmans ve Emery 2012). Kişinin, kendisine ya da başkalarına zarar gelmesinden korkması, belli bir durum hakkında yoğun endişelenmesi, belirgin düzeyde stres hissetmesi, akademik ya da sosyal işlevsellik düzeyinde bozulmalar gibi durumlara yol açan korkular ise, patolojik anksiyete olarak sınıflandırılabilmektedir. Çocuklarda sıklıkla baş ağrısı, karın ağrısı ve irritabl bağırsak sendromu gibi fiziksel belirtiler görülür. Bu fiziksel belirtilerin anksiyeteye eşlik eden somatik semptomlar olduğu göz ardı edilmemelidir. Çocuklarda görülen anksiyete bozukluklarının alt tiplerinde ayırıcı tanı yapmanın da zor olduğu; yaygın anksiyete ve ayrılık anksiyetesi bozukluklarının ise oldukça sık görüldüğü bildirilmektedir (Ehrenreich-May ve Bilek 2012, Epkins 2002, Velting ve ark 2004, Spence 1998, Stirling ve ark. 2006, Storch ve ark. 2006, Birmaher ve Brent 2007, Kandil-Tanrıöver 2007,).
DSM-IV ve DSM-V’te bebeklik, çocukluk ve ergenlik döneminde ilk defa tanınan bozukluklar başlığı altında yer alan ayrılık anksiyetesi bozukluğu, sadece çocukluk dönemine ait tek aksiyete bozukluğu olarak sınıflandırılmıştır. Çocukluk döneminde görülen diğer anksiyete bozulukları (yaygın anksiyete bozukluğu, sosyal fobi, özgül fobi, obsesif kompulsif bozukluk, travma sonrası stres bozukluğu, akut stres bozukluğu, vb) ise, yaşam boyu olan ve çocukları da içerip yetişkinlikte tanı konulan bozukluklar olarak sınıflandırılmıştır (APA 1994).
Çocukluk ve ergenlik dönemlerinde oldukça sık görülen anksiyete bozukluklarının tedavisinde bilişsel davranışçı terapi (BDT) uygulamalarının önemli bir yer tuttuğu belirtilmektedir (Ehrenreich-May ve Bilek 2012, Hallion ve Ruscio 2011, Hofman ve ark. 2012, Kendall ve ark. 1997, MacLeod ve Mathews 2012, Öngider 2014, Richardson ve ark. 2010, Seligman ve Ollendick 2011, Weersing ve ark. 2012). Bireysel Bilişsel Davranışçı Terapi (BDT), aileye yönelik BDT ve grup Bilişsel Davranışçı Terapi formları etkili yöntemler olarak görülmektedir. BDT, birçok bileşenden oluşur, bunlardan bazıları; değerlendirme, psiko-eğitim, başa çıkma yöntemleri (örneğin, bedensel eğitim ve başa çıkma yöntemleri, kendisiyle konuşma, olumsuz düşüncelerin daha olumlu ve yapıcı düşüncelerle değiştirilmesi ve sorun çözme teknikleri) maruz bırakma (exposure), anksiyeteyi yönetmek gibidir (Chorpita ve ark, Chambless 1995, Friedberg ve ark. 2010, Foa ve ark 2003, Gosch ve ark 2006, Hofmann ve ark. 2012, Kelly ve Kendall 2012, MacLeod ve Mathews 2012, Öngider 2014, Soechting ve ark. 1998).
Ayrıca çocuklardaki anksiyete bozukluklarında Bilişsel Davranışçı Grup Terapisinin (BDGT) etkili olduğu bildirilmektedir (Barrett 1998). Bu terapilerden birisi de, Rose (1994) tarafından geliştirilen Bilişsel Davranışçı Grup Terapisidir (BDGT). İki yönüyle diğer BDT’lerden farklıdır. İlk farkı, terapi sırasında model alma ve operant stratejiler daha fazla kullanılmaktadır. Diğer fark ise, grup üyeleri arasındaki etkileşimin terapiye katkısı daha yoğun olmasıdır (Rose 1994).
BDGT eğitimi ve süpervizyonu almış bir terapist tarafından uygulanmalıdır. Terapistin yanı sıra yardımcı terapist (co-terapist) kullanılabilir. Yardımcı terapist, genellikle terapi eğitimi alan bir kişidir. Ancak genellikle yardımcı terapist çok aktif bir rol üstlenmez. Eğer grup çok büyük değilse (6-8 kişi arası) seansları bir terapist sürdürebilir. Eğer isterse bir yardımcı terapist kullanabilir. Ancak eğer grup 8 kişiden büyükse o durumda mutlaka bir yardımcı terapist kullanılmalıdır.
Rose (1994) tarafından geliştirilen BDGT gibi rehber kitaplı terapi programlarında, terapistin izleyeceği bütün prosedürler ayrıntılı olarak belirtilmiştir. BDT programları uygulanırken son derece dikkatli olunmalıdır. Çünkü programda yazılanlar, harfiyen uygulanmaya çalışılırken, çocuğun bilişsel ve duygusal düzeyi, ihtiyaçları ve bakış açısı göz ardı edilirse programın etkili olmadığı, daha da kötüsü çocuğa zarar verebileceği belirtilmektedir (Gosch ve ark 2006).
Çocukların birçok davranışında ebeveynlerini model aldıkları bilinmektedir. Ebeveynlik stillerinin kuşaklar boyu incelendiği bir araştırmada, anne ve babaların ebeveynlik stillerinin kendi ebeveynlerinin stillerinden etkilendiği bildirilmiştir (Tanaka ve ark. 2009).
Bunun yanı sıra, birçok araştırmada çocukların anksiyete semptomlarının ortaya çıkmasında ailelerinin rolü olduğu bulunmuştur. Ebeveynlerin, çocuklarla tartışması, aşırı kontrolcü olmaları, çocukların ebeveynleri model alması gibi yollarla doğrudan ya da dolaylı olarak çocuklarının uyumunu bozacak şekilde anksiyetelerini provoke ettikleri belirtilmektedir (Ginsburg ve ark. 2004, Wood ve ark. 2004).
Ayrıca çocukların anksiyete bozukluklarının tedavisinde ailenin de terapi sürecine dahil edilmesinin, tedavinin etkinliğinin arttırılması açısından önemli olduğu belirtilmektedir (Suveg ve ark. 2006).
Son yıllarda ülkemizde de çocuklara yönelik bilişsel davranışçı terapiye yönelik çalışmalar yapılmaktadır. Bunlardan bir tanesi, Sorias ve ark. (2009) tarafından “Korku Avcısı” adlı bireysel bilişsel davranışçı terapi programına yönelik bir rehber kitap ve bir çalışma kitabının hazırlanmasıdır.
Bu çalışmada, bilişsel davranışçı grup terapisinin anksiyete bozukluğu tanısı almış çocuklar üzerindeki etkililiğinin incelenmesi için, terapisi öncesi ve sonrasında hem çocukların hem de anne ve babalarının anksiyete düzeyleri üzerindeki etkileri araştırılmıştır. Araştırmada cevap aranan sorulardan ilki, anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların aksiyete düzeyi, bilişsel davranışçı grup terapisinin (BDT) ardından farklılaşmakta mıdır? İkinci soru ise, çocuklara uygulanan bilişsel davranışçı grup terapisinin ardından anne ve babaların anksiyete düzeylerinde bir farklılaşma olacak mıdır?
GEREÇ ve YÖNTEMLER
Örneklem:
Araştırmanın örneklemi, Dokuz Eylül Üniversitesi ÇERSAH Polikliniği’ne başvuran ve anksiyete bozukluğu tanısı almış çocuklar arasından seçilmiştir. Bu çocuklardan 12 tanesi 2 ayrı terapi,grubuna atanmış, kalanlar arasından bu grupla yaş, cinsiyet, sosyo-ekonomik düzey açısından benzer olanlar bekleme listesine alınmış ve karşılaştırma grubu olarak belirlenmiştir. Ayrıca bu çocukların anne ve babalarında araştırmaya dahil edilmiştir. Araştırmaya katılan hem terapi hem de karşılaştırma gruplarındaki çocuklara, terapiye başlamadan önce ve terapi sonlandıktan sonra Çocuklar İçin Durumluluk ve Süreklilik Kaygı Ölçeği ile Bireysel Bilgi Formu uygulanmıştır. Çocukların anne ve babalarına ise, çocuklarının terapisi başlamadan önce ve terapi sonlandıktan sonra STAI Durumluluk ve Süreklilik Kaygı Envanteri ve Bireysel Bilgi Formu uygulanmıştır.
Araştırmada Kullanılan Ölçekler:
I. Çocuklar İçin Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri: Spielberger tarafından 1973’te geliştirilen bu ölçeklerin ülkemizdeki geçerlik ve güvenirlik çalışmaları Özusta tarafından 1995 yılında gerçekleştirmiştir.
9-12 yaş grubu çocuklarında durumluk ve sürekli kaygı düzeyini ölçmek amacıyla kullanılmaktadır. Ölçeğin geçerlik ve güvenirlik çalışmaları ilköğretimin 3, 4, 5 ve 6. sınıflarına devam eden toplam 724 çocukla yapılmıştır. Bireysel ya da grup olarak uygulanabilmektedir.
1. Sürekli Kaygı Ölçeği (STAI-I): Kaygı yatkınlığının yanı sıra kalıcı bireysel farklılıkları ölçmeyi amaçlar. Ölçek toplam 20 maddeden oluşmaktadır. Çocuğun genellikle nasıl hissettiğini oluş sıklığına göre değerlendirir. “Evde sinirlerim bozulur” ya da “Ellerim titrer” gibi ifadeler, “hemen hemen hiç”, “bazen” ve “sık sık” seçeneklerinden biriyle yanıtlanır. Ölçekten alınacak puanlar 20-60 arasındadır, puanların artışı sürekli kaygıdaki artışı ifade etmektedir.
2. Durumluk Kaygı Ölçeği (STAI-II): Çocuklardan o anda kendilerini nasıl hissettiklerini değerlendirmeleri ve “Kendimi çok öfkeli hissediyorum, öfkeli hissediyorum, hissetmiyorum” gibi ifadelerden en uygununu işaretlemeleri istenir. Toplam madde sayısı 20’dir. Alınabilecek en düşük puan 20, en yüksek puan ise 60’tır.
II. STAI Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri
Durumluk ve sürekli kaygı seviyelerini ayrı ayrı saptamak amacıyla Spielberger tara¬fından 1970 yılında geliştirilmiş olan Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri, kısa ifadelerden oluşan bir öz – değer¬lendirme anketidir. Türkçeye Öner ve Le Compte (1985) tarafından uyarlanmıştır.
Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri toplam kırk maddeden oluşan iki ayrı ölçeği içerir. Durumluk Kaygı Ölçeği bireyin belirli bir anda ve belirli ko¬şullarda kendisini nasıl hissettiğini betimlemesini, içinde bulunduğu duruma ilişkin duygularını dik¬kate alarak cevaplamasını gerektirir.
İŞLEM:
Araştırmanın yapılabilmesi için önce araştırma önerisi Dokuz Eylül Üniversitesi ÇERSAH Polikliniği’nde sunulmuş ve Anabilim dalı akademik kurulundan araştırmanın yapılabilmesi için olur alınmıştır. Daha sonra, ÇERSAH Polikliniği’ne ayaktan başvuran ve bir çocuk psikiyatrisi uzmanı tarafından DSM-IV tanı ölçütlerine göre anksiyete bozukluğu tanısı verilmiş çocuklar BDGT için kısaca bilgilendirilerek tedavi için istekli olanlar klinikte çalışan ve terapiyi uygulayacak olan doktorası, BDT eğitimi ve supervizyon almış olan bir klinik psikologa yönlendirilmiştir. Bu süreçte, çocuğu izleyen çocuk psikiyatrisi uzmanı tarafından bilgi formu düzenlenerek hastanın dosyasına eklenmiş ve değerlendirilme talep edilmiştir. yönlendirilen her çocuğun dosyası ve bilgi formu klinik psikolog tarafından incelenmiş; ardından çocuk ve anne-babayla ayrı ayrı görüşme yapılarak bilgi alınmıştır. Görüşme sonrasında, terapi grubu için uygun olduğu düşünülen çocuk ve anne-babasına grup süreci hakkında bilgi verilmiş; ardından tedavi sürecine katılmak isteyip istemedikleri tekrar sorulmuştur. BDGT’ne ve araştırmaya katılayı kabul eden anne-babalarından bilgilendirilmiş onam formları alınmıştır. Grup terapisi için seçilen 12 çocuk tedavi grubuna atanırken, oluşturulan bekleme listesindeki çocuklardan 12 tanesi karşılaştırma grubuna atanmıştır. Bu atama sırasında tedavi grubundaki çocuklarla yaş, cinsiyet, sosyo-demografik özellikler gibi araştırma sonuçlarını etkileyebilecek değişkenler açısından bir eşleme yapılmıştır. Böylece, çalışmanın tedavi ve karşılaştırma grupları belirlenmiştir. Ardından her 2 grupta yer alan çocuklara ve onların anne-babalarına araştırmada kullanılan ölçekler uygulanmıştır. Ayrıca çocukların öğretmenlerine grup sürecini ve tedavi amaçlarını anlatan birer mektup gönderilerek öğretmenlerden çocukların okuldaki durumu ile ilgili yazılı bilgi istenmiştir.
Terapi için seçim kriterleri:
Anksiyete bozukluğu tanısı alan (OKB hariç) çocuklar terapi ve karşılaştırma gruplarına atanmıştır. Homojen bir grup olması için OKB hariç, sadece anksiyete bozukluğu tanısı alan çocuklar seçilmiştir. Diğer seçim kriterleri ise şunlardır: 11-13 yaş arasında, her hafta 1,5 saat terapiye katılabilecek, ayrıca hem ebeveyn hem de çocuk tarafından grup terapisine katılım için onay verenler. Bir diğer seçim kriteri ise, terapist tarafından grup etkileşiminden yararlanabileceği öngörülen (agresif, saldırgan ve kaçıngan özellikleri grup etkileşimini bozacak düzeyde olan çocuklar gruba dahil edilmemiştir) çocuklardır. BDGT için uygun olan çocukların seçiminin ardından terapi gruplarına başlanmıştır. Bekleme listesinde yer alan karşılaştırma grubuna ise, ölçekler uygulandıktan sonra kısaca bilgi verilerek yaklaşık 3 aylık bir bekleme süreleri olacağı açıklanmıştır. Ayrıca bu sürenin sonunda ölçeklerin uygulanması için tekrar polikliniğe davet edilecekleri de belirtilmiştir.
Terapi grubunun özellikleri:
Gruplar, 3’ü kız, 3’ü erkek olmak üzere toplam 6 kişilik 2 grup olmak üzere toplamda 12 üyeden oluşmuştur. Çocuklarda grubun etkililiği ve homojenliği açısından, eğer grup her iki cinsiyetten olacaksa iki cinsiyetten eşit sayıda üye içermesinin daha uygun olacağı belirtilmektedir (Rose 1998). Araştırma örneklemini oluşturan çocuklar 11-13 yaş arasındadır. Yaş aralığının dar tutulmasının nedeni de, grup etkileşiminde yaşça akran çocukların daha rahat iletişim kurabilmelerini sağlamaktır.
Grup Terapisine Hazırlık Süreci:
Terapist tarafından, grup üyelerinin seçim görüşmelerinden sonra, gruba uygun olduğu düşünülen her çocuk ve anne babaları ile tekrar bireysel görüşme yapmıştır. Bu görüşmelerde çocuklar hakkında daha fazla bilgi alınmaya çalışılmış; ayrıca grup süreci hakkında da daha ayrıntılı bilgi verilmiştir. Bu görüşmelerin bir amacı da, ilk grup seansı öncesinde terapist ile çocuklar arasındaki bir ilişkinin oluşturulmasına da yardımcı olmaktır. Gruba dahil edilen çocukların anksiyete bozukluğu tanısı aldıkları ve çoğunun sosyal anksiyete semptomları gösterdiği göz önünde bulundurulduğunda, çocukların grup öncesinde terapistle birden çok defa bir araya gelmesinin bir ilişki kurulmaya başlaması için etkili olabileceği öngörülmüştür. Terapi grubundaki çocuklar ailelerinin ve kendi okullarının uygun olduğu zamanlar sorularak 2 gruba ayrılmıştır. Gruplardan birinin saati sabah, diğeri ise öğleden sonra saatlerine ayarlanmıştır.
Terapi Seansları:
Grup terapisi seanslarının, haftada bir gün olması, 1,5 saat sürmesi ve 12 hafta boyunca devam etmesi planlanmıştır. Toplam 1,5 saat süren gruplarda, yaklaşık 70 dakika çalışıldıktan sonra kalan son 20 dakikanın 10 dakikası grup oyununa, 10 dakikası ise, yeme-içme etkinliğine ayrılmıştır. Oyunlar, grubun hep birlikte oynayabileceği (tabu, adam asmaca, isim-şehir, vb) oyunlar arasından grup kararı ile seçilmiştir. Yeme-içme etkinliği için ise, her hafta bir çocuk gönüllü olarak görev almış ve gruba yiyecek-içecek bir şeyler getirmiştir. Yeme-içime faaliyeti için anne-baba ile yapılan görüşme sırasında bilgi verilmiş ve ebeveynlerle birlikte gruplara gönderecekleri yiyeceklerin özelliklerine karar verilmiştir.
İlk grubu temel amacı oryantasyon, grup bağlılığının oluşturulması ve motivasyonun güçlendirilmesidir. İlk grup seansına üyelerin tanışması ile başlanmıştır. Tanışma alıştırması ile üyelerin hem birbirini tanıması hem de gruba ısınması amaçlanmaktadır. Bu amaçla çocukların tek tek kendilerini tanıtmaları yerine birbirlerini tanıtmaları istenmiştir. Bizim gruplarımızdaki çocukların hepsinin sosyal fobik özelliklerinin olması nedeniyle, birbirlerini tanıtma egzersizi oldukça zor ancak çok yararlı olmuştur.
Çocuklara verilen birbirlerini tanıtma görevi şu şekildedir: öncelikle grup ikişerli alt gruplara ayrılmış ve çocukların birbirlerini tanıtacak şekilde 5’er dakikalık görüşmeler yapmaları istenmiştir. Bu görüşmelerde alacakları bilgiler hakkında bir şablon verilmiş; ancak bu şablondaki bilgiler dışında istedikleri başka bilgileri de alabilmeleri konusunda serbest bırakılmışlardır. Daha sonra aldıkları bilgilerle birbirlerini tanıtacakları kısa konuşmalar yapmaları istenmiştir.
Terapi programındaki bu standart uygulamaya rağmen, bizim grubumuzda çocukların birbirlerini tanıtmaları sırasında yaşadıkları zorluklar üzerine terapist göreve dahil olmuş ve önce kendisini tanıtmıştır. Bu müdahaleden sonra, çocukların bu görevi yapmaları daha kolay hale gelmiştir.
Tanışma sürecinden sonra terapi anlaşması yapılır. Bu çocuklar ile yapılan yazılı bir anlaşmadır. Bu anlaşmada grupta nelerin yapılıp nelerin yapılmayacağı yer almaktadır ve her çocuk bu anlaşmayı okuyarak altını imzalar. Ayrıca çocukların gruba bağlılığını arttırmak için kendi belirleyecekleri bir grup ismi seçmeleri istenir. Bizim grubumuzda isim seçimi oldukça zorlu olmuştur. Çocuklar fikirlerini söylemek ve tartışmak konusunda ilk seansta oldukça büyük güçlük yaşamışlardır. Sonunda önerilerin tahtaya yazılarak oylanması ile sorun çözülmüştür. Çocuklar tarafından grubun ismi seçilmiştir. Bu isim, çocukların birçoğunun bildikleri bir bilgisayar oyunundan alınmıştır.
Daha sonraki seanslarda ise anksiyeteyi azaltmaya yönelik çalışmalar yapılmıştır. Grupta terapist, öncelikle tedavi planlarına araç oluşturmak ve uygulamaların kalitesini attırmak amacıyla hedef oluşturulmasını sağlamaya çalışmıştır. Gruplarda her bir grup üyesi için bireysel ve ayrıca grup için tedavi hedefleri oluşturulmuştur. Daha sonra bu hedeflere ulaşmak için, egzersizler, ödevler ve diğer terapi teknikleriyle çalışılmaya başlanmıştır.
Grup sürecinde kullanılan temel müdahale teknikleri şunlardır: bireysel ve grup egzersizleri, bireysel ve grup ödevleri, problem çözme becerilerinin arttırılmasına yönelik alıştırmalar, grupta pekiştireç ve uyaran kontrolüne yönelik çalışmalar, model alma, başa çıkma teknikleri, relaksasyon teknikleri, grup dışı görevler; ayrıca, tedaviye sosyal ve eğlence aktivitelerinin entegrasyonu gibidir.
BULGULAR:
Araştırmada elde edilen bulgular önce araştırmaya dahil edilen örneklemin demografik özellikleri açısından incelenmiştir. Araştırmanın örneklemi, anksiyete bozukluğu tanısı almış 12 çocuk tedavi grubunda, 12 çocuk bekleme listesindeki karşılaştırma grubunda; ayrıca, çocukların anne ve babaları olmak üzere toplam 72 kişiden oluşmaktadır. Terapi grubundaki 12 çocuktan 6’sı kız, 6’sı erkektir. Bunlar her 2 terapi grubuna eşit olarak dağıtılmıştır. Böylece her iki terapi grubu da 3 kız, 3 erkek üyeden oluşmuştur. Aynı şekilde karşılaştırma grubundaki çocukların da 6’sı kız, 6’sı erkektir. Çocuklar 11-13 yaş arasındadır.
Örneklemin yaş ortalamaları incelendiğinde, tedavi grubundaki çocukların yaş ortalamalarının 12,1 ± 2,8; bekleme listesindeki karşılaştırma grubundaki çocukların yaş ortalamaları ise, 12,7
± 3,1’dir. Çocukları tedavi grubunda yer alan annelerin yaş ortalamaları ise, 35,3 ±4,2; karşılaştırma grubunda yer alan annelerin yaş ortalamaları ise, 36,7 ±4,8’dir. Çocukları tedavi grubunda yer alan babaların yaş ortalamalarının 39,2 ± 5.3; karşılaştırma grubunda yer alan babaların yaş ortalamalarının ise, 40,5 ± 5.9 olduğu bulunmuştur.
Araştırmanın temel amacı olan, bilişsel davranışçı grup terapisinin anksiyete bozukluğu tanısı almış çocuklar üzerindeki etkililiğinin incelenmesi için, çocukların anksiyete düzeyleri terapisi öncesi ve sonrasında değerlendirilmiştir. Bu bağlamda araştırmanın hipotezi, bilişsel davranışçı grup terapisi uygulanan çocukların anksiyete düzeyinin terapi sonrasında düşeceği şeklinde belirlenmiştir. Ayrıca terapi grubundaki çocukların terapi sonrasındaki anksiyete düzeylerinin karşılaştırma grubundaki çocuklara göre anlamlı düzeyde düşeceği beklenmektedir. Araştırmada elde edilen verilerin analizi non-parametrik test olan Wilcoxon ile yapılmıştır.
Araştırmada cevap aranan ilk soru, anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların anksiyete düzeylerinin, bilişsel davranışçı grup terapisi öncesi ve sonrasında farklılaşıp farklılaşmadığıdır.
Çocukların BDGT sonrasındaki durumluk (STAI-I) ve süreklik kaygı (STAI-II) puan ortalamalarının (40.00, 41.17) düzeylerinin terapi öncesindeki STAI-I ve STAI-II puan ortalamalarına (54.50, 56.17) göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha düşük olduğu (z=-2.549 p<.01; z=-2.828 p<.001) bulunmuştur. Başka bir deyişle, çocukların hem durumluk (STAI-I) hem de süreklik kaygı (STAI-II) düzeylerinin BDGT sonrasında anlamlı düzeyde azaldığı saptanmıştır. Araştırmanın hipotezi, bilişsel davranışçı grup terapisi uygulanan çocukların anksiyete düzeyinin terapi sonrasında düşeceğidir. Böylece araştırmanın hipotezi doğrulanmıştır.
Araştırmada cevap aranan ikinci soru ise, tedavi grubundaki çocuklar ile bekleme listesinde yer alan karşılaştırma grubundaki çocukların anksiyete düzeyleri arasında anlamlı farklılaşma olup olmadığıdır. Tedavi ve karşılaştırma gruplarındaki çocukların anksiyete düzeyleri arasında tedavi öncesinde (ön-testte) fark bulunmazken (z=-1.732 p>.05; z=-1.512 p>.05); tedavi grubundaki çocukların terapi sonrasındaki anksiyete düzeylerinin karşılaştırma grubundakilerden de düşük olduğu bulunmuştur z=-2.214 p<.01; z=-2.208 p<.01) (bulgular Tablo 2’de sunulmuştur).
Araştırmada cevap aranan üçüncü soru ise, anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların anne ve babalarının kaygı düzeylerinin, çocuklarına uygulanan terapi öncesi ve sonrasında farklılaşıp farklılaşmadığıdır. Bu amaçla, anne ve babalara çocuklarına uygulanan terapi öncesi ve sonrasında uygulanan durumluk ve sürekli Kaygı Envanteri (STAI-I ve STAI-II) sonuçları ayrı ayrı karşılaştırılmıştır. Cevap aranan sorulardan birisi, çocuklarına uygulanan bilişsel davranışçı grup terapisinin ardından annelerin anksiyete düzeylerinde bir farklılaşma olacak mıdır? Elde edilen bulgular incelendiğinde, çocukları tedavi grubundaki annelerin anksiyete düzeyleri ile karşılaştırma grubundaki annelerin anksiyete düzeyleri arasında terapi öncesinde anlamlı bir farklılaşma bulunmamıştır. Ancak çocukları tedavi grubundaki annelerin anksiyete düzeyleri, çocuklarına uygulanan terapi sonrasında karşılaştırma grubundaki annelerin anksiyete düzeylerine göre istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde düşmüştür. çocuklarına uygulanan terapi öncesinde farklılaşmazken; tedavi sonrasında ile bekleme listesinde yer alan karşılaştırma grubundaki çocukların anksiyete düzeyleri arasında Anne hem de babalardan elde edilen bulguların çocukların bulgularına benzer olduğu görülmüştür.
Elde edilen sonuçlara göre, çocuklarına uygulanan terapi sonrasında annelerin hem durumluk kaygı hem de süreklik kaygı (STAI-I ve STAI-II) puan ortalamalarının (39.83, 40.50) terapi önceki STAI-I ve STAI-II puan ortalamalarına (51.67, 52.33) göre anlamlı düzeyde daha düşük olduğu (z= -2.207 p<.05, z= -2.207 p< .05) bulunmuştur.
Araştırmada cevap aranan son soru ise, anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların babalarının kaygı düzeylerinin, çocuklarına uygulanan terapi öncesi ve sonrasında farklılaşıp farklılaşmadığıdır. Babalardan elde edilen bulguların annelerin bulgularına benzer olduğu görülmüştür. Çocukları tedavi grubundaki babaların anksiyete düzeyleri ile karşılaştırma grubundaki babaların anksiyete düzeyleri arasında terapi öncesinde anlamlı bir farklılaşma bulunmamıştır. Ancak çocukları tedavi grubundaki babaların anksiyete düzeyleri, çocuklarına uygulanan terapi sonrasında karşılaştırma grubundaki babaların anksiyete düzeylerine göre istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde düşmüştür.
Çocuklarına uygulanan terapi sonrasında babaların durumluk ve süreklik kaygı (STAI-I ve STAI-II) puan ortalamalarının (37.17, 38.50) terapi önceki STAI-I ve STAI-II puan ortalamalarına (44.33, 46.00) göre anlamlı düzeyde daha düşük olduğu (z= -2.232 p<0,05, z= -2.214 p< 0,05) bulunmuştur.
TARTIŞMA:
Çalışmamızdan elde dilen bulgulara göre, anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların BDGT sonrasındaki durumluk ve süreklik kaygı düzeylerinin, terapi öncesine göre daha düşük olduğu saptanmıştır. Ayrıca tedavi ve karşılaştırma gruplarındaki çocukların terapi öncesindeki anksiyete düzeyleri arasında anlamlı bir fark yokken, terapi sonrasında son-test sonuçları açısından anlamlı farklılaşma vardır. BDGT almış çocukların durumluk ve süreklik kaygı düzeyleri bekleme listesinde yer alan karşılaştırma grubundaki çocuklara göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde düşmüştür. Benzer şekilde, bu çocukların anne ve babalarının kaygı düzeylerinin de, çocuklarına uygulanan BDGT’nin ardından terapi öncesine göre daha düşük olduğu bulunmuştur. Çocuklardakine benzer şekilde tedavi ve karşılaştırma grubunda yer alan çocukların anne-babalarının tedavi sonrasında farklılaştığı bulunmuştur. Çocukları tedavi grubunda yer alan anne-babaların anksiyete düzeyleri çocuklar karşılaştırma grubunda olanlara göre anlamlı düzeyde azalmıştır. Bu bulgular, çocuklara uygulanan BDGT’sinin çocuklarda anksiyete düzeyini azaltmada etkili olduğu şeklinde yorumlanabilir. Benzer şekilde çocuklarının anksiyete düzeyi azalan anne-babaların anksiyete düzeyleri de çocuklarınınkine paralel olarak azalmaktadır. Burada dikkat çeken bir diğer nokta, anne-babalara bilgilendirme dışında herhangi bir teröpatik müdahalenin yapılmamış olmasıdır.
Bu bulguların yanı sıra, terapi sonrasında tedavi grubundaki çocukları anne ve babalarıyla bir değerlendirme toplantısı yapılmıştır. Bu toplantıda terapi süreci hakkında anne ve babalar bilgilendirilmiş; ardından da çocuklarında ve kendilerinde herhangi bir değişiklik olup olmadığı ebeveynlere sözel olarak da sorularak değerlendirilmiştir. Tüm anne ve babalar terapi sonrasında çocuklarında çok olumlu değişiklikler olduğunu gözlemlediklerini; ayrıca çocukların öğretmenlerinden de okuldaki olumlu değişiklikler hakkında bilgi aldıklarını belirtmişlerdir. Çocuklarında olan değişikliklerin yanı sıra, tüm anne ve babalar çocuklarıyla iletişimlerindeki değişikliklerin kendilerini de olumlu etkilediğini ve terapi öncesine göre kendilerini daha az gergin hissettiklerini sözel olarak ifade etmişlerdir.
Ayrıca, terapinin başlamasından önce çocukların öğretmenlerine gönderilen mektuplar ile öğretmenlerden terapi sürecinde çocukları gözlemlemeleri rica edilmişti. Terapi sonrasında da, öğretmenlere çocuğun okuldaki durumunda herhangi bir değişiklik olup olmadığı yazılı olarak sorularak bilgi alınmıştır. Tüm çocukların öğretmenlerinden gelen yazılı bilgilerde çocukların sınıfta ve okulda daha katılımcı oldukları; hem öğretmenleri hem de arkadaşlarıyla iletişimlerinde iyileşmeler olduğuna dair olumlu geri bildirimler alınmıştır.
Terapi öncesi ve sonrasının istatistiksel olarak değerlendirilmesinin yanı sıra, hem çocukların kendi sözel bildirimleri (self-report) hem de ebeveynlerinin sözel bildirimleri çocuklara uygulanan terapi sürecinin etkililiğini ispatlar niteliktedir. Ayrıca öğretmenlerden alınan yazılı bilgilerin de terapi sürecinin etkililiğini desteklediği düşünülmektedir.
BDT ile ilgili literatür incelendiğinde, anksiyete bozukluklarında çocuklara uygulanan terapi sonrasında benzer birçok araştırma bulgusu olduğu görülmektedir (Amerikan Psikiyatri Birliği 1994, Creswell ve ark. 2008, Kendall 1994). Çocuklarda özellikle grup terapisinin etkililiği gösteren çalışmalar da dikkat çekicidir (Hoag ve Burlingame 1997).
Bunun yanı sıra, literatürde çocuklarda anksiyete bozukluğunun tedavisinde bilişsel davranışçı grup terapisinin (BDGT) etkili olduğunu bildiren çalışmalar vardır. Bu tip benzer araştırmaların, Çocuklarda BDGT’nin anksiyete bozukluğunun tedavisinde bizim çalışmamızda elde ettiğimiz bulguları destekler nitelikte olduğu düşünülmektedir (Barrett 1998; Ehrenreich-May ve Bilek 2012, Hallion ve Ruscio 2011, Hofmann ve ark. 2012, Kelly ve ark. 2012, Kendall ve Hedtke 2006, Lumpkin ve ark, 2002, Rossello´ ve ark. 2008, Silverman ve ark. 1999).
Ayrıca hem annelerin hem de babaların kaygı düzeylerinin çocuklarına uygulanan BDGT ardından düştüğü bulunmuştur. Ancak anne ve babalara çocuklarının durumu ve terapi süreci ile ilgili bilgi verilmesi dışında herhangi bir müdahalede bulunulmamıştır. Bu bağlamda, anne ve babaların anksiyete düzeyindeki azalmanın sadece çocuklarının terapi sürecine bağlı olduğu düşünülmektedir. Bu bulgu, çocukların anksiyete düzeyinin azalması anne ve babalarının anksiyete düzeylerinin de azalmasını sağlamıştır şeklinde yorumlanabilir.
Literatürde, benzer şekilde bulgular vardır. Ebeveynlerin, çocuklarla tartışması, aşırı kontrolcü olmaları, çocukların ebeveynleri model alması gibi yollarla doğrudan ya da dolaylı olarak çocuklarının uyumunu bozacak şekilde anksiyetelerini provoke ettikleri belirtilmektedir (Ginsburg ve ark. 2004, Wood ve ark. 2004).
Ayrıca, bizim çalışmamızdaki bulgulara benzer şekilde çocukların anksiyete tedavisinde ebeveynlerin anksiyete düzeylerinin rolü olduğunu gösteren çalışmalar vardır (Barrett 1998, Cobham ve ark. 1998, Choate ve ark. 2005, Chorpita 2004,). Çocukların anksiyete tedavisinde ebeveynlerin rolü üzerine farklı çalışmalar da vardır. Örneğin çocukların anksiyete tedavisinde ebeveyn eğitiminin etkili olduğunu bildiren çalışmalar vardır (Hoag ve Burlingame 1997, Eisen ve Silverman 1993).Ülkemizde yapılan bir çalışmada anne ve çocukların anksiyete düzeyleri değerlendirilmiş; sonuçta anne ve çocukların anksiyete düzeylerinin birbirinden etkilendiği belirtilmiştir (Öngider 2011).
Bu araştırmadan elde edilen bulgular ve literatürde bu bulguları destekleyen araştırma bulguları göz önünde bulundurulduğunda, anksiyete bozukluğu olan çocukların değerlendirilmesinde ve tedavisinde ailenin önemi ortaya çıkmaktadr. Literatürde de, terapiye başlamadan önce aileden değerlendirme alınmasının ve ailenin terapi sürecine dahil edilmesinin, çocuğun anksiyetesinin nedeninin anlaşılması ve tedavi süreci için önemli olduğu belirtilmektedir (Kendall ve Hedtke 2006, McLeod ve Wood 2007, Suveg ve ark. 2006, Weersing ve ark. 2012 ).
Sonuç:
Anksiyete bozukluğu tanısı almış çocukların BDGT sonrasındaki anksiyete düzeylerinin, terapi öncesine göre daha düşük olduğu bulunmuştur. Ayrıca BDGT sonrasında, terapi grubunda yer alan çocukların anksiyete düzeylerinin karşılaştırma grubundakilere göre anlamlı düzeyde düştüğü de saptanmıştır. Çocuklara benzer şekilde, hem annelerin hem de babaların anksiyete düzeylerinin çocuklarına uygulanan BDGT ardından düştüğü bulunmuştur. Çocukların bulgularına paralel şekilde terapi ve karşılaştırma gruplarından yer alan çocukların anne-babalarının anksiyete düzeyleri arasında da anlamlı farklılaşmalar bulunmuştur. Ancak anne ve babalara çocuklarının anksiyete düzeyleri ve terapi süreci hakkında bilgi verilmesi dışında herhangi bir müdahale yapılmamıştır. Buna rağmen anne ve babaların anksiyete düzeylerinin azalmasının oldukça anlamlı olduğu düşünülmektedir. Ülkemizde daha önce yapılan bir çalışmada kadınlara uygulanan BDT sonucunda anksiyete düzeylerinde anlamlı düzeyde azalma saptanmıştır (Öngider, 2013). Bundan sonra yapılacak çalışmalarda, farklı örneklem gruplarıyla çalışılmasının; örneğin, anksiyete bozukluğu tanısı almış hem ebeveynler hem de çocuklarına uygulanacak BDT ile yapılacak bir araştırmanın, ebeveynlere müdahaleyi de içermesinin, çocuklar açısından daha etkili sonuçlar ortaya çıkarabileceği düşünülmektedir. Ayrıca anksiyete bozuklukları dışında depresyon, yeme bozuklukları, gibi farklı psikopatoloji gruplarında yer alan çocuklarla sürdürülecek BDGT’nin etkili sonuçlar verebileceği; ayrıca, bu çalışmaların ülkemizdeki bu alandaki literatür ve uygulama alanlarına önemli katkılar sağlayacağı düşünülmektedir.
Çalışmamızın bazı kısıtlılıkları da bulunmaktadır. Bunlardan ilki, örneklem grubunun küçük olmasıdır. Ancak terapi çalışmalarında çok büyük bir örneklem grubu ile çalışmak her zaman kolay olmamaktadır. Ayrıca çalışmamız uygulanan iki grup ile bekleme listesindeki karşılaştırma grubunun karşılaştırmasını içermektedir. Araştırmamızın bir diğer kısıtlılığı ise, terapi grubunu tek bir terapistin yürütmesidir. Ancak birden çok terapistin ayrı ayrı yaptığı grupların karşılaştırılmasının araştırma yöntemleri açısından daha yararlı olacağı düşünülmektedir. Tüm bu nedenlerle, bundan sonra yapılacak araştırmalarda daha geniş bir örneklem ile ve birden çok terapistin yaptığı grupların karşılaştırılması önerilebilir.
Sonuç olarak, bu araştırmada elde edilen bulgular ve bu bulguları destekleyen literatürdeki benzer çalışmalar, çocuklarda anksiyete bozukluklarının tedavisinde BDGT’nin etkinli bir yöntem olduğunu göstermektedir.
KAYNAKLAR
1. Albeno AM, Chorpina BF, Barlow DH (1996) Childhood anxiety disorders. In Mash EJ, Barkley RA ve ark. (Ed) Child psychopathology. New york: Guilford Pres, s. 196-241.
2. Almerigogna J et al. (2007). A State of High Anxiety: How Non-Supportive Interviewers can Increase the Suggestibility of Child Witnesses, Appl Cogn Psychol, 21: 963–974.
3. Amerikan Psikiyatri Birliği (1994) Mental Bozuklukların Tanısal ve Sayımsal El Kitabı, dördüncü baskı (DSM-IV) (Çev. Ed. E. Köroğlu) Hekimler Yayın Birliği, Ankara, 2007.
4. Axelson DA, Birmaher B. Relation Between Anxiety And Depressive Disorders In Childhood And Adolescence. Depress Anxiety 2001; 14:67–78
5. Barrett PM (1998). Evaluation of cognitive-behavioral group treatments for childhood anxiety disorders. J Clin Child Psychol, 27 (4),:459–468.
6. Barrett PM, Dadds, MR, Rapee RM (1996). Family treatment of childhood anxiety: A controlled trial. J Consult and Clin Psychol, 64: 333–342.
7. Barrett, P. M., Duffy, A. L., Dadds, M. R., & Rapee, R. M. (2001). Cognitive–behavioral treatment of anxiety disorders in children: long-term (6-year) follow-up. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 69, 135–141.
8. Birmaher B, Brent DA (2007). Work Group on Quality Issues. Practice parameter for the assessment and treatment of children and adolescents with depressive disorder. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry, 46: 1503-26.
9. Cobham VE, Dadds MR, Spence SH (1998). The role of parental anxiety in the treatment of childhood anxiety. J Consult Clin Psychol, 66: 893–905.
10. Choate ML, Pincus DB, Eyberg SM, Barlow DH (2005). Parent-child interaction therapy for treatment of separation anxiety disorder in young children: A pilot study. Cognit Behav Pract, 12: 126–135.
11. Chorpita BF, Taylor AA, Francis SE, Moffitt CE, Austin AA (2004). Efficacy of modular cognitive behavior therapy for childhood anxiety disorders. Beh Ther, 35: 263–287.
12. Creswell C, ve ark (2008). Treatment of Child Anxiety: An Exploratory Study of the Role of Maternal Anxiety and Behaviours in Treatment Outcome. Clin Psychol Psychother, 15: 38–44.
13. Ehrenreich-May J, Bilek EL (2012) The Development of a Transdiagnostic, Cognitive Behavioral Group Intervention for Childhood Anxiety Disorders and Co-Occurring Depression Symptoms. Cognitive and Behavioral Practice, 19 (1): 41–55.
14. Eisen AR, Silverman WK (1993). Should I relax or change my thoughts? A preliminary examination of cognitive therapy, relaxation training, and their combination with overanxious children. J Cognit Psychother, 7: 265–279.
15. Epkins CC (2002). A comparison of two self-report measures of children’s social anxiety in clinical and community samples. J Clin Child Adolesc Psychol, 31: 69–79.
16. Friedberg RD, McClure JM, Garcia JH (2010) Cognitive Therapy Techniques for Children and Adolescents: Tools for Enhancing Practice.
17. Gosch EA, Flannery-Schroeder E, Mauro CF, Compton SN (2006). Principles of Cognitive-Behavioral Therapy for Anxiety Disorders in Children. J Cognit Psychother, 20(3): 247-262.
18. Ginsburg GS, Siqueland L, Masia-Warner C, Hedtke KA (2004). Anxiety disorders in children: Family matters. Cognit Behav Pract, 11: 28-43.
19. Hallion LS, Ruscio AM (2011) A meta-analysis of the effect of cognitive bias modification on anxiety and depression. Psychological Bulletin, 137 (6): 940-958.
20. Hoag MJ, Burlingame GM (1997). Evaluating the effectiveness of child and adolescent group treatment: A meta-analytic review. J Clin Child Psychol, 26: 234–246.
21. Hofmann SG, Asnaani A, Vonk IJJ, Sawyer AT, Fabg A (2012) The Efficacy of Cognitive Behavioral Therapy: A Review of Meta-analyses. Cognitive Therapy and Research, 36 (5): 427-440.
22. Kandil-Tanrıöver S (2007). Anksiyete bozuklukları ve Ayrılma Anksiyetesi bozuklukluğu. Çocuk ve ergen ruh sağlığı ve hastalıkları. Soykan-Aysev A, Işık-Taner Y (Eds), İstanbul. Asimetri Paralel, s.441-530.
23. Kane MT, Kendall PC (1989). Anxiety disorders in children: A multiple-baseline evaluation of a cognitive-behavioral treatment. Behav Ther, 20: 499–508.
24. Kelly A, O'Neil MA, Kendall PC (2012) Role of Comorbid Depression and Co-occurring Depressive Symptoms in Outcomes for Anxiety-Disordered Youth Treated with Cognitive-Behavioral Therapy. Child & Family Behavior Therapy, 34 (3): 197-209.
25. Kendall PC (1994). Treating anxiety disorders in children: Results of a randomized clinical trial. J Consult Clin Psychol, 62: 100–110.
26. Kendall PC (2000). Cognitive-behavioral therapy for anxious children: Therapist manual (2nd ed.). Ardmore, PA: Workbook Publishing.
27. Kramer GP, Bernstein DA, Phares V (2010) Introduction to Clinical Psychology. Seventh Edition. Pearson, New Jersey, s: 358-395.
28. Lumpkin PW, Silverman WK, Weems CF, Markham MR, Kurtines WM (2002). Treating a heterogeneous set of anxiety disorders in youths with group cognitive behavioral therapy: A partially nonconcurrent multiple-baseline evaluation. Behav Ther, 33: 163–177.
29. Masia-Warner C, Storch EA, Pincus DB, Klein RG, Heimberg RG, Liebowitz MR (2003) The Liebowitz Social Anxiety Scale for Children and Adolescents: an initial psychometric investigation. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 42: 1076–1084.
30. MacLeod C, Mathews A (2012) Cognitive Bias Modification Approaches to Anxiety. Annual Review of Clinical Psychology, 8: 189-217.
31. MacLeod BD, Wood JJ, Weisz JR (2007). Examining the association between parenting and child anxiety: A meta-analysis. Clin Psychol Rev, 27(2): 155–172.
32. Nakamura B J, Pestle S L, Chorpita B F (2009). Differential Sequencing of Cognitive-Behavioral Techniques for Reducing Child and Adolescent Anxiety. J Cognit Psychother, 23(2): 114-135.
33. Oltmans TF, Emery RE (2012). Abnormal Psychology. 7th. Ed. Pearson, New Jersey, s:419-448.
34. Öngider N (2013). Bilişsel Davranışçı Terapi (BDT)’nin Boşanma Sonrasında Kadınların Depresyon, Anksiyete ve Yalnızlık Semptomlarında Etkinliği: Bir Pilot Çalışma. Bilişsel Davranışçı Psikoterapi ve Araştırmalar Dergisi, 2: 147-155.
35. Öngider N (2011). Anksiyete Düzeyleri Açısından Boşanmış ve Evli Anneler ile Çocuklarının İncelenmesi. Nöropsikiyatri Arşivi Dergisi/Archives of Neuropsychiatry, 2011; 48(1): 66-70.
36. Öngider N (2014). Bilissel Davranişci Terapinin Duygu Durum ve Anksiyete Bozukluğu Olan Çocuk ve Ergenlerde Kullanımı: Bir Gözden Geçirme Çalışması. Bilişsel Davranışçı Psikoterapi ve Araştırmalar Dergisi, 3(2): 99-108.
37. Özusta HŞ (1995). Çocuklar İçin Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri Uyarlama, Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması. Türk Psikoloji Dergisi, 10: 32-44.
38. Richardson T, Stallard P, Velleman S (2010) Computerised Cognitive Behavioural Therapy for the Prevention and Treatment of Depression and Anxiety in Children and Adolescents: A Systematic Review. Clinical Child and Family Psychology Review, 13 (3): 275-90.
39. Seligman LD, Ollendick TH (2011) Cognitive Behavioral Therapy for Anxiety Disorders in Youth. Child Adolesc Psychiatr Clin N Am, 20(2): 217-238.
40. Silverman WK, Kurtines WM, Ginsburg GS, Weems CF, Lumpkin PW, Carmichael DH (1999). Treating anxiety disorders in children with group cognitive-behavioral therapy: A randomized clinical trial. J Consult Clin Psychol, 67: 675–687.
41. Spence SH (1998). A measure of anxiety symptoms among children. Behav Res Ther, 36: 545–566.
42. Stirling LJ, Eley TC, Clark DM (2006). Preliminary Evidence for an Association Between Social Anxiety Symptoms and Avoidance of Negative Faces in School-Age Children. J Clin Child and Adolesc Psychol, 35(3): 440–445.
43. Sorias O, Bildik T, Tekinsav-Sütcü S, Aydın A (2009) Korku Avcısı. Anksiyete Bozukluğu Olan Çocuklar için Bilişsel Davranışçı Terapi Rahberi. Ege Üni.Yayınları, İzmir.
44. Storch EA, Masia-Warner C, Heidgerken AD, Fisher PH, Pincus DB, Liebowitz MR (2006). Factor Structure of the Liebowitz Social Anxiety Scale for Children and Adolescents Child Psychiatry. Hum Dev, 37: 25–37
45. Suveg C, Roblek TL, Robin J, Krain A, Aschenbrand S, Ginsburg GS (2006). Parental Involvement When Conducting Cognitive-Behavioral Therapy for Children With Anxiety Disorders. J Cognit Psychother, 20(3): 287-299.
46. Tanaka M, Kitamura T, Chen Z, Murakami M, Goto Y (2009). Do Parents Rear their Children as they were Reared Themselves? Intergenerational Transmission of Parental Styles (Warmth and Control) and Possible Mediation by Personality Traits. The Open Fam Stud J, 2: 82-90
47. Velting ON, Setzer NJ, Albano AM (2004). Update on and advances in assessment and cognitivebehavioral treatment of anxiety disorders in children and adolescents. Professional Psychology: ResPract, 35(l): 42-54.
48. Weersing VR , Rozenman MS, Maher-Bridge M, Campo JV (2012) Anxiety, Depression, and Somatic Distress: Developing a Transdiagnostic Internalizing Toolbox for Pediatric Practice. Cognitive and Behavioral Practice, 19 (1): 68–82.
49. Wood J, McLeod BD, Sigman M., Hwang WC, Chu BC (2003). Parenting and childhood anxiety: Theory, empirical findings and future directions. J Child Psychol Psychiatry App Discip, 44(1): 134–151.
|
Yazan
|
Bu makaleden alıntı yapmak
için alıntı yapılan yazıya aşağıdaki ibare eklenmelidir: "Anksiyete Tanısı Almış Çocuklar Üzerinde Bilişsel Davranışçı Grup Terapisinin Etkililiği" başlıklı makalenin tüm hakları yazarı Dr.Psk.Nilgün Öngider GREGORY'e aittir ve makale, yazarı tarafından TavsiyeEdiyorum.com (http://www.tavsiyeediyorum.com) kütüphanesinde yayınlanmıştır. Bu ibare eklenmek şartıyla, makaleden Fikir ve Sanat Eserleri Kanununa uygun kısa alıntılar yapılabilir, ancak Dr.Psk.Nilgün Öngider GREGORY'un izni olmaksızın makalenin tamamı başka bir mecraya kopyalanamaz veya başka yerde yayınlanamaz. |
Beğenin 
Yazan Uzman
|
çocukta anksiyete, çocuklarda anksiyete bozuklukları, bilişsel davranışçı terapi, çocuklarda bilişsel davranışçı terapi, çocuklarda aksiyete, aksiyete, çocukta kaygı, çocuklarda kaygı, çocukta anksiyete bozuklukları, çocuklarda anksiyete bozuklukları, çocukluk döneminde aksiyete, çocukluk döneminde kaygı, çocukluk döneminde kaygılar, çocuklarda bdt
Sitemizde yer alan döküman ve yazılar uzman üyelerimiz tarafından hazırlanmış ve pek çoğu bilimsel düzeyde yapılmış çalışmalar olduğundan güvenilir mahiyette eserlerdir. Bununla birlikte TavsiyeEdiyorum.com sitesi ve çalışma sahipleri, yazıların içerdiği bilgilerin güvenilirliği veya güncelliği konusunda hukuki bir güvence vermezler. Sitemizde yayınlanan yazılar bilgi amaçlı kaleme alınmış ve profesyonellere yönelik olarak
hazırlanmıştır. Site ziyaretçilerimizin o meslekle ilgili bir uzmanla görüşmeden, yazı içindeki bilgileri kendi başlarına kullanmamaları gerekmektedir. Yazıların telif hakkı tamamen yazarlarına aittir, eserler sahiplerinin muvaffakatı olmadan hiçbir suretle çoğaltılamaz, başka bir
yerde kullanılamaz, kopyala yapıştır yöntemiyle başka mecralara aktarılamaz. Sitemizde yer alan herhangi bir yazı başkasına ait telif haklarını ihlal ediyor, intihal içeriyor veya yazarın mensubu bulunduğu mesleğin meslek için etik kurallarına aykırılıklar taşıyorsa, yazının kaldırılabilmesi için site yönetimimize bilgi verilmelidir.
