İletişim insanı insan yapan unsurlar arasındadır. Hatta yaşayan her canlının bir şekilde iletişimi vardır. Fakat günümüzde bu değer git gide yozlaşmaya başlıyor. İnsan bir şekilde yalnızlığı seçiyor. Bu durumu aksiyon dünyasında hem kendisi seçiyor hem de bu durumdan dolayı dertli olduğundan yana dem vuruyor.


İletişimde görmezden geldiklerimiz var. Bazen kendimizi bile göremiyoruz. Her gün ekmek aldığımız fırın, alışveriş yaptığımız yerlerdeki insanlara kaç kere günaydın dedik ve yahut kaç kere hatırlarını sorduk. Giderek yalnızlaşan ve başkalaşan toplumda yanı başımızdakileri görmezken kendimizden de uzaklaşıyoruz. Yabancılaşan bir toplum türüyor. Bu durum olması istenen ve yüklenene aşırı uyumun sonucunda tezahür eder. Söz gelimi reklamlarda tarif edilen aile kavramı ile Anadolu’nun bir şehrindeki aile kavramı aynı değildir ve aynı olmak durumda da değildir. Fakat birey ve toplum yükleneni kabul etme ve farklı olmama kaygısından bir şeylere benzemeye çalışma ve yeni bir durum oluşturma çabasına girer. Zamanla ait olduğu kimlikten uzaklaşır. Hatta öyle bir hal alır ki o kimlikten nefret etmeye başlar. Öfke bu esnada ortaya çıkar ve akabinde de dışlama ve ötekileştirme gelir. İşte bu durum birilerini yok saymaya ve bazı durumları görmezden gelmeye iter. İletişim sorunları kendini göstermeye başlar.


Hayatta kişiye çok fazla kötü hissettirecek durumlardan biridir fark edilmemek. Bir çocuk düşünün fark edilmek uğruna ne maskotluklar yapar veya bir ergen fark edilmek için bir suça bile bulaşabilir. Yetişkinlerde bu durum öfkelenme davranışı ile yer değiştirir. Yok sayıyorsa ya o da yoktur ya da yok sayan yok olmaya mahkumdur. Yine bu durumu birçok etnik grup ilişkisinde görebiliriz. Beyazların siyahlara olan muamelesi siyahların düşmanca tutumunu tetikler. Çünkü bir grup diğer gruba sen yoksun mesajı verir.


Düşünün her gün fırından kaç kişi ekmek alıyor. Kaç kişi o hizmet için teşekkür ediyor. Bilinçaltımızda parayı veriyoruz alıyoruz olduğu için teşekkür etmeyi gereksiz buluyoruz. Materyalist düzenin esiri oluyoruz. Peki görmediklerimiz ne yapıyor? Onlarda aynısını yapıyor eve gidip karılarını ve çocuklarını görmüyor göremiyor.


İstemediklerimiz, konuşmadıklarımız, görmezden geldiklerimiz iletişimsiz konuşamayan bir dünya inşa ediyor. Oysa dünya herkesi içine alabilecek kadar büyük. O zaman iletişimde dünya gibi olup, var olan her değere sahip çıkıp ve en önemlisi kendimizi de bu evrende kabul edip yaşamalıyız. Kendini kabul başkasını kabulden geçer…