Meslek Seçimi
MESLEK SEÇİMİ
ÖSS'yi atlattık, puanlarımızı aldık, şimdi sıra nerede okuyacağımızı ve ne iş yapacağımızı seçmekte. İşin belki de en zor kısımlarından biri.. Puana uygun bir yer seçmek, aynı zamanda bu seçilen yerin sevebileceğimiz ve eğitimini almaktan keyif alacağımız bir yer olması, maddi olanaklarımıza uygun olması, psikolojik altyapımıza uygun olması, şehir olarak öğrenci olmaktan hoşnut olacağımız bir yer olması vs.. liste uzar gider.. Peki ne yapacağız neye göre belirleyeceğiz ne istediğimizi..
Konuyla ilgili araştırma yapmak, kulaktan dolma bilgilerle hareket etmemek çok önemli. Düşünülen okul, eğitim şekli, verdiği mesleki eğitimin yeterliliği, sonunda elde edilecek mesleğin hem maddi hem manevi açıdan tatmin edici olup olmadığı gibi konular titizlikle araştırılmalı. Seçenekler iyice belirlenip olumlu ve olumsuz yönleri bir teraziye konmalı.gerekirse seçilen mesleği hali hazırda icra edenlere danışılmalı, mezun olduktan sonraki seçeneklerin neler olduğu araştırılmalı. En önemlisi de tüm bunların , okulun, mesleğin ve mesleğin özelliklerinin kişinin yapısına uygun olup olmadığı araştırılmalı. Dalgın ve dikkati dağınık bir yapısı olan bir çocuğu sırf ideal meslekler sınıfına sokulduğu için cerrah yapmak ne kadar doğrudur? Kendini ifadede güçlük çeken daha çekimser yapıda olan bir çocuğu avukatlığa yönlendirmek ne kadar doğru? Tüm bunlar titizlikle ele alınmalı, gerekirse profesyonel destekle seçimleri bilirkişilere danışarak yapmalı.
Türkiyede yaygın olan ve çocuklarımızı çok zorlayan, ayrıca ele almak istediğim çok önemli bir konu var. “Çocuklarımız ne istediğini bilmiyor ya da bilse de dillendiremiyor”. Hayallerinin önünde koskocaman bir anne baba hayali engeliyle karşılaşıyorlar. Anne ve babalar çocuklarını görmek istedikleri mevkilere ya da mesleklere yönlendirmeye başlıyor. Çocuklar ise bazen bu duruma isyan ediyor bazen de otomatik olarak kabullenmiş oluyor. Kendisinin ne istediğini bile düşünmüyor. Hiç hayal kurma ya da kendi istediği seçimi yapma, yapabilme hakkını bile kendinde göremeyebiliyor. Zaman zaman ne yazık ki ailelerimiz çocuklarını kendi hayallerine göre yönlendirerek , onların aslında yapmaktan hiç memnun olmayacakları meslek sahiplerine dönüştürebiliyorlar. Bunu yaparken “ben çocuğumu tanıyorum o küçükten beri böyle, çok uygun bu işe, bunu yapmalı” diyebiliyorlar. Ama bazen tanıyamayabiliyor aile çocuğunu, sadece kafasında idealize ettiği yerde görmek istiyor oğlunu ya da kızını.. Belli başlı saygınlık kazanmış mesleklere illa ki olmalı gözüyle bakılıyor. “ Avukat olsun, doktor olsun, mühendis olsun..” Bu meslekler çok ulvi ve çok özel meslekler ancak belki de çocuğunuz bunun hayalini kurmuyor. Bir ömür boyu işe ayakları geri geri gidecek belki ve bu yüzden de o işi en iyi şekilde yapamayacak. Hep demez miyiz “bu memlekette herkes işini severek yapsa sorunların çoğu çözülecek diye”. İşini severek yapan gençlere ihtiyacımız var.
Sistemimiz zaten zorlayıcı, kaygılandırıcı, çocuklarımız stres ve yarışma halinden, rekabetten bunalmış, gencecik omuzlarına ağır yükler bindirilmiş durumda. Zaten iyi puanlar almak fark yaratmak, üniversitelerde yer kapmak zor, yeterli puanı alsalar bile istedikleri yerlere girmeleri zor olabiliyor . Sıralamalar, yüzdelik dilimler, tablolar, sapmalar, istatistikler.. Kabus gibi.. İşte tüm bunlara yukarıda bahsettiğim ebeveyn baskısı da eklenince işler içinden çıkılmaz bir hal alabiliyor. Ki amacımız aslında onların halihazırda bu kadar yükü varken biraz nefes aldırmakken. Çocuklarımızın tek ihtiyacı, kendi istedikleri ve arzu ettikleri en yakın hayale ulaşmaları için onları desteklemek hep yanlarında olduğumuzu hissettirmek.. Çocuğunuz mühendis değil de başka bir şey olduğunda onu daha mı az seveceksiniz ya da daha mı az gurur duyacaksınız? Daha mı az saygı duyacaksınız? Elbette ki hayır dediğinizi duyar gibiyim. Mutlu olacakları , kendilerini özgürce ifade edebilecekleri, tüm bilgi ve becerilerini keyifle uygulayacakları mesleklerde daha başarılı gençler ve daha başarılı bir Türkiye tablosuna ulaşacağımıza inanıyorum..
Çocuklarımızın kendi hayallerinin peşinden gitmesine izin verelim..Kendi hayallerini bulmalarına yardımcı olalım, ne istediğini bilmeyi öğretelim öncelikle.. Sonra da özgür bırakalım.. Bırakın uçsunlar artık..
Psikolog Bengü TOROSLUOĞLU
ÖSS'yi atlattık, puanlarımızı aldık, şimdi sıra nerede okuyacağımızı ve ne iş yapacağımızı seçmekte. İşin belki de en zor kısımlarından biri.. Puana uygun bir yer seçmek, aynı zamanda bu seçilen yerin sevebileceğimiz ve eğitimini almaktan keyif alacağımız bir yer olması, maddi olanaklarımıza uygun olması, psikolojik altyapımıza uygun olması, şehir olarak öğrenci olmaktan hoşnut olacağımız bir yer olması vs.. liste uzar gider.. Peki ne yapacağız neye göre belirleyeceğiz ne istediğimizi..
Konuyla ilgili araştırma yapmak, kulaktan dolma bilgilerle hareket etmemek çok önemli. Düşünülen okul, eğitim şekli, verdiği mesleki eğitimin yeterliliği, sonunda elde edilecek mesleğin hem maddi hem manevi açıdan tatmin edici olup olmadığı gibi konular titizlikle araştırılmalı. Seçenekler iyice belirlenip olumlu ve olumsuz yönleri bir teraziye konmalı.gerekirse seçilen mesleği hali hazırda icra edenlere danışılmalı, mezun olduktan sonraki seçeneklerin neler olduğu araştırılmalı. En önemlisi de tüm bunların , okulun, mesleğin ve mesleğin özelliklerinin kişinin yapısına uygun olup olmadığı araştırılmalı. Dalgın ve dikkati dağınık bir yapısı olan bir çocuğu sırf ideal meslekler sınıfına sokulduğu için cerrah yapmak ne kadar doğrudur? Kendini ifadede güçlük çeken daha çekimser yapıda olan bir çocuğu avukatlığa yönlendirmek ne kadar doğru? Tüm bunlar titizlikle ele alınmalı, gerekirse profesyonel destekle seçimleri bilirkişilere danışarak yapmalı.
Türkiyede yaygın olan ve çocuklarımızı çok zorlayan, ayrıca ele almak istediğim çok önemli bir konu var. “Çocuklarımız ne istediğini bilmiyor ya da bilse de dillendiremiyor”. Hayallerinin önünde koskocaman bir anne baba hayali engeliyle karşılaşıyorlar. Anne ve babalar çocuklarını görmek istedikleri mevkilere ya da mesleklere yönlendirmeye başlıyor. Çocuklar ise bazen bu duruma isyan ediyor bazen de otomatik olarak kabullenmiş oluyor. Kendisinin ne istediğini bile düşünmüyor. Hiç hayal kurma ya da kendi istediği seçimi yapma, yapabilme hakkını bile kendinde göremeyebiliyor. Zaman zaman ne yazık ki ailelerimiz çocuklarını kendi hayallerine göre yönlendirerek , onların aslında yapmaktan hiç memnun olmayacakları meslek sahiplerine dönüştürebiliyorlar. Bunu yaparken “ben çocuğumu tanıyorum o küçükten beri böyle, çok uygun bu işe, bunu yapmalı” diyebiliyorlar. Ama bazen tanıyamayabiliyor aile çocuğunu, sadece kafasında idealize ettiği yerde görmek istiyor oğlunu ya da kızını.. Belli başlı saygınlık kazanmış mesleklere illa ki olmalı gözüyle bakılıyor. “ Avukat olsun, doktor olsun, mühendis olsun..” Bu meslekler çok ulvi ve çok özel meslekler ancak belki de çocuğunuz bunun hayalini kurmuyor. Bir ömür boyu işe ayakları geri geri gidecek belki ve bu yüzden de o işi en iyi şekilde yapamayacak. Hep demez miyiz “bu memlekette herkes işini severek yapsa sorunların çoğu çözülecek diye”. İşini severek yapan gençlere ihtiyacımız var.
Sistemimiz zaten zorlayıcı, kaygılandırıcı, çocuklarımız stres ve yarışma halinden, rekabetten bunalmış, gencecik omuzlarına ağır yükler bindirilmiş durumda. Zaten iyi puanlar almak fark yaratmak, üniversitelerde yer kapmak zor, yeterli puanı alsalar bile istedikleri yerlere girmeleri zor olabiliyor . Sıralamalar, yüzdelik dilimler, tablolar, sapmalar, istatistikler.. Kabus gibi.. İşte tüm bunlara yukarıda bahsettiğim ebeveyn baskısı da eklenince işler içinden çıkılmaz bir hal alabiliyor. Ki amacımız aslında onların halihazırda bu kadar yükü varken biraz nefes aldırmakken. Çocuklarımızın tek ihtiyacı, kendi istedikleri ve arzu ettikleri en yakın hayale ulaşmaları için onları desteklemek hep yanlarında olduğumuzu hissettirmek.. Çocuğunuz mühendis değil de başka bir şey olduğunda onu daha mı az seveceksiniz ya da daha mı az gurur duyacaksınız? Daha mı az saygı duyacaksınız? Elbette ki hayır dediğinizi duyar gibiyim. Mutlu olacakları , kendilerini özgürce ifade edebilecekleri, tüm bilgi ve becerilerini keyifle uygulayacakları mesleklerde daha başarılı gençler ve daha başarılı bir Türkiye tablosuna ulaşacağımıza inanıyorum..
Çocuklarımızın kendi hayallerinin peşinden gitmesine izin verelim..Kendi hayallerini bulmalarına yardımcı olalım, ne istediğini bilmeyi öğretelim öncelikle.. Sonra da özgür bırakalım.. Bırakın uçsunlar artık..
Psikolog Bengü TOROSLUOĞLU
|
Yazan
|
Bu makaleden alıntı yapmak
için alıntı yapılan yazıya aşağıdaki ibare eklenmelidir: "Meslek Seçimi" başlıklı makalenin tüm hakları yazarı Psk.Bengü TOROSLUOĞLU'e aittir ve makale, yazarı tarafından TavsiyeEdiyorum.com (http://www.tavsiyeediyorum.com) kütüphanesinde yayınlanmıştır. Bu ibare eklenmek şartıyla, makaleden Fikir ve Sanat Eserleri Kanununa uygun kısa alıntılar yapılabilir, ancak Psk.Bengü TOROSLUOĞLU'nun izni olmaksızın makalenin tamamı başka bir mecraya kopyalanamaz veya başka yerde yayınlanamaz. |
Beğenin 
Yazan Uzman
|
Sitemizde yer alan döküman ve yazılar uzman üyelerimiz tarafından hazırlanmış ve pek çoğu bilimsel düzeyde yapılmış çalışmalar olduğundan güvenilir mahiyette eserlerdir. Bununla birlikte TavsiyeEdiyorum.com sitesi ve çalışma sahipleri, yazıların içerdiği bilgilerin güvenilirliği veya güncelliği konusunda hukuki bir güvence vermezler. Sitemizde yayınlanan yazılar bilgi amaçlı kaleme alınmış ve profesyonellere yönelik olarak
hazırlanmıştır. Site ziyaretçilerimizin o meslekle ilgili bir uzmanla görüşmeden, yazı içindeki bilgileri kendi başlarına kullanmamaları gerekmektedir. Yazıların telif hakkı tamamen yazarlarına aittir, eserler sahiplerinin muvaffakatı olmadan hiçbir suretle çoğaltılamaz, başka bir
yerde kullanılamaz, kopyala yapıştır yöntemiyle başka mecralara aktarılamaz. Sitemizde yer alan herhangi bir yazı başkasına ait telif haklarını ihlal ediyor, intihal içeriyor veya yazarın mensubu bulunduğu mesleğin meslek için etik kurallarına aykırılıklar taşıyorsa, yazının kaldırılabilmesi için site yönetimimize bilgi verilmelidir.
