Bir zamanlar köyün birinde Zahid diye bir adam yaşarmış. Zahid köylüler tarafından çok sevilmez ve dışlanırmış. Zahidin kimi kimsesi yoktur. Zahid yalnızlıktan ve arkadaşlarının olamayışından çok üzgünmüş.
Bir gün zahid köyün kahvehanesine gider ve arkadaş edineceği hayali kurar.
Kahvehane içerinde bir kalabalık , herkes güler, sohbet eder, oyun oynarlarmış.
Zahid içeri girer, kalabalığa selam verir. Kahvehanedekiler zahidi görmezden gelirler.Boş bir masa gören zahid hiçbir şey olmamış gibi yalnız başına masaya oturur. Kahvehane işleticisi ve aynı zamanda çayocağına bakan Rıfat abi zahide bakar.
Zahid rıfat abiden çay ister ve çayı geldiği gibi birden anlamsızca;

Rıfat abi geçenlerde başıma ne geldi bir bilsen diye bir yalana başlar.

ZAHİD:
Rıfat abi geçenlerde 3 kişi önümü kesti. Bunlardan biri silahlı , diğerleri sopalı bıçaklıydı. Silahı olan bana ateş etti ama kurşun beni teğet geçti. Silahı olanın elindeki silahı aldım sıktım, öldürdüm adamı. Diğerlerine de ateş açtım ama öldüler mi onlar bilmiyorum.

Tabi bu olay rıfat abinin ilgisini çeker;

RIFAT ABİ:

Ee sonra ne oldu zahid !

ZAHİD:

Abi kaçtım hemen ve bir kaç gün saklandım. Beni bulabilrler.


Bu hikeye rıfat abinin ilgisini çektiği kadar kahvehanedeki bir kaç kişinin daha ilgisini çeker ve zahidin masasına otururlar.

Bu durum zahidin hoşunda gider ve hikayeye dahada abartı ekler.


Ertesi gün tekrar kahvehaneye gelir ve zahidin masasında üç beş kişi daha orturur.

Zahid günlerce bu hikayeyi anlatır hatta yolda gördükleri insanlarada anlatır.

Aradan 1 ay geçer ve zahid köyün yolunda yürürken köyün yolunun ilerisinde jandarma racı görür. Zahid korkar ve saklanır kuytu bir yere. Elleri titrer, kalp ritim dengesi altüst olur.

ZAHİD:

Ben ne yapacağım, beni yakalarlarsa idam ederler, hapse atarlar , öldürürler ve daha çok gencim...


Jandarma aracı kaybolur gider ve zahid rahatlar. Tam bir kaç adım ilerlerken;

ZAHİD:

Ben neden jandarmalardan kaçtım ve korktum?
İyi de ben kimseyi öldürmedimki , bu yaşadıklarım gerçek değildi ki!


Evet zahid haklıydı ama farkına varamadığı anlattığı hikeyelere kendisinin bile inanmasıydı.

Farkında olmadan inanarak anlattıkları kendisini bile inandırmıştı.




Zihnimizi kandırabilir yada penceresini değiştirebiliriz.

Telkinler kendimize inandırmaya çalıştırdığımız yorumlar ve düşüncelerdir.

Çoğu psikoterapist danışanlarına telkinlerle iyileşme yöntemi uygular.

Her gün kendimize yolladığımız olumlu/olumsuz mesajlar zamanla gerçek bizmişiz gibi ve yaşanmış gibi olur.

Bazen bir şeyi o kadar çok isteriz ki zihnimiz bedenimizi o şeye inanmaya iter.” Gary Small